Corona-uitbraak in ons dorp, wat nu?

Het virus is terug van nooit weggeweest. © Getty Images
Jan Gheysen
Jan Gheysen Opiniërend hoofdredacteur

Er komt een dag, en die is niet meer zo veraf, dachten wij, dat we geen nieuwe corona-besmettingen zouden tellen, geen ziekenhuisopnames van Covid9-patiënten en geen coronasterfgevallen. Die dag leek binnen ons bereik. Leek. Want intussen is mijn dorp, Ledegem, ineens een van de meest getroffen gemeenten van het land. Het virus is terug van nooit weggeweest.

Die tweede golf, dachten we, als die er al komt, zal dat wel iets voor de late herfst zijn. Tot dan houden we ons aan de afspraak: afstand houden, handen wassen, mondmasker in publieke ruimtes. Bovendien, we zijn zestigplusser, mijden we van de zomer drukke plaatsen en gaan we niet op reis. We maken er een bubbel-zomer van en daarna, daarna zien we dan wel.

Maar kijk, de voorbije weken sloop het virus dichterbij. Een uitbraak in Moorsele en een week later twee uitbraken in Ledegem. Van een van die uitbraken is er een link met die in Moorsele, voor de andere uitbraak is dat minder duidelijk. Wat volgt er vandaag? Wat volgt er de komende week? Kunnen ze ons dorp in quarantaine plaatsen? Het virus en de wijze waarom het zich verspreidt, roepen al van bij het begin vragen op waarop de antwoorden van wetenschappers maar mondjesmaat volgen. Vragen waarop niet direct antwoorden volgen, zijn lastige vragen. Ze maken ons onzeker en angstig. Hoe raken we hierdoor? Ten koste van wie en waarvan?

Amicaal vastpakken

Van de week zijn we voor het eerst sinds februari met enkele vrienden iets gaan eten en drinken. Niet zonder twijfel: moeten we dit nu wel doen? Er was ruim plaats in het restaurant, er was ontsmettingsgel, de menukaart lazen we op onze gsm via een QR-code – hopelijk blijft dat na corona ook zo – en we konden eindeloos bijpraten. Maar toen we verderop een caféterras zagen dat heel druk bevolkt zat, met mensen die niet aarzelden mekaar amicaal vast te pakken en toe te roepen. We zagen, bij wijze van spreken, de virusdeeltjes in een wolk boven het terras hangen.

Hopelijk herpakken we ons, voor het virus ons weer te pakken heeft

Dat beeld, van dat vol terras, met lachende, grappende en druk gesticulerende mensen, nee, helaas, hoe gezellig en leuk het ook lijkt, het kan niet het beeld van die zomer van 20 worden. Zoveel is nu wel duidelijk.

We zijn er niet gerust in. Die cijfers in mijn gemeente, de cijfers die vandaag, vrijdag, worden bekendgemaakt… doen ons vrezen dat die zomer van 20 niet veel beter wordt dan de lente van 20. Al hopen we dat we niet morgen maar vandaag worden wakker geschud en dat we ons met zijn allen herpakken voor het virus ons weer te pakken krijgt.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier