Karl schrijft een brief naar Geike Arnaert: “Het Heuvelland heeft de echo van je klanken voor eeuwig opgeslagen”

Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar Geike Arnaert. De Poperingse zangeres van Hooverphonic wist een finaleplaats te veroveren op het Eurovisiesongfestival van zaterdag. Geike mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste Geike,

Gefeliciteerd. Je bent zaterdag in de finale van Eurosong te zien. De finale. Daar worden wij, Vlamingen, tegenwoordig al lyrisch over. Dan moeten we in het weekend niet supporteren voor Oekraïne, Malta of Israël, maar kunnen we gewoon ouderwets chauvinistisch zijn. Toen Sandra Kim in 1986 won, dompelde ze het land onder in een delirium.

Eurosong, de magie van het opperfeest van de decadentie en de wansmaak, kreeg me te pakken in 1982. Ik was elf jaar en met vlindertjes in de buik verdween ik naar bed toen Nicole met Ein bischen Frieden alle Europeanen had ingepakt. Ook mij. Smoorverliefd was ik op Nicole. En dat duurde een dik jaar. Telkens ik haar op de radio hoorde, vroeg ik me af hoe ik haar een brief kon schrijven. We worden oud. Toen werd er nog gecommuniceerd met pen en papier. De drempel was net te hoog.

Ik schreef Nicole nooit een brief, Geike. Jij krijgt er wel een. Niet uit verliefdheid, maar uit diepe bewondering. Ik heb er vierentwintig jaar voor gewacht. Niet dat ik de voorbije twee decennia wekelijks met het idee speelde om je te schrijven, maar ooit wou ik mijn respect voor je toch wel eens op papier zetten. Nu dus.

De grote winst van je finaleplaats is dat we nog een extra kans krijgen om helemaal te verdrinken in je expressieve ogen

Je stemgeluid en verschijning hadden me snel te pakken, Geike. En toen je ook nog eens van onze streek bleek te zijn, was ik helemaal verkocht. Het mysterieuze meisje met de geweldige stem was opgegroeid in Westouter. Een dorp dat doet dromen. Pintjes in de Vaderlander, fietsen en feesten tijdens en na de Belcanto Classic, de stoeltjeslift.

Daar ergens moet jij in weiden vol madeliefjes je stem hebben geoefend. Het Heuvelland heeft de echo van je klanken voor eeuwig opgeslagen. Het verlegen meisje werd een wereldster. Ik herinner me dat je in 2002 in je eigen dorp werd gehuldigd. Het was begin april, in het weekend van de Ronde van Vlaanderen. Anders was ik er zonder twijfel naartoe gekomen. Zoals het een dorp in de Westhoek past, schonken vijf lokale verenigingen een vat. In zaal Utendoale volgde een laudatio zonder weerga.

Alex Carlier sprak toen al gevleugelde woorden: In Westouter wisten jullie al veel langer wat wij pas vijf jaar geleden ontdekten. Geike is een fantastische zangeres . In de negentien jaar die volgden, gebeurde er veel, Geike. Je ging je eigen weg, passeerde in Zoutelande en kwam terug thuis bij Hooverphonic. En nu is er dus die deelname aan Eurosong. De grote winst van je finaleplaats is dat we nog een extra kans krijgen om helemaal te verdrinken in je expressieve ogen en te kunnen wegdromen bij de zuiverste klanken die uit een strottenhoofd kunnen komen.

Alles aan je ademt klasse. Je hebt star quality zonder dat je daarvoor op tafels moet springen. Zelfs als je een onnozel mondmasker op een stokje voor je gezicht houdt, straal je van alles uit. Stel je voor dat je morgen het Eurosongfestival wint. Het zou zonder twijfel een zegen en een straf zijn. Je doet het voor de muziek en niet voor alles wat er rondhangt. Uit pure passie voor de hobby die een stiel werd.

Toen je naam voor deze brief viel, lieve Geike, hoorde ik een kleine ontgoocheling bij de hoofdredactie. Blijkbaar ben je nog nooit in je hele leven op een interviewvraag van De Krant van West-Vlaanderen ingegaan. Mag ik mijn stoute schoenen aantrekken en je een verzoek doen? Ik zou er met veel plezier een dag voor uittrekken. Eén keer, Geike. Een lang interview over het leven, muziek en het Heuvelland. Roep maar en ik zal er zijn. Waar en wanneer je wil.

Warme groet en veel succes morgen,