In de zomer van 2011 werd bij loopster Lindsey De Grande uit Sijsele, Belgisch recordhoudster op de 1.500 meter indoor, chronische leukemie vastgesteld. Tien jaar later heeft de intussen 32-jarige atlete een hele weg afgelegd. Bijna kwalificeerde ze zich voor de Olympische Spelen in Tokio. “Lopen geeft me vaak het gevoel dat ik leef.” Wij trokken met haar op loopinterview.
Al lopend een interview in het Ryckeveldebos doen, dat zag Lindsey De Grande wel zitten. Opgroeien deed ze immers in Sijsele, aan de rand van het bos. Hier sleet ze al talloze loopuren. “Het is geen groot bos, maar je vindt er de perfecte wegen om alle soorten trainingen te doen”, vertelt ze. “En lopen in de natuur is sowieso fijn. Neen, op dat vlak kan ik zeker niet klagen.”
Op 9 augustus zal het tien jaar geleden zijn dat De Grande via haar blog liet weten dat er chronische leukemie bij haar was vastgesteld. Bloedkanker. Ze was op dat moment 22 jaar, Belgisch recordhoudster op de 1.500 meter indoor en op weg naar haar eerste Olympische Spelen, in Londen. “Waar ik zonder die leukemie was geraakt, kan niemand zeggen. Maar natuurlijk had ik wel graag aan EK’s, WK’s en Olympische Spelen deelgenomen. Alleen heeft die ziekte dat onmogelijk gemaakt.”
Vallen en opstaan
In tien jaar legde De Grande een hele weg af. “In het begin dacht ik: misschien wordt het toch haalbaar om mijn allerbeste niveau als loopster te halen. Maar die hoop heeft plaats moeten maken voor realisme.” De realiteit dat het lichaam niet altijd mee wilde. Het was en is een proces van vallen en opstaan.
“De rode draad sinds 2011 is dat ik altijd heb geprobeerd door te te bijten en hard was voor mezelf. Nu ben ik op een punt gekomen dat ik niet weet of dat de meest efficiënte methode is. Maar niemand kan zeggen wat het best voor jou werkt. Iedereen moet daarin zijn eigen weg gaan en op dat moment leek dat voor mij de beste manier. Intussen voel ik dat ik met zachtheid soms meer kan bereiken in plaats van altijd te blijven vechten. Voor mij is dat een enorme ommezwaai, maar als je voelt dat het op die manier niet lukt, besef je dat het tijd is om te veranderen. Zeker omdat dit niet binnen twee of drie maanden voorbij zal zijn. Neen, voor mij is dit een levensstijl geworden. Daarin evolueer ik nog elke dag. Ik hoop er rust en evenwicht in te vinden.”
Bijna naar Tokio
De Grande beseft dat sommige mensen niet begrijpen waarom ze, ondanks haar ziekte, nog zo snel kan lopen. Bijna kwalificeerde ze zich zelfs voor de Spelen in Tokio. De top 45 op de World Ranking mocht gaan, De Grande strandde op plek 54. “Ik redeneer altijd: als mensen het moeilijk hebben, proberen ze energie te putten uit wat ze graag doen, iets wat hen kracht geeft om de dag door te komen. Bij sommigen is dat shoppen, bij mij is dat een combinatie van lopen en tijd doorbrengen met mijn dierbaren. Maar dat is dan ook het enige waarin ik mijn energie steek. Daarna is het op. Als ik een interview zoals met jou doe, vermijd ik dat er later die dag nog andere zaken gepland staan. Omdat ik weet: het zou kunnen dat ik geen energie meer heb. Lopen geeft me wel vaak het gevoel dat ik leef. Iets wat ik soms mis, maar waarvan ik nu besef dat ik het zelf ook in de hand heb. Daar wil ik nog aan werken.”
De Grandes ziekte is in slaapmodus en momenteel wordt ze niet behandeld. “De geneeskunde evolueert en als ik ooit weer behandelingen moet ondergaan, weet ik dat er meerdere methodes mogelijk zijn. Maar ik weet hoeveel schade de medicatie bij mij al heeft aangericht. Ik sta daar dus niet voor te springen.” Ze legt uit hoe haar centrale zenuwstelstel nooit meer zal zijn wat het was. “Als ik in een groep met babbelende mensen zit, mogen ze mij binnen het uur afvoeren. Ik word veel sneller moe en ben veel sneller overprikkeld. En dan begin ik te trillen, word ik draaierig en krijg ik pijnsignalen.”
Het is om die reden dat De Grande niet te ver vooruit wil kijken. “Ik vind dat je altijd een afweging moet maken tussen levenskwaliteit en levenskwantiteit. Dat deed ik in het verleden misschien iets te weinig.”
“Sven en ik sturen tijdens de Spelen spraakberichten naar elkaar”
Lindsey De Grande is samen met Sven Vanthourenhout, ex-profrenner en nu bondscoach van de Belgische veldrijders en wegrenners. Momenteel bevindt Vanthourenhout zich in Tokio, waar hij met Wout van Aert een zilveren medaille in de wegrit behaalde. “Het is een superdrukke periode, en dat nog tot het WK in Vlaanderen van eind september eigenlijk. Alhoewel, meteen daarna komen de Wereldbekers veldrijden in Amerika er alweer aan. (lacht) Het is dus de kunst om elkaar daarin los te laten en te steunen, maar als je elkaar graag ziet en veel aan elkaar hebt, lukt dat wel. We sturen elkaar spraakberichten via WhatsApp. Dan kunnen we die beluisteren wanneer we daar tijd voor hebben. Als ik ga slapen, stuur ik hem altijd een berichtje. Dat beluistert hij als hij wakker is en daarna legt hij uit hoe zijn dagplanning eruit ziet. En als het past, bellen we soms eens via video.”
Leuk weetje: De Grande maakte een loopschema voor Sarah De Bie, de vrouw van Wout van Aert. “Wout is een van de kernrenners van Belgian Cycling. Zo kom je wel eens in contact met elkaar en raakte ik met Sarah aan de praat. Ze vertelde me dat ze na haar zwangerschap weer wilde lopen. Daarop heb ik voorgesteld om een start-to-run-schema voor haar te maken, aangezien ik ook personal coach van enkele lopers ben. En dat heeft ze prima afgewerkt!”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
