Het virus is nog niet uitgeteld. En wij?
Want geef toe, hoe lang zitten we al in lockdown? Hoe lang is het geleden dat we onze ouders, onze uithuizige kinderen, onze grootouders nog eens goed hebben vastgepakt? Hoe lang is het geleden dat we onze vrienden op de schouder konden kloppen? Het had een van de mooiste, haast mediterrane lentes kunnen geweest zijn en uitgerekend in zo’n lente zitten we amper met zijn tweetjes aan die veel te grote barbecue.
“Beheers en koester het verlangen, maar laat het niet over ons heersen”
Het duurt veel te lang, zeggen we, die vergrendeling van ons sociaal leven. En straks mogen we misschien – zeer zeker is dat nog niet – wel gaan winkelen, maar mogen we niet langslopen bij onze kinderen, ouders, grootouders of vrienden. Hoelang kunnen wij dit nog uithouden? Willen we dat nog wel? Zijn we die angstige beunhazen voor wie de Middelkerkse burgemeester Jean-Marie Dedecker ons in Knack houdt? Leven we in een coronabubbel, zoals hij beweert? En worden statistieken en grafieken op bestelling gemaakt? Zijn de experts voodoopriesters die ons bezweren en die meten en weten met de natte vinger?
Wij denken het niet. Feiten en cijfers liegen niet. De ziekenhuisopnames van coronapatiënten verminderen maar met mondjesmaat. Het virus is nog altijd onder ons. Slinks, sluw en gemeen. En er is voorlopig maar één werkbaar middel om verspreiding ervan tegen te gaan en dat is het beperken van onze contacten tot het strikte minimum. Hoe groot ons verlangen naar ontmoeting met anderen ook is, we blijven best nog even in ons kot.
Beheers en koester het verlangen, maar laat het niet over ons heersen. Daarin onderscheiden volwassen mensen zich doorgaans van kinderen en een volwassen samenleving van een meute.
Reageren? jan.gheysen@kw.be. p>
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier