De ontgoocheling is doorgespoeld, tijd om vooruit te kijken

Michaël Bultheel uit Lendelede nam de voorbije dagen deel aan het WK in Peking. De atleet (400 meter horden) ging eerst ook op stage in Tokio.

Mijn tweede wereldkampioenschap zit erop. Ik heb de halve finales gehaald, wat het hoogst haalbare was met het huidige hoge niveau op de 400 meter horden. Maar ik had die halve finales graag met een snellere chrono besloten. Al in de reeksen moest ik vaststellen dat ik het goeie gevoel van op training niet terugvond in de wedstrijd. Ik moest ongelooflijk diep gaan om me te plaatsen, wat er in combinatie met de hitte voor zorgde dat ik uitgeteld aan de finish neerzeeg en de verzamelde journalisten meer dan een halfuur moesten wachten vooraleer ik hen met veel moeite enkele woorden kon toespreken.

Na wat loswerken, het binnenspelen van mijn hersteldrank en een ijsbad probeerde ik zo snel mogelijk de slaap te vatten om toch te proberen recupereren voor de halve finale. Inslapen is altijd heel moeilijk na een wedstrijd omdat het koersverloop zich nog ettelijke malen afspeelt in je hoofd. Ademhalingsoefeningen helpen maar vaak dien ik, hoewel ik het vanuit medisch oogpunt afkeur, mijn toevlucht te nemen tot een slaapmiddel om toch wat broodnodige slaap te vatten.

Ik leek wonder boven wonder redelijk gerecupereerd en voelde mij vrij goed tijdens de opwarming voor de halve finales. Ik had wat meer gegeten en ook wat extra zout ingenomen en dat deed me duidelijk deugd. In overleg met mijn trainer besloot ik om wat meer ontspannen te starten, in de hoop meer energie te sparen en zo sterker te kunnen eindigen.

Het volledig volgelopen Vogelneststadion binnenstappen gaf opnieuw kippenvel, maar ik probeerde me natuurlijk zo goed mogelijk op mijn wedstrijd te concentreren. Ik schoot goed uit de blokken, te goed want ik kwam wat te dicht op mijn eerste horde en raakte ze vrij hard met de knie. De Algerijn in de baan links van me kwam vrij snel langszij, maar ik liet me er niet door opjagen en liep mijn eigen wedstrijd. Ik versnelde na 200 meter en bevond me redelijk gepositioneerd aan de zevende van de in totaal 10 horden. Ik kreeg het echter vroeger dan gewenst opnieuw lastig en had zelfs onvoldoende kracht om mijn been hoog genoeg op te heffen bij de laatste horde. Ik raakte die dan ook vol. Wedstrijd over.

Desondanks liep ik nog mijn derde tijd van het seizoen, maar ik was naar hier gekomen voor meer, op zijn minst een persoonlijk record en misschien stiekem zelfs een Belgisch record. Een bevreemdend gevoel van gelatenheid overviel me: “Dat was het dan, je was niet goed genoeg en je hebt het verknoeid, maar het is maar sport. Het is een spelletje”.

Ongetwijfeld een kronkel in mijn hersenen die diende om me van de eerste ontgoocheling te sparen, maar die kwam enkele ogenblikken later dan toch opzetten. Want er zát meer in. Analyse en discussie van wat fout ging en beter moet gebeurde kort en krachtig onmiddellijk nadien, zodat de ontgoocheling onmiddellijk kon doorgespoeld worden en er vooruit gekeken kan worden. Naar Rio, de Spelen in 2016.

Goeie herinneringen zijn er ook en die neem ik zeker mee. Zoals de voorbereidende stage in Japan, waar we ongelooflijk hartelijk werden ontvangen door de lokale jeugdatleten. Ze stonden dagelijks met ons op de piste om ons te helpen met het materiaal en zwaaiden ons telkens uit als we terug de bus opstapten. De beleefdheid, het geduld en het eergevoel van het Japanse volk zijn ongezien en deden me samen met hun rijke cultuur en in ere gehouden tradities soms schamen hoe wij omspringen met elkaar of met bepaalde waarden.

De overwinning van Bolt was dan weer een heel ander hoogtepunt. Je hoorde zowat de hele atletiekminnende wereld een diepe zucht slaken toen hij nipt als eerste over de finish ging. Onze sport heeft een forse knauw in zijn geloofwaardigheid gekregen de laatste jaren en dit is toch één lichtpunt in de hele dopinggeschiedenis.

Ook ga ik van de gelegenheid gebruik maken om Peking wat te bezoeken, iets wat me nogmaals doet beseffen hoe gelukkig ik me mag prijzen dat ik dit allemaal dankzij mijn sport mag meemaken. Maar dan doe ik dat liefst toch zonder tegen een horde te knallen…