Sybe is dertig en wil papa worden van een kind van zijn eigen bloed. Het is een wens die hij deelt met miljarden mensen, maar toch is het voor Sybe niet zo evident. Hij is een alleenstaande man.
Mannen alleenstaanden of homokoppels die een biologisch kind willen, zijn aangewezen op draagmoederschap. Dat is in België (nog) niet wettelijk geregeld. En dat bemoeilijkt dan weer de procedure voor wensouders. Heterokoppels kunnen in verschillende medische centra terecht. Homokoppels en alleenstaande mannen zijn aangewezen op UZ Gent. Dat het UZ alle kandidaten standaard naar een jurist verwijst, laat die mannen meteen van hun roze wolk donderen. Sybe doorliep de procedure en zag zijn droom aan diggelen geslagen. Hij mag elke dag als kleuterleider wel voor 23 kleuters zorgen en heeft elke week een pleegkindje onder zijn hoede. Maar toch mag de draagmoeder met wie hij intussen bevriend raakte zijn kind niet op de wereld zetten.
“Het vervullen van een kinderwens zou geen lijdensweg mogen zijn”
Sybe wil een strijd voeren die vrouwen in de jaren zeventig al leverden. De BOM’s bewust ongehuwde moeders doorbraken het taboe dat vrouwen geen echtgenote hoefden te zijn om moeder te zijn. Tegenwoordig kijkt niemand nog op van een alleenstaande mama, als het nu vanuit een bewuste keuze of door een samenloop van omstandigheden is. Sybe wil hetzelfde voor alleenstaande papa’s, al heeft de natuur het hen wel moeilijker gemaakt.
Iedereen man of vrouw die zelf geen kinderen op de wereld kan zetten, maar er wel bewust voor kiest, verdient steun in dat traject. Een belangrijke stap is een eerlijke procedure volgens een wettelijk kader. Momenteel wordt gewerkt aan wetteksten voor dat juridische kader. Dat is geen dag te vroeg, want ook de biologische klok van mannen als Sybe tikt ongenadig. Het vervullen van een kinderwens zou geen lijdensweg mogen zijn, maar een pad naar het geluk.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
