Directeur Dirk Lamote neemt na tien jaar afscheid van VTI Torhout

Dirk Lamote (60) stopt straks als directeur van het VTI. © foto JS
Johan Sabbe

Al enkele maanden had hij voor zichzelf de beslissing genomen, maar pas nu heeft hij ze bekendgemaakt. Eind augustus stopt Dirk Lamote (60) als directeur van het Torhoutse VTI. Tien jaar heeft hij de school voor wetenschap en techniek geleid. Als gepensioneerde kan hij zich straks nog meer toeleggen op zijn passie: beelden maken in steen en brons.

Dirk is getrouwd met Greet Hindryckx, met wie hij als geboren en getogen Oostendenaar in de deelgemeente Stene woont. Ze hebben een dochter Sarah en twee zonen, Brecht en Rob.

“Onze dochter heeft ons zo’n jaar geleden een eerste kleinkindje Mona geschonken en dat heeft ons leven serieus veranderd”, zegt Dirk. “Mijn schoonzoon is diplomaat en woont voor zijn job momenteel met Sarah en hun dochtertje in de Turkse stad Ankara. Daardoor zien we Mona helaas minder dan we zouden willen. Sarah is journaliste en werkt vanuit Turkije als correspondente voor De Tijd, Knack en De Morgen.”

Studeren als veertiger

Dirk heeft zijn secundair onderwijs aan het VTI van Oostende gevolgd en behaalde daarna aan het Hoger Technisch Instituut in de genoemde kuststad het diploma van gegradueerde in de elektronica. In 1985 werd hij leraar aan het Oostendse VTI. Geleidelijk aan werd zijn lesopdracht toegespitst op zijn specialiteiten elektriciteit en elektronica. Uiteindelijk zou hij er technisch adviseur coördinator worden en dit acht jaar.

Toen hij 44 was, besloot hij – in combinatie met zijn lesjob – weer te gaan studeren. Eerst werd hij bachelor elektriciteit-mechanica aan het KHBO en in 2005, als 46-jarige, trok hij naar de Universiteit Antwerpen om er in vier jaar master in de onderwijswetenschappen te worden. De combinatie was loodzwaar, maar het lukte hem. Toen in 2010 de functie van directeur van het Torhoutse VTI vacant werd, stelde hij zich kandidaat en kreeg de baan. Op 1 september van dat jaar begon hij aan zijn nieuwe uitdaging.

Al van jongs af houdt Dirk van tekenen. Ooit volgde hij de richting beeldhouwen aan de Stedelijke Kunstacademie in Oostende. Hij werd een gerenommeerde kunstenaar die met zijn werk provinciale en nationale prijzen won. Momenteel maakt hij vooral beelden in steen en brons. Hij schuwt het monumentale niet. De laatste tijd confronteert hij graag abstracte creaties met figuratieve.

Kunst als rode draad

“Kunst is de rode draad in mijn leven”, zegt hij. “Als kunstenaar ben ik een emotionele persoon en dat is als directeur zowel mijn sterkte als mijn zwakte geweest. Mijn sterkte omdat ik denk over het nodige inlevingsvermogen te beschikken, maar ook mijn zwakte, omdat ik sommige situaties vanop school niet van me af kon zetten en meenam naar huis. Bijvoorbeeld kwesties waarin ik zware knopen diende door te hakken. Ik heb daar meer van wakker gelegen dan de meeste leerkrachten zouden vermoeden. Ik heb me al die jaren heel sterk geïdentificeerd met mijn school. Ik kon er geen afstand van nemen.”

Drie sleutelwoorden

“Ik ben bijzonder blij dat we in ons VTI de STEM-didactiek hebben kunnen doorvoeren: het explorerend leren. Kwaliteit, innovatie en zorg zijn de drie sleutelwoorden geworden. Leren is een ontdekkingsreis. Het hele korps is daarin meegestapt en daar feliciteer ik iedereen voor. We hebben in oktober trouwens een uitstekend verslag vanwege de onderwijsdoorlichting gekregen.”

“Ik heb natuurlijk het geluk gehad dat ik net de periode van de grote bouwwerkzaamheden heb meegemaakt. Zowat de hele infrastructuur van het VTI werd de voorbije jaren vernieuwd. Dat doet me zweren bij de formule van de Scholengroep Sint-Rembert. Als aparte school kun je veel minder realiseren dan in een groter geheel. Samen sterk. En toch kun je vanzelfsprekend je eigen klemtonen blijven leggen.”

Eenmaal ik met pensioen ben, zal ik – naast de focus op mijn kunst – mijn fysieke conditie blijven onderhouden. Ik jog gemiddeld twee keer 15 kilometer per week en zal dat blijven doen. Vroeger fietste ik ook vrij intensief, maar dat staat nu op een laag pitje. De Franse cols hoeven mijn zweet niet meer te vrezen.” (lacht)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier