Het cliché: De West-Vlaming is een noeste werker en een doorzetter.
Niet truntn, niet opgeven, gewoon deuredoen. Het is hét clichebeeld van ons buiten de provinciegrenzen, maar het is er wel eentje waar menig West-Vlaming zich helemaal in kan vinden. Sterker nog, we dragen het als een soort ereteken. We zijn er met z’n allen bijzonder trots op.
Toch ben ik er zelf geen fan van. Ik heb al vaak gezien hoe dat harde werken en steeds maar deuredoen voor miserie kan zorgen. Mensen die geen tijd hebben voor hun kinderen, die jarenlang vastzitten in een job waar ze ongelukkig van worden of die in een depressie verzeilen omdat ze niet durven aangeven dat het allemaal een beetje te veel wordt.
Ik heb al vaak gezien hoe dat steeds maar deuredoen voor miserie kan zorgen
Maar tot u spreekt een opgever. Voilà, ik heb het gezegd. Als ik mijn job niet tof vind, dan neem ik ontslag. Als ik ergens niet graag woon, dan pak ik mijn biezen en verhuis ik. Als ik na vijf lessen bij de fitness geen zin meer heb om te gaan, dan blijf ik zonder een spatje schuldgevoel een hele avond thuis Netflixen.
Ik vraag mezelf namelijk altijd af: voor wie zou ik dat moeten doen? En waarvoor precies? Is niét deuredoen het einde van de wereld? Ik raad iedereen dit gedachte-experimentje eens aan. Geloof me: het voelt misschien niet zo, maar de antwoorden zijn bijna altijd ‘nee’ en ‘andere mensen’. Dat betekent echter niet dat ik niets bereik in mijn leven. Ik heb al mijn studies zonder herexamens afgerond en ik haal altijd netjes mijn deadlines op het werk. Ik kan best wel doorzetten, maar alleen voor dingen die ik het waard vind. En wat ‘de mensen gaan zeggen’, vind ik nu eenmaal niet de moeite waard. Net zoals ‘meer geld verdienen’, ‘dat gaat zo cool lijken op Instagram’ of ‘dan ga ik buikspieren hebben en misschien eens niet buiten adem zijn als ik twee trappen oploop’.
Dus ja, ook als hardnekkige opgever geraak je uiteindelijk wel waar je wil zijn. Misschien via allerlei zijwegen, maar onderweg ben je in elk geval niet blijven trappelen op plaatsen waar je vooral niét wilde zijn. Zoals de fitness. Het stinkt daar toch naar rubber, zweet en deuredoen.
Het oordeel: het cliché is waar.Al is het maar omdat de helft van de lezers mij hierna sowieso een trunte vindt.
Journaliste Talitha Dehaene (28) zag het licht in Ieper, maar trok als tiener tien jaar naar Amsterdam. Na nog twee jaar Antwerpen, is ze helemaal terug thuis. Elke week onderzoekt ze hier de clichés over de West-Vlaming.
Clichécheck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier