Annie Baert herdenkt Lichterveldse gevangenen van Tweede Wereldoorlog

Annie Baert met een kader van haar ouders Leon Baert en Martha Demeulenaere. (foto Kurt) © Foto Kurt
Bram Vanlerberghe

76 jaar geleden lieten 13 Lichterveldenaars het leven in het Duitse Wolfenbüttel. Ze bekochten hun vermeend verzet tegen de Duitsers met de ergste straf: onthoofding. Andere dorpsgenoten konden alsnog ontkomen aan deze straf, onder wie Leon Baert. “Al woog hij na de vele ontberingen nog slechts 39 kilo”, zegt Leons dochter Annie.

“Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd mijn vader negen maanden gevangen genomen door de Duitsers. Een periode vol ontberingen en praktisch zonder eten… Heel wat gevangenen werden, in tegenstelling tot die 13 andere Lichterveldenaars, niet onthoofd of doodgeschoten. Het is dus om die mensen, onder wie mijn vader, te herdenken. Zij hebben eveneens enorm geleden. Zij worden amper genoemd, maar ze hebben wel enorm afgezien. Zowat elke dag bestond de kans dat ze gefusilleerd zouden worden. Ze hoorden ook dagelijks geweerschoten van mensen die daadwerkelijk gefusilleerd werden. Mijn vader is uiteindelijk per toeval kunnen vrijkomen. Een van zijn zussen had contact met een Duitse officier. Ze zei: Mijn broer zit gevangen in Brugge. Die officier heeft er dan voor gezorgd dat hij vrij kwam.”

“Mijn vader was zogezegd aangegeven door iemand, maar we wisten niet waarom. Mijn vader had absoluut geen wapens in huis. Maar als iemand iets tegen je had en je aangaf, werd je meteen meegenomen.”

In de gevangenis kregen ze bijna geen eten. Enkel suiker, zodat ze in leven zouden blijven. Toen mijn vader terug thuis kwam, woog hij nog 39 kilo. Het is ongelofelijk wat die mensen meegemaakt hebben. Mijn moeder Martha Demeulenaere, die een kruidenierswinkel had, was toen net in verwachting van mij.”

Jaarlijks herdenken

Sinds enkele dagen eert Annie zowel de 13 Lichterveldenaars die in Wolfenbüttel onthoofd werden, als de vele andere dorpsgenoten die gevangen genomen werden in de oorlog, met een herdenkingsmonument in haar voortuin in de Hazelstraat. “De mensen die passeren kijken wel eens. Zolang we leven, willen we dat eerbetoon brengen: voor de mensen die gevangen genomen werden, niet om het leven werden gebracht, maar wel zware ontberingen moesten ondergaan.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier