Karl schrijft een brief aan de anonieme internettrollen die de samenleving willen verzieken: “Je bent een triest individu”

(getty images) © Getty Images/iStockphoto
Karl Vannieuwkerke
Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze week richt hij zich tot de vele trollen die op sociale media onder een vals profiel, een schuilnaam of als een doodgewone cijfercombinatie de samenleving verzieken. Internettrollen mogen zich onthouden van commentaar.

Beste anoniempje,

Hoe moet ik je aanspreken? Simpelweg als lafaard had gekund. Je bent een pars pro toto. Een van de vele duizenden die op sociale media onder een vals profiel, een schuilnaam of als een doodgewone cijfercombinatie figureert. Met één doel voor ogen: de samenleving verzieken. Je stem verheffen doe je zonder stoppen. Niet zelden verstoken van kennis of intelligentie. Je gaat in tegen iedereen en alles. Je haalt uit naar een gemaskerde zanger, hekelt een gescheiden ouder, schoffeert een hardwerkende viroloog en beschuldigt een werkloze artiest van luiheid. Dapper genoeg om je kenbaar te maken ben je niet, benepen genoeg om te fulmineren wel. Je reageert op Twitter, Facebook of onder artikels van de kranten. Eigenlijk ben je een triest individu. Verwerpelijk en tegelijkertijd ook meelijwekkend.

Je bent een triest individu. Verwerpelijk en meelijwekkend

Je jaagt me niet op stang, maar je intrigeert me wel. Wie maakt nu in godsnaam een vals profiel aan om anderen de mantel uit te vegen en de maatschappij te ondermijnen met een stroom aan negativisme? Is het een niet verwerkt trauma, zijn het sluimerende frustraties of catalogeren we het als een psychiatrische aandoening? Niet zelden is jaloezie de drijfveer van je gebrekkige schrijfseltjes. Vitriool als lapmiddel voor de eigen gebreken en onkunde. In alle eerlijkheid. Al ruim twintig jaar ben ik een publiek figuur, maar zelden heb ik last van je. Een paar keer in mijn leven en carrière stond je op de eerste rij om je mening te geven. Toen ik kanker kreeg of ging scheiden, was je er. Weet je nog? Ik heb je altijd vierkant uitgelachen. Dat deed ik onlangs ook toen na de laatste aflevering van ‘Vive le Vélo!’ honderden felicitaties binnenliepen, je was er plots ook. Eén anoniempje. Onder een schuilnaam die ineens vier facebookprofielen bleek te hebben, bevuilde je mijn mailbox met de onverbloemde boodschap: Je haar is een groot probleem, man. Proberen weg te moffelen zoals Julius Caesar met zijn laurierkrans. Scheer je. Een aantal dagen geleden waren je resterende haartjes bijzonder vettig. Triest. Ik heb medelijden met mannen die hun kaalheid niet verdragen. Of ga te rade bij Helmut Lotti of Johan Museeuw. Heb jij wel karakter, heb jij wel echte ballen? Pensioen, samen met Martine Tanghe (ook een ouwe egocentrische zeur) zou ons echt plezier doen. Ik heb het bericht bewust wat gekuist om je domheid te verbloemen. Dat je niet op de eerste rij stond toen het verstand werd uitgedeeld, is duidelijk. Aan de andere kant ben ik jou ook dankbaar, anoniempje. Niet zelden zorgt je bijdrage voor een extra lachmoment. Toen bovenstaand bericht binnenliep, zat ik samen met mijn eindredacteurs. We hebben gegierd en stelden ons voor wie je zou kunnen zijn. Je wil het echt niet weten.

Weet je, anoniempje. Eigenlijk ligt jouw lot in onze handen. Wij, mensen die het wel goed menen met de samenleving en positief in het leven staan, beslissen over jouw toekomst. Als we met zijn allen elke anonieme auteur systematisch rapporteren en blokkeren, behoor je tot een uitstervend ras. Waar wachten we eigenlijk nog op?

Vriendelijke groet,

Karl schrijft een brief aan de anonieme internettrollen die de samenleving willen verzieken: