De reünie van de zachte H

Grace Jones: "Naakt, beschilderd met vreemde runes en sissend als de slang uit het boek Genesis" © TV
Henk Vanhee
Henk Vanhee Zanger 'Cowboys & Aliens' en gastblogger voor kw.be

Henk Vanhee, Bruggeling pur sang en zanger van Cowboys&Aliens, blogt voor kw.be over het Cactusfestival. Dag 1.

Het Cactusfestival heeft iets weg van een onbeholpen samenkomst van Bruggelingen die sinds jaar en dag de zomerwende inzetten door samen te komen in het Minnewaterpark.

Die “reünie van de zachte H” (Haabriël Rios!) wordt traditiegetrouw luister bijgezet door een paar groepjes op het podium die moeten dienen als achtergronddeuntje. Later op de avond, als iedereen wat dieper in een plastic bekertje heeft gekeken, voert men zwaardere kanonnen aan om de gemoedelijkheid wat te breken.

Dat gevoel had ik gisteren eigenaardig genoeg niet. De Britse bard Jake Isaac had zich ongelukkigerwijs vast gereden vlak voor de kanaaltunnel en dus moest Perfume Genius deze editie aftrappen. Perfume Genius is de alias van Mike Hadreas uit Seattle, een zwaarmoedige gay performer die waarschijnlijk niet de vrolijkste nonkel van de tourbus is. Gemoedelijk werd het dus niet, integendeel. Hadreas greep de keuvelende Bruggeling resoluut bij het nekvel in zijn wereld van misbruik en gay bashing. Het tempo werd nooit opgevoerd, de synthklanken gromden zich een weg naar de onderbuik waarop Hadreas als een bastaardkind van Morrissey tekeer ging. Die man had lef en won mijn ziel, al vond ik de kleur van zijn lippenstift wat te uitgesproken.

Gabriel Rios begon vrij adembenemend met een ontzagwekkende versie van Jimmy Hendrix ‘Voodoo Child’, niet bepaald de meest vanzelfsprekende manier om te doen wat Rios altijd doet: een vrouwentsunami veroorzaken voor het podium. Hij deed dat trouwens in een van veel franjes ontdane versie, en dat strekt hem tot eer. Ondertussen was ik al in de backstage een blik straffe verhalen aan het openen met bevriende muzikanten, maar ook daar was duidelijk te horen en te zien dat Gabriel Rios bulkt van de juiste eigenschappen. Het kirrend applaus na ieder nummer was logisch en terecht.

Als de mensheid met al zijn onhebbelijkheden zal zijn weggevaagd, zal Grace Jones overleven als een veelkleurige amoebe

Over Grace Jones doen vreemde verhalen de ronde. Eentje wil ik jullie niet onthouden. Een door de wol geverfde vriend van me wist mede te delen dat Mevrouw Jones haar coke via de anus consumeert en daar zelfs iemand in haar entourage speciaal opdracht toe geeft. Om maar te zeggen dat ik een beetje bang was toen ze in tientallen gedaantes Nightclubbin’, een nummer van mijn goden Iggy en Bowie, heerlijk mishandelde. Wat volgde was voor mij een trip, of ze nu even haar tekst vergat of haar hits wat ongewoon had opgepoetst. Als de mensheid met al zijn onhebbelijkheden zal zijn weggevaagd zal Grace Jones overleven als een veelkleurige amoebe. Ze is het ultieme bewijs van onze waanzin. Naakt, beschilderd met vreemde runes en sissend als de slang uit het boek Genesis. Toen mevrouw Jones dat meende te moeten onderstrepen door tot driemaal toe haar strakke kontkaken te knijpen, liep ik haast krijsend naar de Lange Bar.

Goose liet ik voor wat het was. Ik zag ze ooit schitteren als broekventjes in Humo’s Rock Rally en heb nooit hun bocht naar de bliep-bliep muziek begrepen. Ik word er zelfs gewoon nerveus van. En zoals een collega-toogfilosoof ooit treffend orakelde: “Stress is voor d’andere”!

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier