Op 1 oktober gaat Jacques Sys (72) met pensioen als hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine. De Bruggeling rust niet op zijn lauweren: in maart 2023 pakt hij uit met een nieuw boek over de duizend beste internationale wielrenners.
Stond het in de sterren geschreven dat Jacques Sys sportjournalist zou worden? “Neen, het lot heeft daarover beslist”, bekent de Bruggeling, die in Keulen geboren werd als zoon van een Koekelaarse beroepsmilitair. “Ik groeide op in een Belgische enclave, omringd door kinderen van andere militairen. Als tiener volgde ik de Duitse Bundesliga: ik keek naar de Sportschau op de Duitse televisie en was fan van FC Keulen.”
Lotje
“Ik droomde ervan om journalist te worden, maar in ons land bestond er toen geen school voor journalistiek. Bijgevolg schreef ik mij in een Utrechtse Hogeschool in. Er werden slechts 100 studenten toegelaten en er waren 250 kandidaten. Met 130 behaalden we de vereiste 65 procent op het toelatingsexamen. 30 namen werden uit een bokaal gevist: een lotje bepaalde mijn leven!”
Na Jacques’ journalistieke studies, in 1974, vond het WK voetbal in Duitsland plaats. “Ik schreef een artikel over de strubbelingen bij de Nederlandse ploeg en stuurde het op naar het magazine Sport 70. Met succes! Het werd gepubliceerd en ik mocht stage doen bij dat tijdschrift. Ik vervulde toen nog mijn legerdienst in Keulen en kreeg de opdracht om de spelers van de Duitse nationale ploeg te interviewen.”
“Toen kon je nog een speler opbellen en een afspraak maken. Toen ik Jupp Heynckes interviewde, had zijn vrouw boterhammen mee. Eet met ons mee, het zal je beter smaken dan de legerkost in de kazerne, zei ze! Iets gelijkaardigs maakte ik mee met Hans Croon, de trainer van Waregem. Ik sprak hem aan op het oefenveld, hij nodigde mij uit om ’s avonds bij hem te gaan eten. Zijn vrouw had een lekkere kaasschotel voorzien…”
“De sportjournalistiek is in slechte zin veranderd. Sommige perschefs van sportploegen missen een journalistieke achtergrond en begrijpen de noden van de media niet. Ze schermen hun spelers af en bepalen wie mag geïnterviewd worden. Zij of liever de sportbestuurders willen beslissen wat nieuws wordt. Bovendien eisen ze de tekst voor publicatie te zien en schrappen ze fragmenten. Niet alleen kritische passages. Wat vele interviews, de meest boeiende vorm van journalistiek, minder goed maakt. Ooit interviewde ik Clubtrainer Christoph Daum. Na een uur zei de perschef, het is voorbij. Op dat moment sprak de Duitse trainer openhartig over zijn kanker. Gelukkig zei hij Nein, wir machen weiter!”
“Hoewel ik meer van voetbal hou, is wielrennen dankbaarder om over te schrijven. Er zit meer heroïek in en er heerste decennialang een verdorven klimaat in het wielrennen. In 1975 mocht ik voor de eerste keer verslag uitbrengen over de Ronde van Frankrijk. Ik zat er aan tafel met bekende sportjournalisten, die elke avond een culinair festijn hielden. Er werd openlijk gesproken over doping, dat was iets vanzelfsprekend. Het was onlosmakelijk verbonden met de wielersport. Maar je mocht er tot mijn grote verbazing niks over schrijven. Er heerste een omerta, het wielerwereldje was een gesloten familie.”
In 1989 maakte Jacques Sys, bij de fusie van Sport 80 en Sport Magazine, de overstap naar Roularta. Vijf jaar later werd hij hoofdredacteur van Sport en Voetbalmagazine, die in 2001 fuseerden. “Na 20 jaar schrijven was ik aan een nieuwe uitdaging toe: het maken van een sportblad, op vraag van Rik Denolf! Als je 17 keer Franky Van der Elst geïnterviewd hebt, wil je eens iets anders doen. Ik kon ook wielerverslaggever bij Het Laatste Nieuws worden, maar als West-Vlaming voelde ik dat mijn toekomst bij Roularta lag.”
“Nu de focus steeds meer op online kranten ligt, laat ik die uitdaging graag over aan mijn opvolger Bart Aerts. Sport/Voetbalmagazine is een maandblad geworden. Zonder te willen vervallen in valse, vergeelde romantiek, hoop ik dat de huidige focus op aantal clicks en snelheid, niet ten koste zal gaan van kwaliteit, diepgang en duiding. Ik was de man van de print, uiteraard is het digitale de toekomst. Maar de media moeten mooie en lange verhalen kunnen blijven brengen die de lezers kunnen koesteren.”
Verdriet
“Mijn mooiste ervaring? Het WK 2006 in Duitsland, toen heel dat land zwart, geel en rood kleurde. Het enthousiasme in de straten was enorm. Het meest emotionele gesprek dat ik ooit voerde, was met voetballer David Brocken uit Lierse, die in een zwaar ongeval zijn zwangere vriendin verloren had. Pakkend was ook de ontmoeting met Morten Olsen die in Oostkamp woonde maar toen bij Anderlecht speelde. Hij vertelde heel open over zijn groot verdriet: zijn vriendin was op een ferry in Denemarken spoorloos verdwenen. Nu met de oorlog in Oekraïne, blik ik met gemengde gevoelens terug op de finale van het EK voetbal in 2012 in Kiev. Die stad vol brede lanen bruiste, een schril contrast met de armoede op het platteland…”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
