Ten huize van Pieter Vercruysse en zijn echtgenote Lieslot Tournicourt in Wervik is met Miranda het kleinste Belgische koetje ooit geboren. Het kalfje meet amper 40 centimeter en weegt 6,1 kilo. “We zijn in ons land en Nederland maar met een vijftal geregistreerde fokkers van minizeboe koetjes”, zegt Pieter. “We zijn gestart met een fokkersvereniging en registreren elke geboorte. Vandaar de zekerheid dat dit wel degelijk het kleinste Belgische koetje ooit is.”
Door Erik De Block
“Een gemiddeld minizeboe koetje weegt bij de geboorte gemakkelijk tien kilo. Miranda zal misschien maar 75 centimeter groot worden.” Pieter Vercruysse (41) groeide op in Dadizele en is sedert twee jaar de hoofddierenverzorger in het familiepark Bellewaerde. “Vroeger huurden we een huis in Eine, in de buurt van Oudenaarde”, vertelt Pieter. “We hadden iets nodig met ruimte en hebben hier in de Zandvoordestraat iets gevonden. Lang geleden deed ik een half jaar ontwikkelingshulp in India en leerde daar die minizeboe koetjes kennen. Al is het daar nog een ander type koeien dan deze hier in de weide.”
Paula de oudste
In 2006 verhuisde het koppel naar de Tabaksstad, zeven jaar geleden begonnen ze met het fokken van minezeboe koetjes. De gewezen boerderij is omgedoopt tot De Zeboehoeve. “Paula is ondertussen dertien jaar en de oudste van ons gezelschap”, vertelt Pieter. “Zo’n dier kan gemakkelijk tot 25 jaar worden. Een Nederlander heeft die minezeboes 20 jaar geleden ingevoerd uit Ethiopië en zo ging de bal hier aan het rollen. We hebben er momenteel zeven lopen. In februari werden op twee dagen tijd twee kalveren Judith en Esthée geboren. Beiden zijn ondertussen verkocht aan andere fokkers. Het is een leuke hobby. Vroeger had ik schapen.”
De kinderen Ole (10) en Riet (4) groeien op met de merkwaardige koetjes in de buurt en helpen mee de namen kiezen. “Maar ze doen nog meer dan dat”, zegt de papa. “Toen Miranda werd geboren was ik aan het werk in Bellewaerde. Toen ik thuis vertrok, wist ik dat de weeën begonnen. De kinderen gingen regelmatig kijken en verwittigden toen mijn vrouw dat de geboorte nakend was. Ik begeleidde haar vanop afstand. Het vaarskalfje is perfect gezond. We geven haar melk via de fles.”
Geen circus
Na al die jaren fokken, hebben Pieter en Lieslot nu zes fokmoedertjes van allen amper tachtig centimeter. “Op zich is dat heel uniek vermits er in Europa geen vijftig fokmoedertjes te vinden zijn”, aldus Pieter. “Er zijn in Nederland misschien 150 zulke koetjes en pakweg 100 in ons land. Ook op een paar plaatsen in Frankrijk, elders in Europa niet. Er bestaat nog geen stamboek.”
Naast verkoop aan andere fokkers gaat er af en toe zo’n koetje naar een kinderboerderij. “Principieel niet naar een circus omdat het daar het dierenwelzijn niet altijd wordt gegarandeerd”, aldus Pieter. “Via het internet kreeg ik af en toe vragen van circussen, zelfs uit het Oostblok.”
“Miranda is geboren via kunstmatige inseminatie. Vroeger hadden we een stier maar deden die vorig jaar weg”, vertelt Pieter. “De inseminatie is perfect verlopen. Het lukte de dierenarts om te bevruchten op de juiste plaats. De rest van de sperma van de stier wordt bewaard bij de dierenarts.”
Ketnet op bezoek
De afgelopen jaren kregen Pieter en Lieslot al Ketnet en PlattelandsTV op bezoek. “Onze kinderen gaan naar vrije basisschool De Graankorrel in Kruiseke en was er hier al eens een klas op bezoek, net als de Gezinsbond Dadizele. We stonden ook al op de tweejaarlijkse landbouwbeurs in Gent.”
Vleeskoeien belanden voor consumptie in het slachthuis, maar dat geldt niet voor de minezeboe koetjes. “Een volwassen dier gaat pakweg 40 kilo wegen en levert te weinig vlees op”, aldus Pieter. De minizeboes worden in de buurt van de drukke expresweg N58 alvast in de watten gelegd. “In de zomer lopen ze in de weide en hebben dus gras, in de winter krijgen ze hooi, bijna geen krachtvoer en soms als beloning een stuk brood“, vertelt Pieter. “In de zomer kunnen ze tegen de hitte. Die minizeboe koetjes zijn een heel sterk ras. Ze zijn herkenbaar aan hun typische schouderbult. Het is een zeer natuurlijk ras.”
De kleine Miranda wordt in haar warme stal alvast verwend. “Eigenlijk zou ze nu al in de weide mogen lopen maar we gaan wachten tot Miranda vier à vijf maanden is. Dan gaat ze vertoeven bij Miranda, Bianca en Paula. Allemaal nostalgische namen. (lacht) Het is geestig om zo’n dieren te houden en leuk voor de kinderen.” Er is in de landelijke Zandvoordestraat dus echt wel dierenplezier à volonté. “Ideaal in het verlengde van mijn job in Bellewaerde“, besluit Pieter.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier