Karl schrijft naar Vincent Kompany: “Ik hoop voor jou dat het lukt, maar zeker ben ik daar niet van”

© belga
Karl Vannieuwkerke
Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Vandaag richt hij zich tot Vincent Kompany, die begin deze week afzwaaide als speler en nu voluit kiest voor het trainerschap bij RSC Anderlecht. Vincent Kompany mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste Vincent,

Laat me eerst en vooral duidelijk stellen dat ik enorme bewondering voor je heb. Voor wat je hebt bereikt en vooral ook voor de manier waarop je het hebt gedaan. Velen hadden in jouw situatie al vroeger de handdoek geworpen. Tig blessures zetten je aan de kant, tig keren kwam je terug. Zorg voor het eigen lichaam, volharding in de trainingsarbeid en extreme passie hielpen je op momenten waarop analisten jou al lang hadden opgegeven. Toen je weer eens ging zitten en naar je hamstrings greep, dachten we de laatste jaren keer op keer hetzelfde. Dat zal het dan wel geweest zijn. Tot ziens en bedankt, Vincent! Maar evenveel keer verbaasde je.

Al een geluk dat je geen vinger ontwrichtte toen je je contract als T1 tekende


Uiteindelijk speelde je tussen 2003 en 2020 iets minder dan 400 matchen voor Anderlecht, Hamburg en City. Gemiddeld geen 24 per seizoen. Akkoord, je verzamelde ook 89 caps voor de nationale ploeg, maar toch kunnen we moeilijk spreken over een carrière van 17 jaar. Ronald Koeman was even lang prof en Sergio Ramos is ondertussen ook al 17 jaar bezig. Zij speelden ruim 150 matchen meer dan jij in dezelfde tijdspanne. Dat doet geen afbreuk aan je loopbaan, maar toont aan dat je in 25 procent van de matchen geblesseerd toekeek. Het is eigenlijk een compliment, want het zweetoffer van al die revalidaties zou bijna niemand hebben kunnen maken. De meesten zouden mentaal gewoon geknapt zijn. Al kan ik me voorstellen dat 300.000 euro per week ook niet slecht is als motivatie om nog een tijdje door te gaan. Maar voor het geld moest het niet meer. Dus, diepe buiging. En dat er al eens een mopje over de man van glas wordt gemaakt… Et alors? Ik zag het je ook al doen. Zelfrelativering. Mooie deugd. Al een geluk dat je geen vinger ontwrichtte toen je je contract als T1 tekende.

Wat ik wel nog altijd niet begrijp, is die terugkeer naar het Astridpark, Vincent. Ik had je na je carrière liever de stap naar de bedrijfswereld zien zetten. Uiteraard is Anderlecht ook een bedrijf, maar je begrijpt wel wat ik bedoel. Weg van het volatiele bestaan van het voetbal, van de plek waar kapitaal zichzelf vernietigt door blessures, wangedrag of grillige vormcurves. Het nieuws van je terugkeer naar Brussel sloeg in als een bom. Daarvoor werd je op handen gedragen door elke voetballiefhebber in dit land. Nu iets minder. Clubkeuzes polariseren, maar dat wist je voor je eraan begon. Ik had het er de voorbije dagen wel moeilijk mee dat uit sommige hoeken afbreuk werd gedaan aan je monumentale carrière omwille van clubsentiment. Maar daar zal jij niet wakker van liggen.


Anderzijds kunnen we moeilijk ontkennen dat de passage bij Anderlecht tot dusver een mislukking was. En dat je nu – quasi sentimentloos – een ander monument van de club wegdrumt om T1 te worden omdat het voor jou als speler niet lukt, zal veel supportersharten doen bloeden. Je kan als trainer (of manager zoals je het liever hoort) maar beter presteren de komende jaren. Redenaarskunsten hebben een trainer zonder resultaten nog nooit blijvend geholpen. Praten kan je. Dat bleek maandag nog eens tijdens ‘Extra Time’. De grootste criticasters probeerden je af en toe te tackelen, maar nog voor de tackles werden ingezet, sprong je al over het uitgestrekte been. Je branie en zelfvertrouwen hebben je altijd geholpen, maar als je als trainer straks geen resultaten voorlegt, zullen ze je deze keer niet overeind houden. Maar ook daar ben je je ongetwijfeld van bewust. Ik hoop voor je dat het lukt, maar ben er echt niet zeker van als ik Anderlecht het voorbije jaar zag voetballen.

Veel succes en warme groet,

Karl schrijft naar Vincent Kompany: