Frederic Vansteenkiste is getrouwd en papa van twee dochters. Hij werkt voor afvalintercommunale MIROM in Roeselare. In deze blog heeft hij het over het leven zonder auto.
Misschien heb je er al iets van gehoord, maar we zitten met een probleem. En neen, ‘we’ is niet ‘mijn gezin’ en ‘een probleem’ heeft niets te maken met het feit dat we ‘geen auto meer hebben’.
‘We’, dat zijn wij allemaal. Dat is ‘mijn gezin’, maar ook dat van jou. ‘We’ is ook je oma, Bart De Wever, dedie van hier rechtover, Kanye West, Frank Deboosere, Brad Pitt en dié zijn oma. (ja, die leeft nog). En ‘een probleem’, dat is een ambetant virus dat zich razendsnel verspreidt, dat de wereldbol vol rode bolletjes en bollen kleurt en waar we – omdat we dat eigenlijk in onze moderne maatschappij nog nooit meegemaakt hebben – eigenlijk niet goed weg mee weten.
Zoals het gros van de items in het jaaroverzicht van de voorbije jaren was dat eerst nog ver van ons bed. ‘Amai, da’s erg’ en al. Een beetje zoals de oorlog in Syrië, ebola of die nieuwe Cats-film. Wreed triestig allemaal, maar al goed dat we hiér wonen. Ja, die Chinezen hé. Maar wie fret er nu ook vleermuizen? Even een vlaggetje toevoegen aan onze profielfoto op Facebook en huppekee: op naar de volgende.
“Als het saai wordt kunnen we nog altijd de zolder opruimen, daar zijn we sowieso ook wel een volle week mee zoet”
Dat dachten er nogal wat mensen in januari en februari. Maar dan werd plots duidelijk dat coronavirussen geen klimaatbetogers zijn en dat die dus wél al eens een vliegtuig durven nemen. Mee met een argeloze gastheer of gastvrouw dan nog, de zwartvliegers. Een krokusvakantie, wat foute inschattingen en een gebrek aan kennis (of luisterbereidheid naar de wetenschappers die daar wél over beschikken) verder, zitten we met een pandemie zoals we die in onze moderne tijd nog niet hebben gezien. En het is niet goed, dat maakt Italië duidelijk. Het is echt niet goed. Een beetje alsof je op 11 september 2001 net de beelden hebt gezien van die vliegtuigen die zich in de WTC-torens boorden en je op dat moment zelf nog in een vliegtuig zit, zonder een flauw benul van wie er aan de stuurknuppel zit.
Dit wordt een van die markante hoofdstukken in de geschiedenis die iederéén kent. En voor mij en vermoedelijk ook voor jullie is het de eerste waar we zelf een hoofdrol in spelen.
Het opmerkelijke aan dat soort gebeurtenissen is dat ze tegelijk het slechtste en het beste in de mensen naar boven brengen. Opportunisten komen uit een ruftend hol gekropen om winst te maken door mondmaskers te verkopen die zo nodig zijn voor de mensen in de zorg, andere oelewappers gaan ze gewoon uit de ziekenhuizen gaan pikken. Maar gelukkig staan er tegelijk helden op. Véél helden. Onvermoeibare verpleegkundigen en artsen, maar ook gewone mensen met een simpel maar geniaal idee. Mensen die aan de vensters van woonzorgcentra gaan staan zwaaien of die een platform opzetten zodat ook oudere mensen aan proviand (en toiletpapier!) geraken. Er zijn van die helden die fitness- of danstips op het internet zetten en je hebt er die met de hond met de buurvrouw gaan wandelen of mondmaskers schenken. Zelfs de lolbroeken die de moppen en cartoons maken die – komt ie – ‘viraal’ gaan op tinternet verdienen lof, want het is belangrijk dat we onze glimlach niet verliezen.
Allemaal voorbeelden van misschien wel onze beste eigenschap in crisistijden: de ernst niet onderschatten en doen wat de experts aanraden, maar binnen dat kader wel de rug rechten, er een creatieve twist aan geven er het beste van maken. Dat laatste is zeker aangewezen als je – zoals wij – (jonge) kinderen in huis hebt. Nu de lessen geschrapt zijn, valt voor hen de vertrouwde dagschotel weg. En vijf weken thuis (of meer) kan dan wel plezant lijken, het is natuurlijk wel de bedoeling dat ze geen leerachterstand oplopen. Bovendien zijn zowat alle vaste vakantie-ingrediënten (uitstapjes, afspreken met vriendjes, familiebezoek, de supermarkt leegkopen) uitgesloten en zijn die kinders ook niet blind of doof voor wat ze op de radio horen en op de televisie zien.
Vandaar dat heel wat ouders – en wij dus ook – een apart coronaschema hebben opgesteld. Een weldoordachte mix van een schools uurrooster met net iéts meer pauzes en speelmomenten. Het mag geen vakantie zijn, maar er is uiteraard geen reden om weken aan een stuk te zitten kniezen met de rolluiken dicht. Het hoeft geen eenzame opsluiting te zijn, het is niet omdat je nergens meer heen kan, dat er niets meer overblijft dat je wél kan doen.
Zodoende is ten huize Vansteenkiste deze week het Corona Actieplan in voege getreden. Vanzelf, daar hadden we geen regering voor nodig. Een ‘volwaardige’ of een onwaardige, of een met of zonder volmachten, dat laten we dan nog in het midden. Onze woonkamer is inmiddels heringericht en er is tussen eetkamer en salon zowaar een mini-klasje ontstaan. Gene zever, want met echte lessenaars, een bord, een wereldbol én een kamerplant alstublieft.
“Nadien gaan we zorgen dat de terrassen van de cafés die géén lockdownparty organiseerden stampend vol zitten”
Dus staan we op om 7 uur, alsof het gewoon school zou zijn. De bel zal hier thuis ook om 8.30 uur klingelen (toeteren, tsjiepen, boenken… we zijn nog op zoek naar een waardige schoolbel), waarna het werkentijd is. We kunnen alvast aan de slag met de door de juf doorgestuurde opdrachten en vullen waar nodig aan met een paar ‘vakantieblaadjes’ (kijk, worden die dan tòch nog eens ingevuld!) en een dictee tussendoor (‘De corona-expert waarschuwde voor een exponentiële stijging van het aantal nitwits dat een lockdownparty had bijgewoond.’) Tegen dan is het zo ongeveer pauze, kan er een stukje gehamsterd fruit gesmoefeld worden en laten we de aansluitende speeltijd iets langer uitlopen. We hebben dan ook een beetje meer Lego dan op school en de coolere gezelschapsspelletjes. Voor de middag is er dan nog wat tijd om er een boek bij te nemen en voor je ‘t weet is het al middag en etenstijd. Ook de dieren worden intussen gevoederd. Kippen, katten, konijnen, cavia’s, en ook Covid, de kersverse hamster die we afgelopen vrijdag nog zijn gaan …eh… hamsteren.
Ook voor de namiddag hebben we een min of meer vast omlijnd programma. Dat begint vrij zacht met ‘sociaal werk’: een kaartje schrijven, een tekening maken of even skypen met iemand van de grootouders of de buurvrouw die nu even niemand meer over de vloer krijgt. Een rustige opstap naar het serieuze werk, want daarna volgt ‘het gastcollege’ van papa of mama. Mijn echtgenote en ikzelf hebben ons voorgenomen om van deze uitzonderlijke situatie gebruik te maken om ook onze pedagogische skills uit te proberen op onze dochters. De lesvoorbereidingen zijn wat dat betreft nog in voorbereiding, maar er zal al zeker een stevige brok geschiedenis bij zitten en vermoedelijk ook een gedetailleerde uiteenzetting over de werking van het Roeselaarse warmtenet. Daarna plannen we nog een half uurtje computertijd en een les L.O. waarbij het vooral afwachten is of papa en mama fysiek nog gaan mee kunnen met de kroost.
En dat dus drie weken aan een stuk. Of vijf. Of meer. We zien wel en we gaan ons best doen om het leefbaar en plezant te houden. Als het saai wordt kunnen we nog altijd de zolder opruimen, daar zijn we sowieso ook wel een volle week mee zoet. We gaan ook proberen gezond te blijven en als we dat niet zijn het toch zeker niet verder te verspreiden.
En daarna. Binnen een maand, twee maand of ergens in de zomer godbetert, als het weer kan en mag, dan gaan we wel een feestje bouwen. Dan gaan we eten in al die restaurants (nouja, toch een paar) die plichtsgetrouw en zelfs al voor het moest de deuren sloten. Dan gaan we zorgen dat de terrassen van de cafés die géén lockdownparty organiseerden stampend vol zitten en trakteren we die zorgkundigen. En dan kopen we met z’n allen een nieuwe outfit in die winkels die gisteren al het verstandige besluit namen de deuren tot nader order te sluiten.
Je doet dan toch wel mee hé?
Leven zonder auto
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier