Na het behalen van haar universiteitsdiploma besliste Ine Couckuyt (25) om de wereld te gaan ontdekken. Na een eerste trip naar het Portugese Beleal, waar ze als workawayer actief was, vertoeft de Lauwse nu in Australië. Daar werd ze zondag samen met travelbuddy Wannes Swinnen van de weg gemaaid.
Na haar Portugese avontuur vertrok Ine Couckuyt, die elf jaar lang actief was als triatlete, op 7 november naar Australië, waar ze enkele weken in Clifton Hill (Melbourne) verbleef vooraleer Tasmanië een maand lang per fiets te gaan verkennen. Daar liep het vorige zondag echter verkeerd.
“Sinds maandag had ik het gezelschap van mijn travelbuddy Wannes Swinnen”, doet Ine Couckuyt haar verhaal op haar blog. “We reden heel wat kilometers, lachten al wat af en namen al veel toffe foto’s. Maar deze superleuke week kende een iets minder leuk einde. Het zou zondag een rustige dag worden, want we hadden slechts 35 km te fietsen. Van onze kampplaats bij Cape Raoul naar de camping dichtbij Fortescue Bay. Dat bleek een goed idee, want het weer zat niet mee. Lees: regen, regen en nog meer regen.”
“We vonden echter een goed tempo, de regen was na een tijdje niet meer zo hevig en we mochten bijna de hoofdweg verlaten en afslaan naar de gravelbaan die ons tot in Fortescue Bay zou brengen. Maar toen sloeg het noodlot toe… We reden licht bergop wanneer we plots een auto achter ons hoorden slippen. Het volgende moment herinner ik me dat ik aan het rollen was in de berm, wachtend op het moment waarop de auto me opnieuw zou raken of wanneer ik tegen een paal of boom terecht zou komen. Gelukkig kwam ik zonder iets te raken tot stilstand. Ik keek op en zag Wannes net voor de auto liggen en de passagier gillend uit de auto springen. Wannes riep dat de auto op zijn onderbeen stond en dus achteruit moest rijden. Wanneer we zijn been konden bevrijden, stond hij gelukkig meteen recht.”
“Dan pas kwam het besef van wat er net was gebeurd. Ik begon hard te wenen en Wannes zat voor zich uit te staren. Het koppel, dat ons had aangereden, was ook erg geschrokken. Enkele auto’s stopten om ons te helpen, de ambulance te bellen en ons (of mij) te kalmeren. Onze fietsen zagen er niet goed uit en onze bagage lag verspreid over de berm. Ik maakte me zorgen over van alles en nog wat en begon pijn te voelen in mijn linkerbeen en rechterelleboog. Pas in de ziekenwagen begonnen we te beseffen hoeveel geluk we hadden om hier levend uit te komen. In het Royal Hobart Hospital kregen we een volledige check-up en werd er voorgesteld om een nachtje daar te blijven aangezien we geen slaapplaats hadden voor die nacht. Gelukkig bleken onze letsels miniem. Nadat we onze ouders op de hoogte gebracht hadden, werden we naar de slaapzaal gebracht, die we deelden met 13 andere mensen. Gezien de omstandigheden hadden we best een leuke avond daar.”
“Maandagochtend werden we uit het ziekenhuis ontslagen en opgepikt door Vikki, bij wie ik vorige week enkele dagen had verbleven. We zijn hen super dankbaar dat we opnieuw bij hen terecht kunnen. Hier kunnen we even bekomen en kijken hoe het nu verder moet. Mijn linkerbeen is nogal opgezwollen door een hematoma en ook mijn rechterelleboog zit dik. Daarnaast wordt de stijfheid ook erger. Maar nog eens: we hebben zo veel geluk gehad.” (SM)
Je kan het vervolg van Ine haar reis volgen op: https://inecouckuyt.weebly.com.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier