Frederic Vansteenkiste is getrouwd en papa van twee dochters. Hij werkt voor afvalintercommunale MIROM in Roeselare. In deze blog heeft hij het dit keer over het leven in coronatijden.
Een maandje ver en een van dé vragen waar veel mensen momenteel mee zitten, is of en wanneer de scholen weer zullen heropstarten. Mijn dikke teen – doorgaans goed op de hoogte – vertelt me dat dat niet in april zal zijn, maar het is wel zo dat er hier en daar een zekere nood aan educatie opduikt. De lockdown light begint te wegen, je merkt dat de kennis van basisvakken al eens slabakt, dat parate kennis ergens in een achterkamertje verzeild geraakt lijkt.
De les spellen
Het mag duidelijk zijn: er zijn kindjes die er deugd van zouden hebben als ze weer eens de les gespeld worden. Ik heb het in dit geval dan niet over kindjes in de lagere school die toe zijn aan de tafel van zeven of een nieuw woordpakket, en ook niet aan gasten van ‘t middelbaar die al eens een vers hoofdstuk fysica zouden mogen aansnijden.
Ik heb er alle vertrouwen in dat het onderwijspersoneel wel een goeie manier zal vinden om verse brokjes oude of nieuwe leerstof tot in ons kot te krijgen, middels ‘preteaching’, afgerichte duiven die huiswerk rondbrengen, online lessen op TikTok of wat dan ook. Dat komt wel goed.
Neen, de kindjes die écht nood hebben aan verse leerstof, zijn de kindjes van alle leeftijden die dezer dagen nog altijd niet, of niet meer schijnen te snappen waarom we deze crisis enkel binnen de perken zullen kunnen houden qua ernst en duur als iedereen doet wat moet.
Als je het nu nog niet weet, ben je ofwel van slechte wil, ofwel de intellectuele gelijke van een pantoffeldiertje
Je kent die kindjes vast ook, het zijn bijvoorbeeld joggers die puffend en snuivend geen centimeter van hun optimale looproute wijken als je ze op je gezondheidswandelingetje kruist. Het zijn de bejaarden die in de supermarkt in je rug staan te hijgen omdat je hun weg richting toiletpapier verspert. Er zijn de fietsers die met z’n tweetjes of zelfs met het hele gezin netjes naast elkaar peddelen en zo de hele breedte van het fietspad inpalmen en als dusdanig in ware slagorde op je afstevenen. En het zijn de levensgenieters die van de voorbije zonnige dagen geprofiteerd hebben om gezellig met familie of vrienden te barbecueën en een goed glas te drinken, alsof er geen vuiltje aan de lucht is.
Er zijn nog wel varianten en hoewel best veel mensen zich wél houden aan de afspraken, is de kans groot dat je ook al een paar van die kindjes kent of bent tegengekomen. Ze zaten ook in het nieuws: de kustbezoekers die er van overtuigd waren dat de lentezon aangenamer scheen op het dak van hun tweede dan op dat van hun eerste verblijf, en de mensen die zeker waren dat dat bergje steenpuin dat al een jaar of twee achteraan de tuin lag nu binnen de kortste keren zou gaan beschimmelen en dus hoogdringend naar het recyclagepark moest.
Of was het omdat dat uurtje aanschuiven in de file hen toch ietwat meemoedig deed denken aan hun geschrapte reis naar Zuid-Frankrijk? Allerlei kwieten en kwasten die een zwik aan banale activiteiten als even essentieel beschouwen als eten gaan kopen of naar de apotheker gaan. Ik kan er echt niet bij. En ik merk aan allerlei verontwaardigde reacties dat ik daar niet alleen mee sta (al houden mijn medestanders uiteraard netjes anderhalve meter afstand).
Blijven bewegen is ook belangrijk voor wie onbewogen blijft bij een pandemie
Net zoals ik hoor en lees van andere mensen, kan ook ik mij niet inbeelden waarom je in deze situatie de afspraken aan je laars zou lappen. Iemand die te snel rijdt, kan nog redeneren dat hij dan – als hij niet van de weg af raakt – enkele minuten sneller op zijn of haar bestemming is. Maar wie nu de afspraken negeert, zet veel meer op het spel. Je kan zelf ernstig ziek worden of zelfs zonder te beseffen het doodsvonnis van een dierbare tekenen. En daarmee in één moeite nog een bidon benzine kappen op het vuur dat de zorgsector nu al met moeite onder controle krijgt…
Ik. Snap. Het. Dus. Niet. Ze voelen zich onkwetsbaar, doen er lacherig over, zien het als een hype en denken dat al die strenge maatregelen overdreven zijn, terwijl ze – naar ik denk – toch ook zien wat er gaande is? Bij sommige van die mensen vermoed ik zelfs tekenen van een redelijke intelligentie, dus dan moet het zijn dat ze die kennis ergens hebben gemist, of onderweg zijn kwijtgespeeld.
Moeilijk is het niet
De leerstof is nochtans niet nieuw. Die basisbegrippen worden intussen al ruim een maand massaal rondgetoeterd. Op élke radiozender, in élke krant en op élk tv-kanaal. Elke dag weer, in alle mogelijke formats en varianten. Voor de schaarse mediaschuwe medemensen staat het ook nog eens te lezen op borden langs de straat, met posters en knuffelbare boodschappen aan de vensters en in krijt gekalkt op het asfalt. Als je nu nog niet weet wat je te doen staat, dan ben je vermoedelijk ofwel van slechte wil, ofwel de intellectuele gelijke van een pantoffeldiertje.
En moeilijk is het al helemaal niet: blijf in je kot, was je handen, doe geen onnodige verplaatsingen, vermijd contact met ouderen en houd ten allen tijde minstens 1,5 meter afstand. Bezwaarlijk hogere wiskunde en ook een perfect haalbare kaart als je geen strever bent.
Ze kappen een bidon benzine op een brand die sowieso amper controleerbaar is
Nu goed, als de scholen dan toch leeg zijn, dan kunnen we die hardleerse corona-ontkenners misschien daar tijdelijk onderbrengen. Dat lijkt me dan wel een noodzakelijke verplaatsing. Ze kunnen er aan een netjes ontsmette schoolbank gaan zitten, op een meter of drie van elkaar. Schorten of maskers gaan we er natuurlijk niet aan verspillen, maar ze mogen wel hun winterjas en een dikke sjaal aanhouden.
Dan kunnen ze even ervaren hoe zomers het er tegenwoordig aan toegaat in de ziekenhuizen. Terwijl ze hun broek of rok verslijten op de schoolbanken brengen ze niemand anders in gevaar en intussen kunnen we ze een gevarieerd aanbod aan bijscholing bieden. Een beetje wiskunde om er in te vliegen, met een introductie van exponentiële curves aan de hand van een concreet voorbeeld. Daarna een uurtje geschiedenis en dan meer specifiek de eerder recente geschiedenis van pakweg Italië of New York. Rijkelijk geïllustreerd uiteraard. In biologie gaan we het over corona-virussen hebben en dan meer bepaald over de manier waarop die worden overgedragen.
Drie velletjes toiletpapier
Tegen dan is het pauze en mogen ze even de benen strekken, want blijven bewegen is ook belangrijk voor wie onbewogen blijft bij een pandemie. Een sanitaire stop kan ook wel, al gaan ze het dan wel moeten klaren met het rantsoen van drie velletjes toiletpapier.
In de les economie mogen ze daarna uitvissen waarom elk besteld pakketje van Zalando, Amazon of Bol.com een pijnlijk prikje uitdeelt aan een lokale handelaar in je buurt en in statistiek kunnen ze de cijfers van besmettingen, opnames en sterftegevallen eens interpreteren na dat weekend waarin ze dat gezellige feestje organiseerden. Voor plastische opvoeding mag het dan wel wat luchtiger en kunnen ze mondmaskertjes naaien of een mooie tekening maken voor hun grootouders of voor iemand die er in de zorg of een andere sector voor …eh… zorgt dat er nog een aantal essentiële onderdelen van onze samenleving blijven draaien. Ondanks het feit dat er dus van die pipo’s zijn die stokken in de wielen steken.
Dit regime kunnen we aanhouden gedurende een paar dagen of weken en dan durven we te hopen dat we die onwetende sukkelaars toch een beetje hebben kunnen bijspijkeren.
Is dat niet het geval, dan gaan ze vermoedelijk in hun kot mogen blijven tot september. En wij helaas met hen.
Leven zonder auto
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier