Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Vandaag richt hij zich tot Stan Muylle, broer van de vermoorde Sofie uit Roeselare. Haar moordenaar kreeg deze week 25 jaar cel. Stan mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Stan,
Het is geen gemakkelijke opdracht en ik weet ook nauwelijks hoe ik eraan moet beginnen, maar ik wil het niet nalaten om te proberen je een hart onder de riem te steken. Bijna vier en een half jaar heb je moeten wachten om te zien hoe de man die je zus Sofie om het leven bracht op het strand van Knokke, uiteindelijk is veroordeeld tot 25 jaar cel. Ik heb het proces gevolgd en gepoogd om me in te leven in jouw hoofd en dat van je vader. Met veel empathie en diepe bewondering voor de sereniteit waarmee jullie de nieuwe kwelling ondergingen en de demonen verbeten. Ik ben een enig kind en kan dus geen reliëf geven aan een broer-zus- of broer-broerrelatie. Hoe graag ik dat ook had gewild. Ik heb een vriend en een vriendin waarvan ik denk dat ze mijn broer en zus van een andere moeder en een andere vader zijn. Mijn wereld zou instorten mocht een van beiden iets overkomen. Maar dan nog is er geen enkele vergelijking mogelijk of is ze compleet misplaatst.
Er zijn grenzen aan het vermogen om te slikken.
Vier jaar hebben jullie moeten wachten op een deel van de antwoorden waar jullie naar op zoek waren, en nog blijft een deel van de vragenlijst oningevuld. Allicht voor altijd. Maar ik hoop voor jullie dat er nu een nieuwe structuur ontstaat van waaruit het leven opnieuw zin heeft. Fietje, zoals je haar zo mooi noemde, had het waarschijnlijk ook zo gewild. In haar drang om graag te zien en graag gezien te worden, paste ongetwijfeld ook het geluk van de mensen die haar dierbaar waren. Dat van jou en je vader op de eerste plaats. Je familie heeft veel moeten ondergaan, Stan. De dood van je mama op jonge leeftijd en het zinloze verlies van je zus. Er zijn grenzen aan het vermogen om te slikken. Wraakgevoelens zullen je de voorbije jaren niet vreemd geweest zijn, maar ze lossen niets op. Ik las over je woede toen de beelden werden getoond in de rechtszaal. Volkomen begrijpelijk. Die filmpjes bekijken, moet de pijnlijkste vorm van zelfkastijding zijn. De beschrijving alleen al doet me huiveren. Je zou voor minder je geloof in de mensheid verliezen. Het besef dat we leven in een mensenzee van koningen en moordenaars is een pijnlijke vaststelling na veel assisenprocessen.
De rechtszaak zou Sofie niet terugbrengen, jammer genoeg niet. Maar iets meer duidelijkheid en vooral veel gerechtigheid moesten jullie een nieuwe kader schenken. Dat was de inzet van het proces. Ik hoop dat de debatten en het uiteindelijke verdict hun doel niet voorbij schieten. Ik snap dat een levenslange veroordeling van de dader voor jou de enige optie zou zijn geweest. De jury heeft daar vijfentwintig jaar van gemaakt. Ook daar zal je mee moeten leven. Je bent nog maar 37 jaar, Stan. Je hebt een gezin en een toekomst. Hopelijk vinden jij en je vader nu de nodige gemoedsrust. Het is in elk geval wat ik jullie vanuit de grond van mijn hart toewens. Dat de gruwel plaats moge maken voor de mooie herinneringen aan een bijzondere jonge vrouw. De glimlach van Sofie op je netvlies gebrand. Haar liefde voor eeuwig in je hart en in dat van iedereen die haar genegen was.
Veel moed en warme groet,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier