Karl kruipt elke week in zijn pen. Deze keer richt hij zich tot Jamie en Stijn van Down the road.

Jaimie en Stijn mochten met Dieter Coppens mee op reis. (Foto BVB)
Karl Vannieuwkerke
Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Jamie en Stijn van Down the road. Deze twee West-Vlaamse tv-sterren mogen altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste Jaimie en Stijn,

Deze brief is ook wel een beetje aan jullie vrienden Gitte, Brenda, Sophie en Peter gericht. Maar ik spreek jullie aan als de West-Vlamingen in het beste programma dat momenteel op televisie te zien is. Down the road is ook bij ons thuis vaste prik op maandagavond. Met zijn allen in de zetel, dicht bij mekaar. Huishond Lili snurkend onder een fleece aan onze benen en een baby van 10 maanden die voor onze neus rond de salontafel als een kleine gorilla blokjes verzamelt, zich naar de keuken sleept en het uitkraait van plezier. Wij genieten ondertussen van jullie, de vedetten van het kleine scherm. Echte sterren, gedreven door hopen naturel en tonnen onbevangenheid, niet door de drang om beroemd te zijn.

Complexloos gaan jullie geen enkel thema uit de weg. Alsof er geen camera’s zijn. Taboes bestaan voor jullie niet, Jaimie en Stijn. Dat maakt het leven veel gemakkelijker. Wij maken overal een probleem van, jullie niet. Ik moet jullie vanuit de grond van mijn hart bedanken om ons nog eens te tonen dat het allemaal zo moeilijk niet is. Stijn, hoe jij reageerde toen Peter zich outte als homo. Man toch, het haar op mijn armen, benen en zelfs in mijn neus stond recht. Liefde is liefde. Het kwam er zo mooi uit. Terwijl op sommige plekken in de wereld nog altijd mannen of vrouwen worden gestenigd omdat ze op iemand van hetzelfde geslacht vallen, poneer jij met drie woorden waar het allemaal om draait: liefde is liefde! Ik wou je dolgraag een knuffel geven, mooie mens.

Hartendieven. Dat zijn jullie. En de cement van veel gezinnen in tijden van social media. De grote kinderen – hier 15 en 16 jaar oud – kijken normaal nooit nog lineair televisie. Of toch heel zelden. Bij deze generatie komt alles binnen via de smartphone of de tablet. Video en audio à la carte. Maar op maandagavond maken ze graag een uitzondering voor jullie, Jaimie en Stijn. Ik zie dochter M. glimlachen als jij nog maar eens heel enthousiast doet, Jaimie. Zelden is een imitatie beter dan het origineel, maar hoe je David Hasselhoff nadeed, hij zou allicht zelf beginnen blozen. Ook zoon J. zie ik schuddebuiken als jullie er weer eens iets uitfloepen dat hij zelf misschien wel eens denkt, maar heel snel inslikt uit schrik voor de reactie van de goegemeente. Ik denk dat M. en J. dolgraag eens van je pannenkoeken zouden willen proeven, Jaimie. Ik eigenlijk ook wel.

Het is wel waar dat het syndroom van Down wordt geromantiseerd door dit televisieprogramma. Ik betrap er mezelf ook op dat ik niet meer stil sta bij wat het met jullie ouders moet doen. Het lijkt er door dit programma op alsof ze geen zorgen hebben. Maar iedereen met kinderen heeft zorgen. Jullie ouders ook. Hun grootste bekommernis is ongetwijfeld wat er met jullie gebeurt als zij er niet meer zijn. Ik hoor dat jullie allebei in een traject zitten om begeleid of zelfstandig te gaan wonen. Waar jullie ook terecht zullen komen. Lukken zal het. Jullie inborst en visie op het leven zijn zo mooi dat jullie in elk nest voor warmte en plezier zullen zorgen. Het is jullie zo gegund, Stijn en Jaimie. En jullie ouders…

Warme knuffel en doe zo voort,

Karl kruipt elke week in zijn pen. Deze keer richt hij zich tot Jamie en Stijn van Down the road.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier