Vaak hebben onderwijsmensen een bepalende rol gespeeld in een mensenleven. In deze eerste schoolmaand vragen we vier Roeselarenaars wie een blijvende indruk heeft nagelaten op hen en hun levensloop. We bijten de spits af met olympisch en wereldkampioen Frederik Deburghgraeve.
“Ik lag net in bad toen je me belde met deze vraag”, lacht Fred Deburghgraeve. “Ik moest geen seconde nadenken: Willy Phlypo heeft mijn schoolcarrière uitgetekend en heeft een zeer grote rol gespeeld in mijn zwemcarrière. Zonder Willy zou ik nooit de zwemmer geworden zijn die ik ben geweest.”
We hebben afgesproken in de Vrije Middelbare School waar Frederik zijn middelbare studies heeft gevolgd. Zijn laatste jaar moest Fredje Raketje opdelen in twee schooljaren maar hij studeerde af in het zesde met het diploma in de afdeling Bedrijfseconomische Informatica.
Jij hebt Willy Phlypo gekend als leerkracht en directeur?
Frederik: “Toch meer als directeur. Ik zat in het vierde jaar toen hij na Nieuwjaar directeur werd. En dan begon het ook pas voor mij in het zwemmen. Ik was 16 en mocht eind juli voor het eerst deelnemen aan de Europese jeugdkampioenschappen in Leeds. Die kampioenschappen waren dan wel in de grote vakantie, voor een zwemmer die naar school gaat valt dat heel ongelegen. Je moet drie weken voor de kampioenschappen je trainingsintensiteit afbouwen nadat je in april, mei en juni net een heel intensieve trainingsperiode achter de rug hebt. En voor een student is die periode ook zeer belangrijk want er komen eindexamens in voor (lacht).”
Willy: “Frederik was een topsporter en hij stopte eigenlijk te weinig energie in zijn studiehouding. Hij moest bijgestuurd worden in zijn examenvoorbereiding en in de examens studeerde hij ook niet genoeg.”
Frederik: “Ik studeerde in volle examenperiode maar anderhalf uur per dag. Meer lukte niet, ik was bekaf van het trainen. Weet je dat ik nu zelfs nog nachtmerries heb van mijn examenperiodes? Ja, echt waar. Niet van de examens zelf maar van het bijeenzoeken van al mijn losse blaadjes in mijn boekentas die een cursus moesten vormen.”
De punten vielen dus tegen?
Frederik: “Niettegenstaande ik geen student was, scoorde ik toch iedere keer tussen de 63 en 69 %. Dat was eigenlijk niet echt slecht. Maar ik wist wel dat directeur altijd mee over mijn schouder keek en hij onmiddellijk zou ingrijpen als het minder werd.”
Willy: “Het moeilijkste was eigenlijk om iedereen in de school te overtuigen dat Frederik kansen verdiende om door te breken als topsporter. Het heeft veel overleg gevraagd om dat te bereiken en het was niet makkelijk om alle leerkrachten daarvan te overtuigen.”
Frederik: “En ik begrijp dat want school blijft school. Indien directeur Phlypo een directeur was geweest die de lijn doortrok van ‘voor iedere leerling hetzelfde’ dan had mijn carrière er helemaal anders uit gezien. Dat weet ik zeker.”
Zeg je nu dat Willy Phlypo een rol heeft gespeeld in je ontwikkeling als zwemmer?
Frederik: “Heel zeker! Tijdens je humanioraperiode leg je als zwemmer de basis van je ontplooiing. Door Willy Phlypo heb ik als sporter kansen gekregen in een doodgewone Roeselaarse middelbare school. En die kansen heb ik gegrepen en ik ben nooit vergeten dat hij als directeur zeker niet de makkelijkste weg heeft gekozen. Maar echt waar, zonder Willy Phlypo was ik nooit de zwemmer en olympisch en wereldkampioen geworden die ik ben geweest.”
En dan kwamen je eerste spelen van Barcelona. Je vergat je startblok af te drogen na een valse start en je kwam er nooit aan te pas. Het was voorbij voor het begonnen was?
Frederik: Dat was verschrikkelijk. Je hebt natuurlijk altijd mensen die meeleven met je en anderen die niets liever hebben dan dat je op je bek gaat. Dat is in een school niet anders. Achteraf bekeken is Barcelona mijn beste leerschool geweest. Ik heb dat altijd onthouden in mijn latere jacht naar olympische en wereldtitels.”
Willy: “Op school was het toen niet de gemakkelijkste periode. Er kwam kritiek, ook op mij, dat Frederik te veel privileges had gekregen. Maar ik bleef geloven in hem, net zoals ik in alle andere leerlingen geloof.”
En op de spelen van Atlanta volgde het gloriemoment: een olympisch en wereldrecord. Het werd één groot feest?
Willy: “Eigenlijk wel. Ik herinner me de wedstrijd, het commentaar, de gebalde vuist van Frederik, de ontlading, de gouden medaille, het podium, alles blijft me haarscherp voor de geest staan. Ook de schitterende ontvangst in Roeselare waar ik bij was, betekende een prachtig moment voor mij. Ik was preus, ja. het was een van onze leerlingen die sportgeschiedenis had geschreven. En hij is onze school altijd zeer goed genegen gebleven, hij is ons nooit vergeten.”
Frederik: “Als ik iets kan doen voor Willy en voor zijn VMS zal ik het nooit laten. Ik ben ontzettend dankbaar voor de kansen die ik heb gekregen en om het feit dat hij altijd in mij is blijven geloven. Ook toen ik wilde opgeven. Hij heeft me op dat moment nooit gepusht maar hij liet door kleine zaken blijken dat hij er was voor mij. Als ik hem nodig zou hebben maar zonder opdringerig te zijn. (stil) Een grote mijnheer, Willy Phlypo.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier