Iets voor 9 uur rinkelt mijn telefoon. Mijn grootvader videobelt via Messenger en ik hoor enige verwondering in mijn man zijn stem als hij dat aankondigt.
Ik snap het ook heel even niet. Ik heb mijn pyjama nog aan en mijn natte haren zitten in een handdoek weggewerkt. “Ik weet niet op wat ik heb gedrukt”, is het eerste wat mijn grootvader zegt als hij me ziet en we moeten allemaal lachen. “Goed geklikt toch, want het is je gelukt om te bellen”, zeg ik. We hebben het over van alles en nog wat. En we drinken een tasje koffie. Hij bij hem thuis en ik bij mij thuis, maar toch ook samen.
Afspreken met vrienden en mensen ontmoeten die je al een hele tijd niet hebt gezien, doet een mens deugd
Het videobellen brengt me terug naar de geboorte van mijn zoon, ruim twee jaar geleden. In het ziekenhuis was bezoek niet toegelaten. Niemand wist dat onze zoon ter wereld was gekomen, dus Facetimeden we iedereen om hen te laten kennismaken met onze zoon. De verwondering bij onze familie en vrienden vergeten we nooit. Alles bleef tijdens die periode wat op pauze staan. Geen uitstappen, geen bezoekjes, geen Bier- en hoppefeesten, geen Keikoppencarnaval, geen kermis…
Het Keikoppencarnaval moest drie jaar op hun tanden bijten om hun 55ste editie te kunnen vieren. Afgelopen weekend was het eindelijk zover en het wachten werd meer dan beloond. Zo’n 1.700 enthousiaste kinderen stapten mee in de 25ste kinderstoet. Voor de 55ste Keikoppencarnavalstoet waren er ruim 40.000 toeschouwers (!). Aan confetti, praalwagens, snoep en ambiance absoluut geen gebrek. Afspreken met vrienden en mensen ontmoeten die je al een hele tijd niet hebt gezien, doet een mens deugd.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier