Linda Vandenbussche neemt afscheid als onthaalmoeder in De Ark in Westvleteren

Linda Vandenbussche (centraal) vierde haar pensioen met alle collega's, kinderen en hun ouders. (foto RVL)
Redactie KW

De leerlingen, ouders en leerkrachten van de vrije basisschool De Akker in Westvleteren bezorgden Linda Vandenbussche (60) een pensioenfeest dat ze nooit meer zal vergeten. Gedurende twaalf jaar was Linda er de onthaalmoeder en dat deed ze met hart en ziel. “Wat ons altijd zal bijblijven, is hoe graag ze de kinderen zag”, zegt directrice Mieke Goethals.

Linda Vandenbussche woont in de Doornstraat in Poperinge. Ze is getrouwd met Rudi Masselus (63) en samen hebben ze een zoon Dieter (34), die in Ieper woont. “Ik begon mijn loopbaan als verkoopster bij Interdiscount in Poperinge“, blikt Linda terug. “Daarna deed ik gedurende 28 jaar ploegwerk bij Barco in Poperinge. Na een zware schouderoperatie sloot ik mij aan bij de VDAB. Na zes maanden mocht ik beginnen met middagtoezicht houden in de school van de Penitenten. In april 2007 kon ik via de Plaatselijke Werkaanbieding (PWA) ook aan de slag in De Akker in Westvleteren. Dat combineerde ik tien jaar met de Penitenten, waar ik werkte van 11.45 tot 13.15 uur. In De Akker was ik onthaalmoeder van 7 tot 8.30 uur en van 16 tot 18.30 uur. Om de twee weken nam ik ook de woensdagmiddag voor mijn rekening, van 12 tot 18.30 uur.”

Ontvoerd

“Tijdens die voor- en naschoolse opvang probeerde ik de kinderen van het eerste kleuter tot het zesde leerjaar een zo breed mogelijke waaier aan activiteiten aan te bieden. En dat ging van knutselen tot koekjes bakken. Maar ondertussen moest ik bij de allerkleinsten ook instaan voor het troosten, het vegen van hun snotneuzen en het verversen van de kakbroeken. De eerste dagen van de nieuwe schooljaren waren meestal de moeilijkste, wanneer peutertjes hun mama niet wilden loslaten. Maar mijn werk was echt mijn hobby. Ik voelde mij daar gewoon thuis. Veel kinderen vroegen om in de opvang te mogen blijven, hoewel dat niet nodig was.” Op gewone avonden had ze de zorg voor een veertigtal kinderen, tussen de 3 en 12 jaar, en op woensdagnamiddagen waren er dat zowat vijftien.

Veel kinderen vroegen om in de opvang te mogen blijven, hoewel dat niet nodig was

“Ik had de directie gezegd dat ik op mijn laatste werkdag, op dinsdag 30 april, wilde trakteren aan alle kinderen met een suikerwafel waaraan ik een lolly vastgemaakt had. Maar op de vrijdag ervoor stopte juf Machteld plots voor mijn deur. En ook Philip De Backer van café In De Vrede (nabij de school, red.) was er. Ik werd ontvoerd en via omwegen met zijn Porsche naar de school gebracht. Toen ik daar aankwam, was de hele speelplaats versierd. Ik kreeg een bloemenkrans om de hals, er stond een muziekinstallatie en er werden speeches gegeven. Iedere graadsklas bracht een show met mijn favoriete liedjes, waar ze een eigen tekst voor geschreven hadden. Dat heeft mij enorm gepakt. Er stond ook een mobiele frituur en na het aperitief kregen de kinderen frietjes met frikandellen. De ouders waren vooraf op de hoogte gebracht dat ze geen eten moesten meegeven.”

“Vooral de juffen Heidi Baert en Annelies Soenen hadden werk gemaakt van die voor mij verschrikkelijk mooie dag. Ik kreeg tientallen wenskaarten en geschenkjes. In de namiddag kregen de ouders nog koffie met cake en ‘s avonds stonden plots alle personeelsleden voor mijn deur, om samen te gaan eten in een Poperings restaurant. Weer iets waar ik tot op het moment zelf niet van op de hoogte was. Die school is echt één grote familie. Mijn hart lag daar”, zegt een erg geëmotioneerde Linda Vandenbussche.

Nooit afwezig

Directrice Mieke Goethals van de school De Akker benadrukt graag de belangrijk rol die Linda Vandenbussche gespeeld heeft. “Linda stond twaalf jaar in voor de opvang van de kinderen in onze school en ze was er enorm geliefd door zowel de leerlingen, de ouders als het personeel”, vertelt Mieke Goethals. “Ze deed dan ook zeer veel voor onze leerlingen. Linda voorzag altijd speciale activiteiten, ze bakte taartjes en wafeltjes, verzond knutselactiviteiten en dergelijke meer. Linda was praktisch nooit ziek of afwezig. We konden altijd op haar rekenen en ze was erg flexibel. Vooral dat laatste betekende heel veel voor mij.”

“Het was een heel lieve en correcte persoon en we hadden ze graag nog wat langer gehouden. Maar aan elk tijdperk komt een einde. Wij hebben als klein schooltje niet ieder jaar iemand die met pensioen gaat en daarom konden we dit nu toch eens uitgebreid vieren. We vonden het belangrijk dat Linda de tijd kon nemen om van elke leerling apart afscheid te nemen. De reacties van onze leerlingen en hun ouders toonden hoe graag Linda hier gezien was. Ze was een moeke voor alle kinderen van onze school. Wat mij het meest zal bijblijven van Linda is hoe graag ze de kinderen zag. Ze verdiende dat afscheidsfeest, echt waar.”

(AHP)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier