Onze man wachtte met Jean-Marie Pfaff drie dagen op Maradona voor het enige Belgische interview ooit met God.
Midden 2016. Pfaff belde me zelf, we waren twee jaar daarvoor nog samen in Monaco geweest voor de huldiging van El Simpatico als Golden Foot Legend.
“Nu moet je eens iets doen voor mij, mateke”. Hij zou op 19 augustus ‘gastheer’ zijn in het Antwerpse Sportpaleis voor een rematch van de historische halve finale tussen België en Argentinië van het WK in 1986 – 30 jaar later dus. ‘Mexico 86 – Football Match with Legends’, heette het event.
Een selectie ex-Rode Duivels waaronder Jan Ceulemans, Leo en Franky Van der Elst en Pfaff, natuurlijk, zou voor het goede doel een indoorgalamatch spelen tegen een selectie van Argentijnse voetballers zoals Nicolas Frutos en Hernan Losada, onder aanvoering van … Diego Maradona. Levende legende en persoonlijke vriend van Jean-Marie. “Maak je in uw gazet wat reklaam daarvoor, dan zorg ik voor een interview met Diego?”
De aankondiging van het nieuws was logisch en snel gemaakt. Al moest het bericht wel nog eens worden overgedaan, 19 augustus werd verschoven naar 14 november – de levende legende zou zich in een andere exhibitiematch hebben geblesseerd en raakte niet speelklaar.
Maar op 11 november zou hij zeker landen in België. “Afspraak in de Hilton, in Antwerpen”, liet Jean-Marie, man van zijn woord me weten: “Hij weet van het interview, alles is geregeld, zelfs een hotelkamer waar je hem een half uurtje zal kunnen interviewen.”
Jean-Marie zat er mij in zijn beste kostuum op te wachten, dochter Kelly, die zijn pr verzorgde, stralend opgemaakt ook. Úren hebben we gewacht, maar er landde geen Maradona, D. in Brussel. En hij reageerde niet op de telefoontjes van een of andere Limburgs-Italiaans zaakgelastigde die wel drie keer op zijn gsm trots toonde dat MARADONA in zijn contacten stond.
Jean-Marie, beteuterd: “Diego zou volgens sommigen in Argentinië zijn vlucht niet hebben gehaald omdat hij eergisteravond op een feestje te zwaar is doorgezakt. Maar morgen komt hij 100 % zeker af!”
En dus zaten Jean-Marie, Kelly en ik ‘s anderendaags opnieuw in dezelfde lounge te wachten op God. Jean-Marie en Kelly waren al wat nerveuzer. Terecht. Na een uur bleek alweer geen Maradona op de voorziene vlucht richting België te zitten. “Maar morgen komt hij zéker …”
Ik had hem toen willen vragen of hij nog wel gelukkig kon zijn.
Intussen moest het galadiner met de Antwerpse beau monde wel al worden afgelast. En de kamers in de Hilton, voorzien voor Maradona met zijn hele entourage, worden betaald. Ook de kamer waar ik, als enige Belg ooit, de Argentijnse Heilige zou mogen interviewen. En die kamer bleef ook op dag drie leeg. Want ook op zondag zat hij niet op het vliegtuig.
Nu klonk vanuit Argentinië wél een reden: “Bij nader inzien was het contract niet duidelijk.” Ocharme, Jean-Marie. Op maandag 14 november ging de galamatch wel door – er waren nu eenmaal zo’n 2.000 tickets verkocht. Niet in het Sportpaleis maar in de Lotto Arena. En zonder Maradona. Maar met Jean-Marie, met zijn bekende clowneske keepershandschoenen, het werd toch nog plezant.
Gisteren is Maradona gestorven. De geniale gek. De straatjongen die als voetballer gek werd gemaakt en tot God verheven. En daar nooit mee heeft kunnen leven. Ik had hem toen willen vragen of hij nog wel gelukkig kon zijn. De hele wereld treurt, maar ik moest gisteren toch meteen terugdenken aan die drie dagen in de Antwerpse Hilton, aan de zijde van Jean-Marie. Ik was, op een haar na, de enige Belgische journalist ooit die Hem persoonlijk had geïnterviewd. Maar Hij zat nooit op de vlucht waarop hij hoorde te zitten. RIP Diego.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier