Kurt David (55) lanceert crowdfunding om huis te verbouwen na verlies beide benen: “Verzekering komt niet tussen in het aanpassen van je woning als je plots met een beperking moet leven”

Kurt David (55) uit Bissegem verloor zijn beide benen in december vorig jaar na een werkongeval. Hij en zijn familie lanceerden onlangs een crowdfunding om Kurt en zijn vrouw Heidi (52) financiële ademruimte te geven voor de verbouwingen aan zijn huis. “Ik kom op een ziekteverzekering te staan, krijg ik geen maaltijdcheques en geen groepsverzekering meer. Ik hoop ooit nog te kunnen werken, maar of dat zal lukken is momenteel koffiedik kijken.”

Kurt David groeide op in Kuurne. Na zijn huwelijk met Heidi Vanden Broucke (52), die een rasechte Bissegemnaar is, kwam hij in Bissegem wonen.

“We woonden nog in de Koffiehoek-, de Steurenambacht- en de Zonnekestraat en nu wonen we in de Ghellinckdreef”, vertelt Kurt. Het koppel heeft twee kinderen met Brandon (29), die nog thuis woont en Stepfanie (26) die al het huis uit.

Kurt werkt in de bouwsector in een bedrijf in Wervik, maar op 13 december vorig jaar liep het mis. “Op de vraag wat er juist gebeurd is, daar moet ik je het antwoord schuldig blijven”, zegt Kurt. “Ik weet enkel nog dat ik bezig was met te kijken wat er nodig was van netten om te bestellen. Steenbrokken moesten door een grote machine die alles kapot nijpt, en dat valt door die netten. Ik veronderstel dat ik een dreun kreeg van het tegengewicht van de bulldozer, en dat ik het volledige gewicht op mijn benen kreeg.”

De man die in de bulldozer zat zag Kurt plots liggen en is uitgestapt. “Ik weet dat ik nog eens wakker geworden ben en dat men mij vast had, ook in de ziekenwagen ben ik nog eens wakker geworden. Ik hoorde achteraf dat de MUG nog opgebeld werd, maar daar weet ik niets meer van”, aldus Kurt.

Na twee weken in het ziekenhuis in Roeselare werd Kurt naar Leuven overgebracht. Hij lag anderhalve week in coma in Roeselare, en ook tussen de operaties in Leuven door, moest hij omwille van de zware pijnen nog eens een week in coma gebracht worden.

Twee benen kwijt

Het was na het ongeval al snel duidelijk dat Kurt zijn linkerbeen zou verliezen. “In Roeselare werd dat al geamputeerd. Het ander been heeft men nog proberen te redden. Men nam stukken uit mijn buik om weer een vorm te hebben, een ader werd nog uit mijn been gesneden om doorbloeding te krijgen, maar uiteindelijk moest men eerst mijn rechtervoet amputeren, dan amputeren tot halverwege het scheenbeen en een paar dagen later moest men tot over mijn knie gaan, want de bloedingen stopten niet.”

In Leuven alleen al ging Kurt al 35 keer onder narcose, vaak voor operaties, maar soms ook voor spoelingen van zijn wonden. “Blijkbaar had ik ook vier keer een trombose en de laatste week dat ik in Leuven verbleef had ik nog corona ook.” Kurt verbleef tot de 22ste maart van dit jaar in Leuven.

Mijn protheses worden alsmaar hoger, tot je op je gewone grootte komt. Ik denk dat ik momenteel 1,52 meter ben – Kurt David

Dan trok hij naar Gent. “Nu lig ik in K7, dat is het revalidatiecentrum van het UGent. Ik ben er telkens gedurende een volledige werkweek, en op vrijdag om 15 uur komen ze me halen en ga ik voor het weekend naar huis. Bezoek kan ik maar krijgen na 17 uur.” Kurts prognose is dat hij er nog tot met nieuwjaar zal verblijven. “Ik denk dat dat een realistische datum zal zijn.”

De revalidatie is heel zwaar voor Kurt, maar hij verliest de moed niet. Als hij stapt, heeft hij 200 procent van zijn energie nodig. “Ik loop al rond met prothesen”, zegt hij. “Die worden altijd maar hoger, tot je op je gewone grootte komt. Ik denk dat ik momenteel 1,52 meter ben. Ik zal wellicht nog één keer verhogen en dan komt de staf samen om te beslissen of ik al knieën kan krijgen. Dat zijn dan knieën met koordjes aan, en als ik wil plooien moet ik aan de koordjes trekken, zoals Pinokkio”, lacht Kurt. “De volgende stappen zijn mechanische en dan elektronische knieën, die natuurlijker aanvoelen.” Kurt is trots om te vertellen dat hij deze morgen 250 meter stapte in 5 minuten en 15 seconden. “Dat is redelijk rap.”

Verbouwingen dringen zich op

“Met de coronaperiode hebben we hier alles in huis vernieuwd”, vertelt Heidi, de vrouw van Kurt. “Verleden jaar met de verlofperiode hebben we het laatste afgewerkt en werkten we ook de tuin af. Enkel de keuken zou nog aan bod komen als er budget voor was. Nu moeten we herbeginnen.”

Kurt pikt in dat hun huis al aan de voordeur verhoogd is, en dat er al twee trapjes zijn om naar het toilet te gaan. “Als we een lift moeten hangen naar boven, kan je de stoel niet zetten want je kan niet draaien.”

“Het zou interessant zijn om de slaapkamer en wc en douche naar beneden in de garage te brengen, maar als de slaapkamer komt waar de keuken nu zit, ligt die achter de badkamer. Dan kunnen we het afsluiten en kijkt niet iedereen die binnenkomt in je slaapkamer.”

Uiteraard nemen Kurt en Heidi ook Kurts situatie mee in hun herdenking van de verbouwing. “Kurt zal allemaal lades nodig hebben, want hij kan niet tot het einde van de kasten”, zegt Heidi. “De keuken zal ook in de hoogte moeten verstelbaar zijn en Kurt moet met zijn rolstoel aan het werkblad kunnen.”

We zijn niet meer van de jongsten en kunnen geen grote lening op hele lange termijn meer krijgen. Door een heupprothese kan ook ik niet meer werken” – Heidi Vanden Broucke

“We kunnen via het VAPH (Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap, red.) een gedeelte van de prijs van de verbouwingen terugkrijgen, maar de verzekering betaalt geen aanpassingen aan de woning terug. Als we alles uitrekenen moeten we nog 90.000 euro uit onze eigen zak betalen.”

Kurt reed met een bedrijfswagen en moest ook zijn brandstof niet betalen. Nu moet hij een wagen aankopen, en deze moet ook nog aanpasbaar zijn. “De goedkoopste aanpasbare wagen kost 25.000 euro, en het komt op 26.000 euro om deze nog eens om te bouwen. Daarenboven kom ik op een ziekteverzekering te staan, krijg ik geen maaltijdcheques en geen groepsverzekering meer. Ik hoop ooit nog te kunnen werken, maar of dat zal lukken is momenteel koffiedik kijken.”

Kurt en Heidi informeerden al eens voor een lening. “We zijn niet meer van de jongsten en kunnen geen grote lening op hele lange termijn meer krijgen. Door een heupprothese kan ook ik niet meer werken”, zucht Heidi. Om alle kosten te kunnen dragen, vragen Kurt en zijn familie daarom om een beetje hulp. Ze lanceerden een crowdfunding. “We hopen om toch 50.000 euro te kunnen inzamelen. Alle beetjes helpen. We vragen niet dat anderen ons onderhouden, maar een beetje hulp is wel welkom!”