Ouders getuigen openhartig na overlijden Loïc: “Elk hoekje doet ons aan hem denken”

Er wordt in intieme kring afscheid genomen van Loïc Depoortere. (gf)
Kevin Pouillie
Kevin Pouillie Editieredacteur Het Wekelijks Nieuws Westhoek en Westkust

Twee weken na zijn val in een zwemvijver is Loïc Depoortere (3) zaterdag overleden in het UZ Gent. Papa Nicolas, mama Melissa Casier en grote broer Mathis (6) blijven gebroken achter. “In het ziekenhuis zijn we geen seconde van zijn zijde geweken”, vertelt papa Nicolas.

Slechts heel even was de peuter uit Houthulst aan de aandacht van zijn ouders ontsnapt toen het drama zich voltrok. “Ik dacht dat Loïc binnen was en mijn vrouw dacht dat hij buiten was“, doet Nicolas het verhaal. “Ik heb hem ook daadwerkelijk in huis gedaan. Maar toen ik weer naar buiten ging om op straat een aannemer te helpen die moeite had bij het manoeuvreren met zijn wagen, moet Loïc ook opnieuw naar buiten gelopen zijn richting de zwemvijver. En in zulke gevallen duurt een minuut al te lang…”

Beide ouders merkten de afwezigheid van hun jongste zoon vlug op en vonden hem enkele tellen later drijvend in de zwemvijver. Nicolas haalde Loïc uit het water en startte meteen met de reanimatie. Een buurvrouw die alles had horen gebeuren, kwam hem daarbij helpen. Loïc werd even later overgebracht naar AZ Delta in Roeselare, maar gezien de ernst van de situatie verhuisde hij vlug naar het UZ Gent. Daar vocht hij nog twee weken voor zijn leven. “We hebben geen seconde van zijn zijde geweken. Eén keer zijn we teruggekeerd naar Houthulst, terwijl Loïcs grootmoeder bij hem bleef in het ziekenhuis. Even onze gedachten verzetten, dachten we, door huishoudelijke klusjes te doen. Maar dat lukte natuurlijk niet. Overal zagen we Loïc in gedachten lopen. Elk hoekje in ons huis doet ons aan hem denken. Allemaal leuke herinneringen, maar dat maakt het net zo pijnlijk.”

Sprankeltje hoop

Tijdens die twee weken opende Loïc verschillende keren zijn ogen, wat voor een sprankeltje hoop zorgde bij de ouders. “Maar achteraf gezien waren dat niet meer dan reflexen. Pas vorige vrijdag konden we een scan laten nemen die duidelijkheid zou brengen. Eerder lukte dat niet door de zwelling in de vitale delen van de hersenen. Daardoor wisten we al dat Loïc sowieso ernstige schade opgelopen had. Maar de dokters drukten ons ook op het hart dat zulke situaties bij kinderen erg onvoorspelbaar zijn.” De scan bracht echter geen goed nieuws. “We hadden al veel opgezocht op internet en toen we die scan te zien kregen, wisten we meteen genoeg, zelfs zonder uitleg van de dokter. Er was geen enkele kans meer op kwaliteit van leven. Soms moeten ouders een keuze maken omtrent de levenskwaliteit van hun kind, maar die keuze hadden wij zelfs niet. Of zoals de neuroloog het verwoordde: Loïc had zijn lichaam al verlaten aan de zwemvijver. Hij had eigenlijk geen wapens meer om te vechten. Zaterdag is hij uiteindelijk in onze armen gestorven.”

Loïc had zijn lichaam al verlaten aan de zwemvijver, hij is uiteindelijk gestorven in onze armen – Papa Nicolas Depoortere

De ouders, familie en vrienden van Loïc blijven verslagen achter. “We beleven een rollercoaster aan emoties”, zucht papa Nicolas. “We hadden nooit gedacht dat we zulke beslissingen zouden moeten nemen, laat staan dat we de begrafenis van ons eigen kind zouden moeten regelen. Zoiets wens je niemand toe. We zouden er alles aan doen om Loïc terug te halen. Wij hebben een heel druk leven, we combineren allebei drie jobs (het koppel baat onder andere een traiteurzaak uit in Roeselare, red.). Maar al onze vrije tijd ging altijd naar de kinderen. Zij zijn onze ontspanning. Alles wat we deden, was met het oog op hun toekomst. Ook nu nog zal ons leven in het teken van onze twee zoontjes blijven staan.”

Broederliefde

“We verloren onze kinderen nooit een seconde uit het oog. We zijn zo’n koppel dat altijd in elke situatie de rampscenario’s voor ogen ziet. De voorbije weken hebben we het verschillende keren tegen elkaar gezegd: elk kind kruipt in zijn leven waarschijnlijk tientallen keren door het oog van de naald. Loïc heeft nu gewoon pech gehad dat hij zich mispakt heeft… We trekken ons op aan het feit dat we Mathis nog hebben, maar hij vraagt ook veel energie. We zullen dan ook niet twijfelen om hulp in te schakelen. Mathis was altijd een héél zorgzame broer. Ze stonden in onze buurt bekend als hét grote toonbeeld van broederliefde. We hadden hen ook zo opgevoed, met de gedachte ‘eendracht maakt macht’. Altijd waren die twee doendigaards samen. Ook bij Mathis zorgt het overlijden van zijn broer voor een enorme leegte die hij een plaats zal moeten geven.”

Nicolas postte de voorbije weken regelmatig een update over de toestand van Loïc op zijn Facebookpagina, waar telkens honderden reacties op kwamen. Aan de Lourdesgrot in Houthulst werd ook een wake gehouden met honderden aanwezigen. Iedereen leefde mee en bad voor een goede afloop. “De steun is enorm. We hebben er bewust voor gekozen om iedereen die met ons meeleefde op de hoogte te houden via sociale media. Maar nu kiezen we ervoor om afscheid te nemen in intieme kring. We hopen en zijn ervan overtuigd dat iedereen dat begrijpt en die keuze respecteert. Mogelijk zullen we nadien wel nog iets organiseren voor iedereen die oprecht met ons meegeleefd heeft. Sommigen, zoals de schoolkameraadjes, hebben daar misschien nood aan. Maar nu willen we eerst even alles laten bezinken.”

Koekelaarse lotgenoten leven mee: “Veel geweend”

Melissa Naeyaert. (foto Coghe)
Melissa Naeyaert. (foto Coghe)© Foto Coghe

Melissa Naeyaert (32) en Kenneth Sioen (35) uit Koekelare leefden enorm mee met de strijd van de kleine Loïc. Hun wereld stortte op 30 juni 2014 in toen dochtertje Merel verdronk in de vijver in hun tuin. Melissa getuigde daar vorig jaar al over in het veelbekeken televisieprogramma ‘Mij overkomt het niet’ op één en herbeleefde ook nu die loodzware periode. “Sowieso zijn mei en juni twee vreselijke maanden. Dan is het Moedertjesdag, Merel haar verjaardag, mijn verjaardag en uiteindelijk die heel emotionele 30ste juni”, vertelt Melissa met een krop in de keel. “Nu werd dat nog versterkt met het verhaal van Loïc uit het nabijgelegen Houthulst. Mijn man en ik hebben dan ook heel erg meegeleefd met de ouders en familie. De papa zette zijn updates openbaar op sociale media. Iedere avond voor het slapengaan keken we of er nieuws was en dat was ‘s ochtends ook telkens het eerste dat we deden. Toen we uiteindelijk hoorden dat Loïc het niet gehaald had, heb ik me in de zetel gezet en begon ik te wenen. Eigenlijk heb ik heel de dag ongelooflijk veel geweend. Je kent die mensen niet, maar trekt het je toch erg aan. Je denkt aan je eigen kind, maar ook aan het enorme verdriet van die mensen. Nu zijn we helaas niet alleen streekgenoten, maar ook lotgenoten.”

Tips om het drama te verwerken, kan Melissa moeilijk geven. Al betuigde ze wel al haar medeleven aan de ouders van Loïc. “Ik stuurde een berichtje en kreeg ook een bedankje terug, maar nu laat ik die mensen vooral met rust. Het is een rollercoaster van emoties, er is veel te regelen, ze krijgen ongetwijfeld heel veel steunbetuigingen… Wij weten maar al te goed wat ze nu doormaken. En ook al weet ik wat ze voelen, toch is het moeilijk om woorden van troost te vinden. Elk verwerkt zoiets op zijn eigen manier. Zo wil mijn man er bijvoorbeeld niet over spreken, terwijl ik daar net nood aan heb. Zelf heb ik alvast heel veel gehad aan mijn gezin, familie en vrienden. Het helpt niet om je op te sluiten, bijvoorbeeld uit schuldgevoel, maar dat deden wij in eerste instantie eigenlijk ook. Zo gingen we zelfs geen boodschappen doen in Koekelare, maar ergens waar ze ons niet zouden herkennen. Toch heb ik er veel meer aan om wél over Merel te spreken en herinneringen op te halen.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier