Een gracht. Een stuk beton. Een jonge coureur. En het noodlot. Het werd deze week nog eens pijnlijk duidelijk: de dood rijdt mee in het peloton. Bjorg Lambrecht werd in de Ronde van Polen voor eeuwig 22. Het trieste overlijden van de Oost-Vlaming zorgde ook in West-Vlaanderen voor een schokgolf.
Zijn dood is een drama waar weinig woorden voor zijn. En niet omdat Bjorg nu nooit een bollentrui zal winnen. Zijn dood is dieptriest omdat mensen in de fleur van hun leven niet horen te sterven. Maar het gebeurt veel te vaak, in de koers en daarbuiten… Je mag er niet aan denken, zeggen ze dan.
Wielrennen blijkt de dodelijkste sport ter wereld, maar in onze provincie is het misschien wel de populairste. De koers is van ons. Hier dromen grootouders van een nieuwe Merckx, ouders van een nieuwe Boonen en kinderen willen een nieuwe Evenepoel zijn. Maar allen hopen ze vooral dat er geen nieuwe Jempi Monseré, Stive Vermaut of Frederiek Nolf komt.
Winnen is voor wielerouders niet het allerbelangrijkste. Overleven, dat is wat telt
Ook het lijstje met gesneuvelde West-Vlaamse Flandriens is namelijk lang. Veel te lang. Maar na elk drama horen we het cliché: het leven gaat voort en het peloton raast verder. Je zal maar de ouder zijn van zo’n jonge coureur. Wat doet dat met een mens? Wij vroegen het aan enkele West-Vlaamse wielerouders. In deze krant vind je hun angstige antwoorden. Want winnen is voor hen niet het belangrijkste. Overleven, dat is wat telt. Bij elke wedstrijd en elke training houden zij hun hart vast. Geef ze maar eens ongelijk.
Mijn zoontje van vier crost tegenwoordig enthousiast de tuin rond op twee wielen. En ik weet het wel: er gaan nu stemmen op voor betere beveiliging voor wielrenners, airbags en gesloten circuits. Toch zit dat liedje van Boudewijn De Groot al dagen in mijn hoofd. Als hij maar geen wielrenner wordt… Of zoiets.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier