Francis Gielen uit Ingelmunster te zien in ‘Homo universalis’: “Mijn kalkoenact heeft blijkbaar indruk gemaakt”

Vanaf zaterdag 27 augustus is Francis Gielen uit de Heirweg Zuid te zien in het Eén-programma ‘Homo universalis’. Op aandringen van zijn kleindochter Oona schreef hij zich in. “Het was een leuk avontuur, maar je moet over stalen zenuwen beschikken.”

Francis Gielen (56) is getrouwd met Dalie Degroote en heeft twee kinderen en drie kleinkinderen. Hij werkt al drie jaar als technicus in het Sint-Andriesziekenhuis in Tielt. In zijn vrije tijd is hij bezig met muziek. Francis kende het programma Homo universalis wel, maar het is door zijn kleindochter Oona dat hij zich inschreef.

“Onze kleindochter is gek op dit programma”, vertelt Francis. “Vorig jaar zei ze al tegen mij dat ik mij moest inschrijven. Toen was ik echter te laat om mij kandidaat te stellen. Dit jaar verscheen de reclame voor het nieuwe programma op Eén en mijn kleindochter vroeg weer of ik mij zou inschrijven. Ze vond dat ik daarin paste, omdat ik muziek speel, al jeugd- en vormingswerk deed en omdat ik ook handig ben. Oona bleef daar maar over praten, waardoor ik besloot om mij in te schrijven.”

Hilarisch

“Een van de inschrijvingsvoorwaarden was dat je er een origineel filmpje bij moest voegen, waarin je iets deed dat je goed kon of dat je zou doen als proef bij Homo universalis. Mijn elfjarige kleindochter zit in de Freinetschool De Kleine Tovenaar in Izegem. We besloten dat filmpje daar op te nemen. Haar mama nam het op terwijl alle kleine kindjes zaten te kijken. Dat was een spektakel op zich.”

Ieder spel dat je eruit ligt, is wel een spel

te vroeg

“Wat ik niet wist, was dat mijn echtgenote Dali die in het onderwijs werkt tijdens het nazien van mijn inschrijving er iets bij had getypt, namelijk dat ik perfect een kalkoen kan nabootsen. Toen ik in het ziekenhuis aan het werk was, kreeg ik een telefoontje van de programmamakers. Ze vroegen hoever ik wilde geraken en ook of ik eens een kalkoen kon nadoen. Ik zei dat ik op mijn werk was, maar precies daarom vroegen ze dat. Ik deed de kalkoen dus na in de gang van het ziekenhuis. Aan de andere kant van de lijn lag die mevrouw in een deuk van het lachen. Ik denk dat mijn act met die kalkoen dus de doorslag gaf dat ik mocht meedoen.”

Tevreden met resultaat

In juli vonden de opnames plaats. De technicus in het ziekenhuis maakte toen een drukke werkperiode mee, zonder dat hij eigenlijk vakantie kon nemen. Maar toen hij vertelde aan zijn diensthoofd dat hij aan dit programma mocht meedoen, kreeg hij meteen te horen dat hij zoveel vakantie mocht opnemen als hij nodig had en dat ze hem gingen steunen. Francis vond dat een mooie geste van zijn werkgever.

“Het was een leuk avontuur, maar wel stresserend. Je moet stalen zenuwen hebben. Het was soms heel lang wachten, waardoor de stress nog steeg. Homo universalis is een volledig programma geworden dat werd opgenomen met een achttal camera’s. Of ik schrok van wat erbij komt kijken? Neen, helemaal niet. Als muzikant stond ik al op diverse podia. Ik heb geen schrik van een camera of om in de belangstelling te staan. Lig je bijna uit het programma, dan komen er daar plots drie camera’s rond je hangen en dat zorgt wel voor de nodige stress. Alle opdrachten worden heel secuur gedaan met een overblijver en een verliezer. Daar zijn ze heel streng in en dat is logisch.”

“Ik ben tevreden over het avontuur en mijn eindresultaat. Ieder spel dat je eruit ligt is wel een spel te vroeg. De laatste was graag de voorlaatste geweest… Er zaten fysieke spelen, moeilijke denkspelen en spelen rond fijne of grove motoriek bij. Om alles tot een goed eind te brengen, moest je wel de échte ‘homo universalis’ zijn. Er waren spelen voor alle leeftijden. Voor de oudere generatie zijn de fysieke proeven natuurlijk wat minder evident dan voor de jongeren. Wij hebben immers die energie niet meer zoals iemand van 18-20 jaar. Die jongeren hebben ook minder schrik om zich echt te smijten.”

Het was een leuk avontuur, maar wel stresserend. Je moet stalen zenuwen hebben

“Speelde ik een fysiek spel, dan dacht ik vooraf dat ik misschien wel een arm of heup kon breken. Die jongeren denken daar niet aan. Als ouderen hadden we dan weer wel het voordeel dat we meer levenservaring hebben. Alle spelen zijn gespeeld en er is dus een eindwinnaar. Ik ga natuurlijk niet verklappen wie, maar hij speelde het spel eerlijk en correct. Ik denk dat Homo universalis dit jaar moeilijker en intenser was dan de vorige jaren. Waarom? Omdat het nu een volwaardig programma is geworden. Vroeger waren de spelletjes gemakkelijk, nu echt moeilijk. De tijd van een vliegertje maken in papier is voorbij.”

Hechte groep

De West-Vlaamse groep bestond uit 16 deelnemers. “We kregen een mailingslijst met de kandidaten uit West-Vlaanderen, kwestie van te kunnen carpoolen. Ik kroop achter mijn computer en vroeg of we vooraf eens zouden samenkomen. We hadden een groep Midden-West-Vlaanderen en een groep uit Oostende. We kwamen vooraf twee keer samen”, zegt Francis.

“Toen het programma begon, waren we de enige groep uit een provincie die elkaar al kenden en zo goed met elkaar konden opschieten. Dat viel ontzettend op vooraf en tijdens de opnames. Dat gaf ons eveneens een sterktegevoel. Had er iemand moeilijkheden, dan steunden we die deelnemer. Ook nu nog zijn we een hechte groep. Binnenkort komen we nog eens samen. Voor mezelf was het een leerrijke ervaring op het gebied van mensen leren kennen. Ik sprak nu met mensen met wie ik anders niet zo snel contact zou maken. Zalig toch!”