Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Vandaag richt hij zich tot Gert Vande Broek, de coach van onze nationale vrouwenvolleybalploeg die deze week in het oog van de storm stond. De gedreven coach mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Gert,
Zo beland je dus van de ene op de andere dag in het oog van de storm. Een televisieprogramma, een handvol getuigenissen en het volkstribunaal van de sociale media volstaan voor een karaktermoord en om een rijkgevulde carrière een serieuze deuk in de carrosserie te bezorgen. Of van een perte totale sprake is, zal de toekomst uitwijzen, maar ik hoop in elk geval van niet. Ik wil hier geen oordeel vellen over schuld en onschuld. Ik wil ook geen standpunt innemen. Daarvoor ken ik het dossier niet goed genoeg. Jou ken ik ook niet echt. Los van een aantal occasionele ontmoetingen op uitreikingen van sportprijzen en het bezitten van een paar gemeenschappelijke vrienden hebben we nooit echt contact met mekaar gehad. Maar aan de zeldzame keren dat we aan de praat geraakten, hou ik vooral de indruk van een warme man over. Ik voelde ook wel de extreme passie, de gedrevenheid. Je winnaarsmentaliteit zal je in het verhaal dat nu naar buiten komt niet hebben geholpen. Ik probeer het gewoon te begrijpen, Gert. Je hoeft niet noodzakelijk topsportcoach te zijn om de rand op te zoeken. In Diksmuide hebben we een voetbaljeugdacademie. We pleiten ervoor om te allen tijde positief te stimuleren. De ontwikkeling van het kind is belangrijker dan het resultaat. Het is dan ook geen topsportomgeving. En toch is het moeilijk om in het heetst van de strijd je filosofie trouw te blijven. Ik coachte ook wel eens een match van een jeugdploeg en slaagde er niet altijd in om het duiveltje op mijn schouder weg te jagen. Langs de zijlijn zie je hoe alles beter kan. Dan durf je al eens te ver te gaan in het aanjagen van de troepen. Aanmoedigen mag evenwel geen synoniem worden voor uitkafferen. En bij het coachen van meisjes- en in jouw geval vrouwenploegen ligt het nog gevoeliger. Dat is nu eenmaal zo.
Als jeugdcoach slaagde ik er niet altijd in om het duiveltje op mijn schouder weg te jagen
Dat topsport opofferingen vraagt, is bekend. Bij de meeste disciplines hoort het dictaat van de weging. De empirische waarneembaarheid van hoe hoger, hoe sneller en hoe beter je bent op basis van het ideale lichaamsgewicht is een realiteit. Dat daarop gehamerd wordt, is niet onlogisch. Vette wijven en obesitasverwijten horen daar niet bij. Integendeel. Mentale begeleiding is op dat moment belangrijker, want in de doctrine van de topsport is een eetstoornis nooit veraf. Ik ben een aanhanger van het credo dat mensen die zich goed voelen ook beter presteren. En sporters die met de grond gelijk worden gemaakt, voelen zich niet goed. Maar ik ben de voorbije dertig jaar ook veel topsporters tegengekomen die ervan hielden om met de harde hand gestimuleerd te worden. Die enkel in die context in staat waren hun maximale opofferingen te leveren. En coaches gingen daar ver in. Heel ver. Jean-Marie Dedecker heeft veel geluk dat het boek De buffel van Raf Sauviller in 2009 en niet in 2021 is verschenen. In de vernieuwde context zou daar veel meer ruchtbaarheid aan zijn gegeven. Als ik het goed begrijp zijn de ex-internationals niet uit op excuses of op jouw ontslag, Gert. Laat staan op een onderzoekscommissie. Maar die komt er dus wel. De speelsters wilden na al die jaren blijkbaar vooral hun hart luchten en hopen dat hun biecht tot verandering en een betere begeleiding van speelsters leidt. Tegelijkertijd lees ik in de getuigenis van de afscheidnemende Ilka Van de Vyver dat deze praktijken de voorbije vijf jaar niet meer aan de orde waren. Er was dus voortschrijdend inzicht in je coaching. Misschien was dat een nog veel mooiere en positievere verhaallijn van een televisiedocumentaire geweest.
Sportieve groeten,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier