Luc Appermont: “Het temmen van je ego, dat is de kunst van het leven”

Luc Appermont voelt zich een halve Oostendenaar. “En Bart nog meer”, verwijst hij meteen naar zijn partner Bart Kaëll. Samen hebben ze een tweede verblijf in de Stad aan Zee. Vroeger schermden ze hun privéleven heel strikt af, nu weten we veel over Vlaanderens bekendste showbizzkoppel. In hun show ‘Bart en Luc intiem’ maken ze bekend dat ze drie jaar geleden zijn getrouwd.

Luc Appermont voelt zich thuis in Oostende. “En Bart zeker. Hij zingt over de zee, de boten. Zeil je voor het eerst, De Marie-Louise… Bart heeft ook een cd met vissersliedjes. Dat is enorm belangrijk voor hem. Hij kent de zee uit zijn kindertijd. Ik leerde de kust pas kennen toen ik afgestudeerd was en hier kwam optreden.”

In jouw kindertijd kwamen jullie niet naar zee uit het verre Limburg?

“Dat was de andere kant van de wereld hé. We waren met vijf kinderen thuis en dat werd niet gedaan. Ik heb weinig of geen herinneringen aan vakanties aan zee. Nu klinkt dat waanzinnig, maar ik was acht of negen jaar toen ik voor het eerst de zee zag. Ik weet nog hoe ik uit de auto kwam en over de weg holde om de zee te zien.”

Later is dat totaal veranderd?

“Toen ik op mijn 22ste begon op te treden, was ik bijna twee maanden aan zee. Het is een tweede thuis geworden. We huurden eerst een appartement in Knokke, bijna als werkbasis. Maar naar een optreden in De Panne was het lang rijden, zeker in volle zomer. Dan was Oostende een veel betere uitvalsbasis, pal in het midden.”

Jullie kozen dus vooral voor Oostende voor de ligging?

“Bart vindt Oostende het meeste ‘stad’ van alle kustplaatsen. Zowel in de winter als in de zomer valt er iets te beleven. En je hebt hier alle lagen van de bevolking. Wij hebben een grote liefde voor Oostende. We komen thuis hier. Maar het is nog altijd werkgerelateerd, zeker in de zomer. We komen hier wel eens op midweek, maar echt vakantie nemen, dat deden we nooit aan zee. Wel in Azië, waar we enorm van houden.”

“Als het alleen van mij afhing, dan bleef mijn privéleven privé”

Als ik jou googel op internet, dan vind ik bijna meteen ook Bart Kaëll terug. En dat terwijl jullie je privéleven vroeger zo goed afschermden.

“Dat heeft met de tijdsgeest te maken en met het feit dat ik met Bart ben. Hij is een zanger, zingt over gevoelens… Hij moest die kunnen delen met zijn publiek. Als het alleen van mij afhing, dan bleef mijn privéleven privé. Je moet niet alles delen met je publiek. Dat bepaal je zelf. Toen ik jong was, was het notdone om over het privéleven van bekende figuren te praten. Maar familie en vrienden wisten van de eerste dag hoe het in elkaar zat.”

Vroeger erg afgeschermd, nu heel open. Is het niet van het ene uiterste in het andere?

“Aan de eerste die de vraag stelde, heeft Bart het gezegd. We leven nu in andere tijden hé. Je moet mee evolueren. Ofwel zeg je Stop the world, i wanna get off, ofwel ga je mee in de flow. Maar je trekt niet iemands kasten open. Wij bewaken nog altijd onze privacy.”

Als jullie het niet bekend hadden gemaakt dat jullie een koppel waren, dan was de theatershow toch ook onmogelijk?

“Dat is waar. Maar die show hoefde ook niet. Het is gekomen doordat Bart eens zei: als wij samen ergens geboekt worden, jij als presentator en ik als zanger, dan kunnen we samen naar het optreden rijden. Dat geeft een heel ander gevoel. Zo kwam het idee om samen een show te brengen. Het is wel één van de mooiste dingen die ik al gedaan heb. Ik zal heimwee hebben als het weer voorbij is. Heel wat zalen waren vooraf al uitverkocht en we kregen al heel wat staande ovaties.”

De show gaat over de pieken en dalen in jullie relaties. Waren dat hoge pieken en diepe dalen?

“Niet zo. Maar wat wij vertellen, is wel herkenbaar in elk mensenleven. We raken snaren. Het is een avond waarvan de mensen zeggen: ‘fijn dat we het gezien hebben’. Het is in de traditie van de variétéavonden, zoals je vroeger Wim Sonneveld of Toon Hermans had: een liedje, een verhaal, een sketch… Mensen een warm gevoel bezorgen met een lach en een traan, dat is wat we doen.”

“De passage over de minnaar van Bart is voor veel mensen het meest herkenbare van onze hele show”

Jullie vertellen ook hoe Bart vele jaren geleden heel kort een minnaar had.

“Bart vond dat dat verteld mocht worden. En het is juist die passage die het meest herkend wordt bij ons publiek. Wij hebben dat ook meegemaakt, vertellen mensen ons achteraf. Maar wij bewijzen dat je erdoor kan geraken. Het is niet onze bedoeling om therapeutisch te zijn, maar als we met onze show bereiken dat mensen daar even bij stilstaan, dan is dat prachtig.”

Jij bent altijd trouw geweest?

“Hondstrouw. Dat is mijn karakter. Mijn overstap van de VRT naar VTM was destijds echt een dilemma. Kon ik dat wel maken, na zoveel jaren alles te hebben mogen doen voor de VRT? Maar ik was toen 40 en bij de VRT waren er geen concrete vooruitzichten, terwijl er bij VTM twee concrete voorstellen op tafel lagen. Ik trok met een klein hartje naar mijn directeurs bij de VRT, maar zij hadden er geen enkel probleem mee. De deur staat altijd open, zeiden ze. En nu kom ik op alle tv-zenders en nog altijd op de VRT-radio. En voor de kijker maakt het niets uit. Mensen zoeken de programma’s waar ze ze vinden.”

Heb je nooit heimwee naar de tijd dat zowat iedereen dezelfde programma’s gezien had en erover praatte?

“Er zijn nog twee mastodonten over: voetbal en Eurosong. Maar voor de rest is het televisielandschap erg versnipperd. Dat vind ik wel een gemis, ja. Op Radio 2 hoorde je destijds echt alle genres. Vandaag kent de Studio Brussel-luisteraar Bart Kaëll niet, maar omgekeerd kent de Radio 2-luisteraar ook de helden van Stubru niet. Dat is een verarming. De zenders maken nu die keuzes voor jou.”

Kennen mensen onder de 30 jou eigenlijk nog?

“Weinig of niet. Bart wel, die heeft heel wat optredens voor studenten van universiteiten en hogescholen. Ze kennen hem van zijn feestmuziek, niet van zijn poëtische liedjes. Toen ik begon, kenden alle leeftijden Tony Corsari, Armand Pien of Tante Terry. Nu is er een diversifiëring. Bovendien kiest de Vlaamse televisie liefst voor jonge mensen. Uit commerciële druk denk ik, maar ik geloof niet dat de kijker dat verlangt. Het is waanzin dat je je kwaliteiten verliest met ouder worden. Je moet wel de hartslag van vandaag voelen, vind ik. Wij zullen nooit hardrockers zijn, maar ik ken Rage Against The Machine.”

Heb jij een groot ego?

“Wie op een podium staat, heeft een ego. Maar de kunst van het leven is je ego te temmen. En dat probeer ik te doen. Het is iets waar je dagelijks mee bezig moet zijn. En het komt met ouder worden. Ik had het vrij vroeg in de gaten, Bart iets minder. Wij zijn heel professioneel en doen ons vak met liefde, maar we zijn niet beter of slechter dan iemand anders.Valt de bekendheid weg, dan kan ik daarmee leven. In het buitenland schuif ik aan voor een broodje zoals iemand anders. Dat maakt niet uit. Maar in Vlaanderen word ik nog even vaak herkend als vroeger.”

Jullie zijn drie jaar geleden getrouwd, onthullen jullie in de show. Waarom?

“Vooral om praktische redenen. Wij hadden een samenlevingscontract, maar dat is niet in alle landen hetzelfde. Als ik in het buitenland in het ziekenhuis zou belanden en Bart kan niet bewijzen dat hij familie is, dan mag hij niet binnen bij mij. Net op het moment dat je elkaar het meest nodig hebt. Het huwelijk was heel kleinschalig, heel privé, heel intiem. En we spaarden het nieuws op voor onze show.”

Ooit aan kinderen gedacht?

“Bart zag dat minder zitten, maar ik wel. Ik had mijn prachtige ervaringen in dit leven graag gedeeld en doorgegeven. Maar ik heb geen spijt over wat niet is. Met onze hectische levensstijl was het een probleem geweest. Kinderen heb je niet voor jezelf, maar voor de kinderen.”

Je hebt wel drie pleegkinderen.

“Ik doe aan financiële adoptie via Cunina, een kleinschalige organisatie waarmee je directer contact hebt dan met grote organisaties. Ik heb één pleegkind in Haïti, één op de Filipijnen en één in Nepal. Ik heb zelf geen kinderen, maar wil toch mensen laten meegenieten van de kansen die ik kreeg. En de school is de sleutel voor de toekomst, in welk land ook. Ze moeten er wel over waken dat die kinderen, eens afgestudeerd, niet te snel naar het buitenland gaan.”

Waarom?

“Het is beter dat ze daar blijven en daar de maatschappij op een hoger niveau helpen tillen. Ik ontmoette eens één van mijn Filipijnse pleegkinderen, Sherry. Ze vroeg ‘Can i go with you to Belgium?‘Ik heb geantwoord dat er in België maar twee opties voor haar waren: als huismeid of in de prostitutie. Terwijl ze in haar thuisland lerares kon worden. En dat heeft ze begrepen. Ze heeft zelfs haar dochtertje naar mij genoemd. Dat meisje heet Luc.”