Bruno na doodsmak van 10 meter bij het muurklimmen: “Deze zomer fiets ik naar Compostela”
Hij heeft geluk gehad, en dat beseft hij maar al te goed. Bruno Bakeroot (46) viel bij het muurklimmen in Sport Vlaanderen Brugge eind januari meer dan 10 meter naar beneden. Een ware doodsmak. Ruim een handvol operaties later kijkt de avontuurlijke Oostendenaar toch vooral vooruit. En daar hoort meteen al een pittige uitdaging bij.
Zijn verbrijzelde voeten zitten nog stevig ingepakt, slapen lukt niet al de best met vastgezette ruggenwervels en een gebroken bekkenkom en elke luide lach geeft steken in een van de vele gebroken ribben in zijn ribbenkast. Maar los van de schade aan de carrosserie gaat het best goed met Bruno Bakeroot.
De geboren Oostendenaar, met een verleden in Harelbeke, Kuurne en Waregem als fitnessuitbater, viel op zaterdagavond 25 januari van een twaalf meter hoge klimmuur in Brugge naar beneden. Hij had het klimmen de voorbije twintig jaar al honderden keren gedaan en zou het zo opnieuw doen, zegt hij. Het is een sport waar je nu en dan wel iets voorhebt, maar die zaterdag liep het echt grondig mis. “Ik was met een zelfzekering begonnen, mijn vriendin zou pas een tiental minuten later komen. Er waren op dat moment maar twee andere meisjes aan het klimmen. Zonder problemen ging ik een eerste keer een stuk naar boven.”
“Alles gecheckt, alles getest, geen vuiltje aan de lucht. Even later klom ik tot ongeveer het hoogste punt van de muur waarna ik me een stukje naar beetje liet glijden, in rappel zoals ze dat zeggen in vaktermen. Die eerste twee meter ging dat vlot. En wat daarna gebeurde, weet ik niet. Toch niet 100 procent zeker.”
Tientallen breuken
Voor Bruno het goed en wel besefte, schoot het touw door en viel hij in een fractie van een seconde naar beneden. Zijn val werd grotendeels gebroken door zijn voeten en de rechterkant van zijn bekken. Gevolg: tientallen breuken over zijn hele lichaam. “Maar het had heel anders kunnen aflopen. De dokters hebben me dat meteen verteld. Een beetje meer zus of zo landen en ik was verlamd. Of erger nog: ik kon dood zijn geweest. Het was wel een hoogte om u tegen te zeggen… Maar het belangrijkste is dat we er nog zijn. En die breuken, dat geneest wel.”
Hij zegt het met een brede glimlach op zijn gezicht, al geeft hij toe dat hij de pijn en vooral de frustratie van het stilliggen stilaan beu is. “Ik weet ondertussen weer waarom ik thuis geen tv meer heb staan. (lacht)Neen, uiteraard hoop ik zo snel mogelijk naar huis te kunnen. Ik heb naar mijn gevoel al lang genoeg op die ziekenhuismuren zitten kijken.”
“Lopen zal er niet meer in zitten, maar ik was sowieso al niet zo’n loper”
Snelle revalidatie
De komende maanden wacht echter nog een zware revalidatie. Hoogstwaarschijnlijk zal die grotendeels plaatsvinden in het IMBO, het gespecialiseerde revalidatieziekenhuis in Oostende. “Maar om daar naartoe te mogen, moet je als patiënt aan bepaalde voorwaarden voldoen. Zo mag je bijvoorbeeld niet langer in een gips zitten. Het is nog afwachten wanneer ik die verhuis effectief zal kunnen maken.”
De dokters schatten de volledige revalidatieperiode op een jaar vooraleer hij alles opnieuw zal kunnen wat hij vroeger kon. Bruno zelf zou die termijn liever halveren. “Ik ben beroepshalve bij Starterslabo actief als coach voor start-ups en jonge bedrijven. En daar vertel ik altijd dat je zowel een korte termijn als een lange termijndoelstelling moet hebben. Dat lijkt me bij het revalideren van dit voorval net hetzelfde. (lacht) En daarom heb ik nu voor mezelf al uitgemaakt dat ik komende zomer met de bakfiets naar Santiago De Compostela wil rijden. De hond en ik, samen op tocht. Of dat tegen eind augustus zal lukken, weet ik niet, maar het is wel een doel waar ik me wil op focussen.”
Een uitdaging is de avonturier allerminst vreemd. Zo fietste hij in 2018 de 333 kilometer van de Tour du Mont Blanc zonder daarbij extra suikers op te nemen. Die toertocht geldt als een van de zwaarste van Europa. “Dat is iets wat ik wel nog eens opnieuw wil proberen. Lopen zal er niet meer inzitten met deze voetjes, maar ik was sowieso niet zo’n loper. (lacht) Ik ben niet van plan om het sporten te laten, integendeel. Zelfs in mijn ziekenhuisbed probeer ik mijn spieren zoveel mogelijk te stimuleren en te behouden. Je wordt wel een dagje ouder en de extreme kantjes van het snowboarden bijvoorbeeld gaan er stilaan af. Maar je kan elke sport zo ‘extreem’ maken als je zelf wil. Nu ja, misschien word ik wel wat rustiger, wie weet. (lacht)“
“Allereerste keer dat zoiets gebeurt in onze klimzaal”
Hendrik Tratsaert, centrumverantwoordelijke van Sport Vlaanderen Brugge, heeft het raden naar de precieze oorzaak van de val van Bruno, bijna drie weken geleden. “Wij hebben meteen de camerabeelden bekeken waarop het ongeval te zien is, maar ook daaruit kunnen we niet afleiden wat er exact is misgelopen”, vertelt hij. “Je kan zien hoe hij alleen aan het klimmen is, even wat zakt en daarna plots valt. De twee meisjes die het ongeval zagen gebeuren, gaven aan een klak te horen. Maar wat er kapot is gesprongen, weten we jammer genoeg niet.”
Meteen na het ongeval trof Sport Vlaanderen Brugge alle nodige maatregelen en werd het eigen materiaal én de volledige klimmuur grondig gecontroleerd. Begin deze week kwam ook een inspectie van de FOD Economie langs om de voorzieningen te controleren. “En ook die analyse oogt heel positief. Onze klimzaal is voor de volle 100 procent in orde”, benadrukt Tratsaert.
Sinds de klimzaal in 2012 voor het eerst in gebruik werd genomen, deed zich nog nooit een ongeval voor. “Dit is inderdaad de allereerste keer dat er iemand zo zwaar valt, zowel in onze eigen organisaties als bij de particulieren. Wij hopen dat het goed gaat met Bruno en dat hij er weer volledig bovenop komt.” (OV)
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier