We dachten dat we voorgoed grenzeloos in het leven stonden. We reden en stapten over grenzen waarvan we alleen maar vermoedden dat ze er waren geweest. Een enkele keer gebeurde het nog wel dat we bij het naderen van de grens iets nerveuzer aan het stuur zaten – die keer dat er gewapende agenten stonden en een stuk of vijf politieauto’s – maar dat was uitzonderlijk. Doorgaans waren we de grens voorbij en duurde het enkele verkeersborden en wegmarkeringen eer we het door hadden: dit is een ander land.
Maar ineens was de grens er weer én, sterker nog, we konden niet meer voorbij de grens. Dat hadden we aan dat slinkse virus te danken. Dat had we nooit eerder meegemaakt. Een gesloten grens, een grens die betekende tot-hier-en-niet-verder. Voor wie twijfelde of het allemaal echt was en menens, gooiden de autoriteiten er vrachtwagens zand over de weg of werden er containers geplaatst. Het land ging op slot, het buitenland was onbereikbaar ver.
Nu weten we: wie het buitenland afsluit, sluit ook zichzelf op
Alhoewel… echt helemaal gesloten waren de grenzen zelfs nu niet. Wie over ‘papieren’ beschikte en voor het werk naar Frankrijk of Nederland moest, kon voorbij de grens raken. En zelfs voor wie de trip naar Frankrijk helemaal geen essentiële verplaatsing was, kon vrij ongemoeid de grens oversteken. Je hoefde alleen maar de trein in Kortrijk richting Rijsel te nemen. De kans op controle was bijzonder klein.
Maar vanaf maandag is er weer relatief vrij verkeer mogelijk. Het buitenland ligt weer binnen handbereik. Zelfs al zijn we niet van plan om deze zomer richting buitenland te reizen, het lucht op. Wie het buitenland afsluit, sluit eigenlijk zichzelf op en dat is nooit een fijn gevoel. Mensen willen bewegen en al zeker de 21ste eeuwse mens.
Het was pure noodzaak, dat sluiten van de grenzen en het had één belangrijke nevenwerking: het besef dat we dit in normale tijden niet willen. Geregeld horen we wel eens dat mensen omwille van veiligheid of om migratiestromen tegen te gaan, pleiten om zelfs binnen Europa de grenzen te herstellen. Nu weten we dat wij alleen van grenzen houden als we ze kunnen slopen én dat ze eigenlijk ook nooit helemaal en voorgoed weg zijn. Laat ons daarom zodra het kan de vrijheid vieren én verdedigen.
Reageren? jan.gheysen@kw.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier