Julie De Blaere (28) woont op het Putplein en heeft drie honden. Ze heeft zich de voorbije jaren via cursussen en workshops verdiept in het brein van een hond. Zita, Izzy en Mauro zijn in dit huis dan ook de koning te rijk.
Julie De Blaere is van Oostende afkomstig, haar man Kenny Dewilde komt uit Oostvleteren. Ze zochten iets halfweg en dat werd Alveringem. Julie heeft drie honden. De oudste is een Shetland Sheepdog van zes jaar. “Ik had haar al toen ik nog bij mijn ouders woonde. Ik heb niet graag dat de mensen zeggen dat ze een mini-Lassie is. Ze ziet er zo uit, maar ze is het niet. Zita was mijn eerste eigen hond en het trainen is met haar begonnen. Ze was een droomhond om mee te starten. Vervolgens kwam Izzy, een Border Collie van bijna vijf jaar. Border Collies zijn extreem slimme honden. Dat heeft voor- en nadelen. Ze leren heel snel, maar dus ook heel snel de verkeerde dingen. Ik heb Izzy eigenlijk te impulsief gekocht. Haar moeder is een extreem nerveuze hond en haar vader is een schapendrijver, dus daar zit ook leven in. Izzy is nooit agressief, maar ze liet wel merken dat ze het liefst van al met rust gelaten wilde worden. Op zich is het wel goed dat ze bij mij terechtgekomen is omdat ik veel moeite voor haar heb gedaan. Ik ben boeken beginnen lezen, heb in Nederland een workshop over het gedrag van honden gevolgd en ik ben ook instructeur geworden. Dat wil zeggen dat ik les mag geven in de hondenschool of privé aan de baasjes. Dat is vaak de grootste uitdaging, maar het is wel de eigenaar die met de hond moet samenleven. Voor mijn derde hond wilde ik alles wat Izzy niet was. En dat is gelukt. Mauro, ook een Border Collie van twee jaar, is een knuffelhond. Hij is erg zelfzeker tot hij het gehad heeft, want Mauro krijgt het zeer snel warm.”
Algemeen goed
Julie vindt het essentieel om het karakter van je hond te kennen en te respecteren. Ze is ook van mening dat wie een hond wil kopen eerst goed moet nadenken over welk ras en waar hij wil kopen. “Dieren hebben hun eigen manier van communiceren”, zegt Julie. “Likjes geven is lang niet altijd een signaal van graag zien. Er wordt vaak een menselijke emotie aan gegeven, maar tussen honden onderling heeft dat een heel andere betekenis. Mijn twee Border Collies kunnen karakterieel niet meer verschillen van elkaar. Het is niet abnormaal dat een hond niet iedereen graag ziet. Ikzelf zie ook niet iedereen graag. Wij kunnen dat zeggen, een hond niet. Hij kan alleen hondentaal gebruiken. Weggaan is vaak een signaal van ‘Laat me met rust, ik wil het niet’. En vraag altijd aan de eigenaar of je zijn hond mag strelen. Een hond wordt nog te vaak als algemeen goed beschouwd”, aldus Julie.
(Anne Bovyn)
Lees hierover ook in Krant van West-Vlaanderen, editie Wekelijks Nieuws Kust.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier