Empathie voor Dorine

De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft elke week een inkijk in haar leven.

Maandag werden de draadjes uit mijn voet gehaald. Acht stuks, dus toch wel een stevige wonde. Binnen drie weken mag ik, hoera, weer autorijden, en de ‘Star Trek’-schoen die ik draag afwisselen met een sportschoen.

Toen ik thuis naar mijn wonde keek, werd ik terug in de tijd gekatapulteerd. Ik was elf toen ik in het smalle straatje achter mijn huis werd aangereden door een speelkameraadje op de fiets. Een stuk van haar ‘gardeboe’ zat in mijn knie en het bloed gutste langs mijn been. De huisarts naaide de wonde en nog steeds is het een litteken: er groeide wild vlees in.

Ik had veel pijn, kon niet stappen en bleef een week thuis. Toen ik weer op school was, keek de leerkracht naar mijn verband en zei ze smalend: ‘Ben je daarvoor een week thuisgebleven?’ De opmerking sneed door mijn vlees en ik hield me sterk om niet te huilen. Waarom zo’n gemene opmerking? Waarom geen greintje empathie?

Wat is er toch zo moeilijk aan een paar zachte woorden?

Empathie betekent volgens Van Dale ‘inlevingsvermogen’. Op sociale media is het hard tegen onzacht, al is er hoop: de jongere generatie twintigers en dertigers lijken beter voor mekaar te zorgen. Wat is er toch zo moeilijk aan een paar zachte woorden en tonen dat je meeleeft met een ander? Liefde is niet alleen liefde voor je partner, kind of huisdier. Liefde kan zich ook uiten in empathie tegenover iemand die je zelfs niet kent maar van wie je weet dat een bemoedigend woord zijn/haar dag goedmaakt.

Dorine Snoeck uit Pittem, die ook in Tielt een bekend figuur is en vecht tegen kanker, brengt op FB dagelijks verslag uit van hoe ze haar dag heeft beleefd. Het laat de mooie kant van een sociaal medium zien: elke keer geven tientallen mensen haar een bemoedigend virtueel schouderklopje. Straks moet ze weer geopereerd worden, en dat zelfs mensen die haar nog nooit ontmoet hebben bloemen sturen, doet me de gemene opmerking van mijn juf uit de lagere school vergeten.