Deze week is in Wevelgem een jonge vrouw doodgestoken. Door haar ex-partner. Twee maand geleden vermoordde een man zijn vrouw in Oekene. Het koppel woonde op een rustige woonwijk waar niemand iets in de gaten had.
Partnergeweld en huiselijke geweld: het is van alle tijden en van alle wijken, zeggen we dan. We staan er even verbouwereerd bij stil, zeggen naar waarheid dat we het niet hebben zien aankomen, prijzen onszelf en onze buren gelukkig dat het ons niet is overkomen en hopen dat de vreselijke gebeurtenis in dat ene gezin op zijn minst een les is voor huizen waar ook al eens een bord tegen de muur vliegt, bij wijze van spreken.
De families van slachtoffers én van de geweldplegers blijven na verloop van tijd alleen achter. Met hun vragen, soms zelfs met schuldgevoel – hadden we niet moeten ingrijpen? Hadden we het niet eerder moeten zien? – maar vooral met de pijn van het verlies.
Partnergeweld: blijkbaar staan we er alleen bij stil als er doden vallen
Het drama dat zich afspeelde in Wevelgem heeft een wrange voorgeschiedenis. Politie en gerecht waren op de hoogte van dreigementen van de geweldpleger. De man werd eerder al verhoord. Die feiten, zei de parketwoordvoerder, waren vrij recent. Van deze zomer. Het is natuurlijk maar hoe je het bekijkt, dat recente karakter. We zijn inmiddels diep in de herfst en alles wat politie of gerecht mogelijk van plan waren, komt te laat voor de jonge vrouw.
Naast het geweld of de dreiging ervan moet de onmacht die slachtoffers van huiselijk geweld voelen, de hel zijn. Je verhaal niet kwijt kunnen bij iemand die iets tegen het geweld kan ondernemen, moet verschrikkelijk zijn. Voor ieder van ons is thuis de veilige haven, de asielplek bij uitstek na een lastige dag op het werk, na een verloren avond onder vrienden… Maar als zelfs die plek je permanent angst inboezemt en als je met die angst nergens terechtkan, is dat ronduit verschrikkelijk. En zulke huizen zijn er dus, niet ergens in de rand van de grootstad, maar in het hart van onze wijken.
Hoe kunnen we zulke toestanden als familie, als buurt, als samenleving detecteren op een ogenblik dat er nog iets kan ondernomen worden? Laat ons daar werk van maken. Met deskundigen, met gerecht en met hulpverleners. Niet straks. Nu.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier