Sanda Cociu (32) bekomt thuis nog steeds van wat haar donderdagmiddag overkwam. De Brugse vrouw zat op de bus die aan de Buffelbrug in het water belandde. En ze verkeert nog steeds in shock. “Ik kan niet zwemmen. En ik vreesde oprecht dat het met mij gedaan was.”, zegt ze. “Pas toen ik zag dat er een raam achteraan de bus open was, durfde ik weer bewegen.”
Pijn aan haar schouder. Schrammen in haar zij en op haar benen. Maar Sanda Cociu (32) stelt het relatief goed. Ze was één van de twee passagiers die donderdagmiddag op de bus zaten toen die naast de rijbaan en enkele meters lager in het water belandde, ter hoogte van de Buffelbrug in Brugge. Ze werd in het ziekenhuis gecontroleerd, maar daar bleek dat ze niets heeft gebroken. “Al blijft mijn schouder wel pijn doen. Misschien ga ik toch nog eens bij de dokter langs”, zegt ze. “Weet je, fysiek valt het allemaal wel goed mee. Maar ik ben in shock. Ik heb echt enorm veel schrik opgedaan.”
Sanda is van Roemeense afkomst en werkt als poetsvrouw. Om van haar eerste naar haar tweede klant te gaan, nam ze donderdagmiddag de bus. Een andere dan normaal, want er waren wegenwerken. Even voor de middag zat ze in de bus op haar smartphone te tokkelen toen het mis ging. “Die bestelwagen die van rechts kwam, heb ik pas nadien op de beelden gezien”, zegt ze. “Ik schrok op door een bruuske beweging van de bus. Ik klampte me vast aan een buis en zag het water beneden. Al van kleinsaf ben ik doodsbang voor water. Ik kan niet zwemmen en verdrinken lijkt me de ergste dood die er is. Dus toen we naar beneden vielen dacht ik dat het voorbij was.”
Maar het water in de vaart bleek niet zo diep te zijn. De bus vulde zich wel met water, maar dat bleef beperkt. Sanda was wel naar beneden gevallen en durfde niet bewegen. “Ik was in shock. Ik voelde helemaal niets”, vertelt ze. “Ik durfde niets doen. Plots hoorde ik iemand roepen. “Mevrouw, mevrouw”, klonk het. Ik keek achter me en zag dat de achterruit van de bus was ingeslagen. Wie dat had gedaan weet ik niet. Misschien de andere passagier, misschien getuigen. Maar op die manier kon ik wel makkelijk naar buiten.”
Met een ambulance werd Sanda naar het ziekenhuis overgebracht. Daar moest ze samen met de buschauffeur op haar scan wachten. “Hij was aan het wenen. En hij excuseerde zich uitgebreid. Maar ik heb hem gezegd dat hij er niets aan kon doen. Ik neem hem eigenlijk echt niets kwalijk. Ik ben eigenlijk op niemand kwaad. Dat was een ongeval, en die gebeuren nu eenmaal. Alleen is het uiteraard echt niet prettig als zoiets je overkomt.”
De poetsvrouw zal nog even thuis moeten blijven. En daarna is het nog maar de vraag of ze de bus nog zal durven nemen. “Mijn zoon ging vanmorgen met de bus naar school. En daar had ik al schrik voor. Ik vrees dat ik zelf naar een psycholoog zal moeten gaan vooraleer ik weer in een bus zal durven stappen. Misschien neem ik enkel nog een bus als die niet meer voorbij dezelfde plaats passeert.
(TL)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier