Caroline zal nooit meer dezelfde vrouw zijn als voor haar motorongeval Enkele maanden geleden werd een hersenletsel vastgesteld bij de poetsvrouw, die altijd positief blijft. “Met tijd en boterhammen lukt alles.”
Caroline Bertram (52) kroop begin dit jaar door het oog van de naald, nadat ze vanop haar motor tegen de voorruit van een wagen was geslingerd in Menen. Ze verkeerde in levensgevaar, maar ontwaakte na enkele dagen uit haar kunstmatige coma. Haar verwondingen waren aanzienlijk: een hersenbloeding en verschillende breuken.
“Het eerste wat ik deed na de aanrijding? Mijn werk bellen om te zeggen dat ik later zou zijn”, grapte ze vanop haar ziekenhuisbed. De poetsvrouw had nooit verwacht dat ze nu nog altijd zou revalideren. “Twee maanden na het ongeval werd duidelijk dat ik nooit meer dezelfde zou zijn”, vertelt ze. “Toen ik thuiskwam, merkte ik dat er iets niet klopte. Ik was enorm gevoelig aan prikkels. Ik moest opnieuw opgenomen worden en verder onderzoek bracht een blijvend hersenletsel aan het licht in de frontale lobben. Muziek beluisteren, tv kijken, praten en zelfs wandelen of fietsen. Het ging allemaal niet meer zoals vroeger.”
Voor het ongeval was Caroline een heel energieke vrouw, die dagelijks 70 km fietste naar en van haar werk als poetsvrouw in de arbeidsrechtbank van Kortrijk. Ze nam zelfs deel aan halve triatlons. “Een dokter zei me op een bepaald moment dat ik niet meer zou kunnen lopen. Daar had ik geen oren naar. Ik startte met een neurologische revalidatie in Kortrijk. Het hersenletsel is permanent, maar ik krijg er middelen aangereikt om mijn dagdagelijkse leven opnieuw op te pikken.”
“Al vijf maanden lang ga ik vier keer per week naar Kortrijk voor sessies van een tweetal uur. Dat is enorm belastend en vermoeiend, maar de eerste resultaten zijn er: vijf minuten lopen op de band. Lopen, fietsen, zwemmen, werken. Alles zal trager moeten, en met meer rustpauzes dan vroeger. Ik moet mijn leven aanpassen, maar ik blijf positief: met tijd en boterhammen lukt alles. Ik mag niet vergeten dat ik er bijna niet meer was. Ik wil ooit weer gaan poetsen in de rechtbank. Maar dat zal pas volgend jaar zijn, en deeltijds, want thuis moet ik zelf nog beroep doen op een poetsvrouw. Ik ben mijn partner en familie dankbaar voor alle hulp.”
(TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier