“Je moet weer durven leven”

Herman Suffis en Annemie Tanghe. (Foto TG)
Redactie KW

Tien jaar geleden verongelukte Lien Suffis, toen 24 jaar, op tweede kerstdag in een helikoptercrash in Merchtem, samen met haar vriend Pieter Loetschert (24), zijn ouders en zus. “Hoe moeilijk het ook is, we moeten weer durven leven”, zeggen Herman Suffis en Annemie Tanghe.

Lien Suffis was de dochter van Herman en Annemie Tanghe uit de Korte Ballingstraat in Gullegem. Ze leerde haar vriend Pieter Loetschert kennen in Gent, waar ze allebei economie studeerden. Pieter was de zoon van Willem (56) en Ria Tonnaer (53) en de broer van Kristel (21) uit Steenbekebos in Sint-Eloois-Winkel. Lien werkte op het ogenblik van de helikoptercrash acht maanden in het Fortis-kantoor in Bellegem en in een kredietkantoor in Wevelgem, Pieter bij bedrijfsrevisoren PWC in Antwerpen. Ze woonden één jaar samen in een appartement op het vliegveld van Wevelgem, boven het bedrijf APM, waarvan Willem Loetschert zaakvoerder was.

“Lien en Pieter vierden op 24 december 2007 nog kerstavond bij ons”, blikken Herman en Annemie terug. “Samen met onze zoon Roel en zijn partner Vanessa. “Op Kerstmis vlogen ze met Pieters ouders en zus met Willems helikopter naar Maaseik om familie te bezoeken. Tijdens de terugvlucht op tweede kerstdag crashte de helikopter omstreeks 15.45 uur in een open veld in Merchtem.”

Veel steun

“Tussen 16 en 17 uur hoorde ik op de radio dat er een helikoptercrash was geweest waar vier of vijf inzittenden bij omkwamen”, vervolgt Herman. “Ik wist dat mijn dochter die namiddag zou terugkeren en was er niet gerust in. Lijkbleek liep ik naar Annemie. Die zei meteen: ‘Is er iets met Lien en Pieter?’. Wat een licht vermoeden was, werd zo goed als realiteit toen ze op het nieuws van meldden dat het om een helikopter ging die van Limburg naar West-Vlaanderen vloog en er vijf doden waren. Annemie belde de politie en die zeiden dat ze zouden informeren en vroegen ons het adres van Lien en Pieter. Toen waren we zeker dat ze bij de slachtoffers waren. Op zo een moment stort je wereld volledig in. Omstreeks 18.45 uur kwamen politie en slachtofferhulp aan. Zij hebben ons veel steun gegeven.”

Liens broer Roel was op dat moment aan het werk in Willebroek. “Hij kwam onmiddellijk naar huis. Nog dezelfde avond en de dagen nadien kregen we heel wat goede vrienden over de vloer. En dan merk je wel wie écht jouw verdriet deelt. Een goede klant van mijn ingenieursbureau bleef hier op tweede kerstdag tot middernacht. Hij heeft met ons open en eerlijk gepraat. Daar hebben we veel steun aan gehad.”

Lien en Pieter zijn de voorbije tien jaar niet vergeten. “Velen vrienden nemen nog contact op. Allemaal mensen voor wie wat we meemaakten geen ‘fait divers’ was. Soms kregen we een gebaar uit een totaal onverwachte hoek. Zoals dat van de baas van een restaurant in Gent, waar Lien en Pieter regelmatig iets gingen eten. Op een dag liet hij hier bloemen afgeven met een kaartje met een mooie boodschap. Sommigen zeggen ons dat we ons verdriet moeten proberen te plaatsen”, zegt Herman. “Ik kan het niet. Annemie en ik zijn niet alleen onze eigen dochter kwijt, maar ook Pieter. Hij was kind aan huis. In september 2008 zouden ze trouwen. Twee mensen die voor elkaar geschapen waren… Die pijn verdwijnt nooit volledig.”

Slopende jaren

De eerste jaren na het ongeval waren slopend voor Herman en Annemie. “Ik ging er emotioneel aan kapot“, zegt Herman. “Annemie was sterker en rationeler. Zij ziet die dingen anders, misschien omdat ze verpleegster is. Gelukkig konden we blijven praten. Annemie hield mij recht. Zij nam na het ongeval het heft in handen. Zij zorgde ervoor dat alles wat al geregeld was voor het huwelijk, weer afgezegd werd. In die tien jaar waren verjaardagen en feestdagen nooit meer hetzelfde. We kunnen Lien en Pieter fysiek niet meer vastpakken, niet meer met hen babbelen… We zullen ook nooit weten hoe het Lien en Pieter zou vergaan zijn als ze nog hadden geleefd. Hoe zouden ze eruitzien? Zouden ze kinderen hebben? Roel en Vanessa konden wel hun droom waarmaken en trouwden in juni 2012. Een gelukkig moment voor Annemie en ik. En dan kwamen er hun kinderen Elena (4) en Laura (11 maanden). Onze kleinkinderen! We beseffen nu dat we weer een doel hebben om te leven, om te genieten.”

Tweede kerstdag is voor Herman en Annemie moeilijk. “De voorbije tien jaar was een kerstboom niet belangrijk. Al zei onze zoon Roel dat we die elk jaar moesten blijven zetten. We deden wel de lichtjes niet branden. Ons kleinkind Elena zei ons: ‘oma en opa, waarom branden de lichtjes in de kerstboom niet? Waarom liggen er geen pakjes onder?’ Ze heeft gelijk. Ze krijgt pakjes met Kerst, maar dat is allemaal feestelijker als de lichtjes branden. Daar moeten we weer meer oog voor hebben. Het leven gaat voort. Met Roel, Vanessa, Elena en Laura, onze vrienden en met de beste herinneringen aan Lien en Pieter. Hoe moeilijk het ook is, je moet durven leven. Dat proberen we nu ook te doen. De kop in het zand steken heeft geen zin.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier