Karl schrijft een brief aan Kristof Rondelez, trainer in het G-voetbal: “Helden met het hart op de juiste plaats”

Karl Vannieuwkerke
Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Kristof Rondelez, trainer in het G-voetbal. Hij (en iedereen uit de G-sportwereld) mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste Kristof,

De voorbije jaren was je de vaste G-voetbaltrainer van KSV Diksmuide. G-voetbal is zowat het mooiste compartiment van de club. Jongeren met een beperking geven wat ze verdienen. Plezier met de vriendjes en het gevoel dat ze echte voetballers zijn. En dat zijn ze ook. De opmars van de G-sport was de voorbije jaren groot en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Ik observeerde jullie op woensdagnamiddag vaak vanuit de kantine, Kristof. Jij en je gang. Het plezier spatte van de trainingen. Ook al was het niet altijd simpel om iedereen bij de les te houden. De leeftijdsverschillen zijn groot, de capaciteiten liggen ver uit elkaar en de noden zijn divers. De ene wil een knuffel, de andere wil die bal toch maar in de winkelhaak krijgen. Je hield vol. Telkens weer. Als hun mascotte van het verlangen. Niet met een kordate ijzeren hand, maar met engelengeduld. Je gaf veel en je kreeg terug in de vorm van voldoening.

Helden met het hart op de juiste plaats zijn de brandstof van onze samenleving

G-sporters kijken meer dan wie ook uit naar hun trainingsmoment, ze kijken meer dan wie ook op naar hun trainer. Ik zag liefde op het veld. Oprechte liefde. In twee richtingen. Toen we drie jaar geleden onze warmste voetbalmarathon afsloten met een match onder verschillende G-voetbalteams van West-Vlaanderen heb ik onbedaarlijk geweend. Van vermoeidheid na 24 uur zonder slaap, maar vooral van geluk. Als club kan je wel degelijk het verschil maken. En ook opvallend; ouders van G-voetballertjes zijn veel dankbaarder dan veel mama’s en papa’s van de andere spelers. Voor die laatsten telt meestal alleen een selectie in de beste ploeg. Als hun kind er eens naast valt, is plots alles aan de club slecht. Dan wordt de werking van alle vrijwilligers binnen een vereniging gedegradeerd tot de norm. Overdreven geldingsdrang en de obstinate weigering om de kwaliteiten van de eigen kinderen realistisch in te schatten, leiden niet zelden tot surrealistische situaties en dovemansgesprekken. En toch. De weerstand tegen de verlokking kan niet op tegen de werkelijkheid. Vroeg of laat komen ze van hun wolk naar beneden. Misschien moeten we alle ouders binnen de jeugdwerking verplichten om eens een training van de G-ploeg bij te wonen of zelf te leiden. Het perspectief zou plots anders worden. Juister. In jeugdvoetbal gaat het niet om presteren, maar om plezier beleven en ontwikkelen. Een mindere prestatie of resultaat hoeft niet de aanleiding te zijn tot een radiostille zondag thuis. Ouders van G-voetballers zijn binnen een club veel meer geëngageerd omdat ze door de realiteit het correcte referentiekader krijgen aangereikt.

We zijn ze dankbaar. Net als jou, Kristof. Voor wat je al die jaren voor je spelertjes hebt betekend. We hebben er alle begrip voor dat je wat meer tijd voor jezelf wil. Die heb je dubbel en dik verdiend. Emma, je opvolgster, staat klaar om de fakkel met veel enthousiasme over te nemen. Zolang er mensen als jullie zijn, zitten we gebeiteld in onze maatschappij. Zo slecht is het allemaal nog niet. Hulde trouwens aan iedereen die instaat voor de begeleiding van G-sporters. Helden met het hart op de juiste plaats zijn de brandstof van onze samenleving.

Met respectvolle groet,

Karl schrijft een brief aan Kristof Rondelez, trainer in het G-voetbal: