Ondanks een vrij vlekkeloos parcours werden de zusjes Saar en Imke Deleu gevat door de speurders van ‘Klopjacht’ zondagavond. Zo stranden ze op een zucht van de finale.
“Wauw. En dat voor twee mensen die al weken onder de radar konden blijven.” De reacties van de speurders logen er niet om. Zelfs zij waren enigszins verrast dat ze de tweelingzussen Imke en Saar Deleu konden pakken. Want tot dan speelden ze het spel voortreffelijk. De laatste persoon die hen had geholpen bracht de speurders evenwel op een succesvol spoor. Nog voor ze het goed en wel beseften, werden de twee zusjes uit Harelbeke en Deerlijk (met roots in Proven, red.) tegen de grond gewerkt en geboeid afgevoerd. Wellicht is er stevig gevloekt.
“Nee, toch niet”, lacht Saar. “We hebben geen traan gelaten, integendeel. Op voorhand hadden we nooit durven dromen dat we tot aan dag 15 zouden geraken. Zalig! Het enige wat we niet meegemaakt hebben, is de finale. Maar we waren er ons heel hard van bewust dat het na drie of vier dagen ook kon gedaan zijn. Het is wat het is. Bovendien was opgepakt worden ook wel cool om mee te maken, hoe raar dat ook klinkt.”
Het was Imke die als eerste werd onderschept, Saar werd even verder tegen de grond gewerkt. Behoorlijk pittig zelfs. “Op het moment zelf merkte ik daar weinig van, door de adrenaline. Maar ik ben naar de dokter geweest en heb door die val nog een tijdje gesukkeld met mijn heup. Of we het anders zouden aangepakt hebben? Nee. Ik verwijt die mensen die ons geholpen hebben ook niets. Wij hadden ook onze locatie aan hen verklapt, dus… Bovendien hebben ze echt hun uiterste best gedaan voor ons.”
De zusjes kropen eerder al door het oog van de naald, toen er op de Antwerpse Meir coördinaten moesten gevonden worden. Toen kozen ze voor een move die flink wat lef vereiste, door open rond te lopen. Hiding in plain sight, dus. “Daar hebben we inderdaad veel geluk gehad. Ze hadden mij zien zitten, maar herkenden mij niet (Saar had net haar haar afgeschoren, red.). Maar we zijn misschien er wel het meeste trots op dat we de hele tijd onszelf zijn gebleven. We moesten het niet hebben van pakweg een verregaande IT-kennis, maar hebben het op eigen houtje gedaan, met het nodige doorzettingsvermogen. Al wil ik dat meteen ook in perspectief zetten, want gaandeweg zijn er zoveel mensen die ons geholpen hebben, eten of een slaapplek gaven… Het is logisch dat ze niet allemaal aan bod kunnen komen in de reeks, maar we zijn hen één voor één oprecht dankbaar.”
“We hebben hier wel wat levenslessen uit getrokken”, weet Saar. “De belangrijkste is dat het geen zin heeft om achteruit te kijken, maar om gewoon voort te doen. Niet palaveren. Het moeilijkste? Dat we zelfs ondanks een goed plan altijd afhankelijk waren van anderen, maar dat is ons ook gelukt.”
Een emotioneel moment was ook toen ze een tip wilden geven aan het thuisfront en ze daarvoor naar de school van hun kinderen trokken. “Ik had niet verwacht om zo emotioneel te reageren, maar het was wel heel schoon om te zien. En de kinderen hebben echt níets gezegd. Zij hebben net als ons hele netwerk de hele tijd gezwegen om ons te beschermen, waar we heel dankbaar voor zijn. Dit avontuur was echt geweldig, en ik kan iedereen aanraden om zich in te schrijven mocht er nog een seizoen komen. Het is niet onhaalbaar, maar je moet wat geluk hebben. Maar het loont de moeite. Het heeft ons flink wat fantastische herinneringen opgeleverd.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
