Bart Van Parijs van zelfpluktuin Purfruit in Oeselgem: “De natuur is mijn dictator”

Rond de eeuwwissel startten Bart Van Parijs en zijn vrouw Nele met het kweken van blauwe bes op een hoeve in de Neerhofstraat. In 2005 openden ze er ook de eerste zelfpluktuin van ons land. Hun zaak Purfruit groeide uit tot een toplocatie voor wie met eigen handen bessen, bramen en 53 andere soorten wil plukken.

Zijn sappige tongval verraadt dat Bart (51) een ingeweken Gentenaar is, maar uit de passie waarmee hij spreekt blijkt alvast dat hij de West-Vlaamse mentaliteit van een harde werker mee heeft. “Al was ik hier twintig jaar geleden wel ‘de indringer’“, steekt hij van wal. “Een Oost-Vlaming die bio-fruit wilde kweken en eens voor boer wilde komen spelen: je kan je voorstellen dat die aanpak bij de lokale en doorgaans vrij nuchtere boeren de wenkbrauwen deed fronsen”, lacht hij.

Filiaal in de Verenigde Staten

“Zelfs op vandaag ben ik hier nog altijd de vreemde eend in de bijt, maar we zijn er, tot spijt van wie het benijdt, wel in geslaagd iets moois op te bouwen. Ik wilde altijd al boer worden, maar dat vergde natuurlijk een zeker budget en dus ben ik eerst in de meubelsector beland. Ik baatte jarenlang een groothandel uit, met zelfs een filiaal in de Verenigde Staten. Ondertussen zochten we naar een mooi boerderijtje en na acht jaar was het prijs. Mijn pa had een zoekertje gezien over een Oeselgemse hoeve die te koop stond en die hebben we in 1997 gekocht. We verkochten de groothandel en in de winter van 1999 hebben we onze eerste struiken aangeplant.”

Onontgonnen gebied

Het koppel begon met het kweken van blauwe bes op één hectare. “Vandaag vind je die bijna overal in ons land, maar toen was dat echt onontgonnen gebied”, vertelt Bart. “Ik had in de VS gezien hoe immens populair de blueberry er was. Ik zag dus wel iets in een introductie van die fruitsoort in onze contreien. Helaas was mijn kennis van landbouw toen nog niet wat ze nu is, want ik beschikte hier over zandleemgrond terwijl het vochtige leemgrond moest zijn. Optimaal groeien deden ze dus niet, maar we ploeterden voort. We hebben dat later gecorrigeerd met dure turf en venen, maar leerden gaandeweg ook rekening houden met allerlei ziektes en het gevaar van vogels voor je oogst. Ik heb op de unief dan wel mijn diploma gehaald, maar door blauwe bes te kweken heb ik pas echt mijn leergeld betaald.”

“Ik was groothandelaar in meubels, maar droomde ervan om boer te worden”

Het koppel leverde aanvankelijk enkel aan groothandels, maar kwam door dorpsgenoot Luc Taelman op het idee voor een zelfpluktuin. “Hij organiseerde in 2005 een evocatie van de middeleeuwse Slag bij Oeselgem en ik zou er met een kraampje staan, tot Luc voorstelde om iedereen in de tuin te laten langs komen en alles zelf te plukken. Aan zes euro per kilo konden ze zoveel als ze wilden mee nemen, terwijl die bes in de winkel 20 euro kostte. Het was meteen een succesformule en we besloten die gaandeweg uit te breiden. Het concept bestond in ons land nog niet en dus gingen wij maar pionieren.”

Confituur en smoothies

Op vandaag biedt de zelfpluktuin 55 verschillende soorten fruit aan, is die gegroeid naar acht hectare en vergrootte het klantenbestand van honderd naar duizend mensen. “In het begin was dat met bepaalde soorten proberen en bijsturen waar nodig. We wisten niet wat de smaak van mensen was. We hebben hen gewoon in onze tuin losgelaten. Met het fruit konden ze dan taarten bakken, confituur maken of smoothies mixen. Onze omzet moeten wij in juli, augustus en september halen. Nadien plukken we de restanten en vriezen we die dagvers in. In de wintermaanden is ons winkeltje op afspraak open en kan je nog iets komen kopen.”

Slapeloze nachten

Ook bij bioboeren blijkt het weer soms spelbreker te zijn. “Vorig jaar hebben we een rampjaar gehad”, blikt Bart terug. “Een ijskoude nacht in april zorgde er voor dat het gros van de fruitbloesems kapot gevroren was. Het zorgde uiteindelijk voor tien- tot twintigduizend euro minder omzet. Vroeger zorgde dat voor slapeloze nachten, nu kan ik dat meer van me afzetten. De natuur is mijn dictator en ik heb dat aanvaard. Gelukkig hebben we dat dit jaar wat kunnen corrigeren en zijn de vooruitzichten veel beter. Er waren vroege vorstprikkels, waardoor de groei van de bloesem vertraagt en die nog wat kunnen rusten. We voorspellen dat mensen vanaf eind juni hier weer volop zullen komen plukken.”