Ulrike is bedrijfsleidster bij Dhondt Recycling: schroothandelaar is in vrije tijd amazone

Jaarlijks verhandelt Dhondt Recycling tussen 10 en 15 miljoen kilogram aan oude metalen. Hoewel Ulrike Dhondt niet voorbestemd was om in de familiezaak te stappen, is ze nu het gezicht van het bedrijf. “We hebben een goed team, waar elke schakel belangrijk is.”

Wat anno 2020 Dhondt Recycling is, startte in 1930 al aan de Poelberg. “Mijn overgrootvader Samain Dhondt handelde toen in lompen, konijnenvellen, beenderen…, maar ook wat in oude metalen. Na de Tweede Wereldoorlog ging hij zich op de metalen focussen. Na de oorlog bleef er vooral in de Westhoek veel oud ijzer over, onder meer het koper van de obussen.

Het bedrijf was ondertussen in de Pittemsesteenweg gevestigd en in 1978 kwam mijn grootvader Ernest hier naar het Industrieterrein Noord, ook al om aan de milieu-vereisten te voldoen. Daarna nam mijn vader Geert de zaak over. Hij is twee jaar geleden met pensioen gegaan, ik had de leiding van het bedrijf al in 2014 overgenomen.”

Was dat een kinderdroom?

“Zeker en vast niet. Ik dacht daar ook nooit aan en thuis werd daar niet over gesproken. Ik ben in Gent journalistiek gaan studeren in de hoop om sportjournaliste te worden. Ik interesseer me voor veel sporten, maar op school hadden ze ons al duidelijk gemaakt dat het niet simpel zou zijn om in die branche werk te vinden.”

“Ik werkte dan eerst drie jaar in een bank in Brussel, tot ik uiteindelijk hier de zaak kwam versterken. Ik nam van meet af aan het papierwerk op mij. Ik kende dan ook niet echt veel van de schrootsector, maar ons personeel is ons trouw en kent het klappen van de zweep.”

Ons bedrijf heeft in zijn 90-jarig bestaan een goede naam opgebouwd

“Zo leerde ik hier ook mijn partner Renaat Vergote, die al jaren in het bedrijf werkt, kennen. We vullen elkaar goed aan. Samen met onze medewerkers vormen we een goed geolied geheel. Alle schakels zijn belangrijk.”

Wie zijn jullie klanten?

“Echt waar iedereen. Iemand die de grote kuis houdt en heel wat oude metalen over heeft, kan dat hier komen verkopen. Maar ook bedrijven komen hier met hun schrootafval. Hier op ons terrein wordt alles dan gesorteerd en verkopen wij dat op onze beurt opnieuw. Onze vaste chauffeur voert dat dan naar de opkopers.”

“Zelf doe ik de administratie en volg ik ook de prijzen van het metaal. Dagelijks krijgen we daar nu updates van. We proberen onze klanten een eerlijke prijs te bieden. Ons bedrijf heeft in zijn 90-jarig bestaan een goede naam opgebouwd.”

Hoe zwaar woog corona door voor jullie?

“In tegenstelling tot andere branches zullen wij een goed jaar gedraaid hebben. In de eerste lockdown mochten de particulieren niet langskomen, dat voelden we wel wat. Maar daarna werd het echt druk. In de zomervakantie sluiten we normaal drie weken. Nu hielden we het bij eentje en die andere twee weken waren de drukste ooit. Iedereen leek wel bezig met opruimen of zo en de mensen schoven hier aan om hun oud ijzer te verkopen.”

Wat begeestert je in je vrije tijd?

“Paarden! Als kind zag ik vaak jockeys aan het werk in de weide tegenover ons huis. Ik wilde graag paard rijden, maar mijn ouders hielden dat lang af wegens te gevaarlijk. Uiteindelijk mocht ik toch naar de manege in Egem.”

“Dat was één keer per week op dinsdagavond, maar van woensdagmorgen tot maandagavond keek ik er telkens weer naar uit. Op mijn 21ste heb ik dan zelf een paard gekocht. Nu heb ik er in totaal vijf. Twee staan bij ons thuis op de weide, drie staan op een privéstal.”

Ik rij zelf wedstrijden, maar geef ook dressuurlessen

Je rijdt zelf dressuur en dat vergt waarschijnlijk veel training?

“Klopt. Als de zaak hier ‘s avonds sluit en wij wat opgekuist hebben, ga ik eerst wat eten en daarna spendeer ik iedere avond nog een drietal uren bij mijn paarden. Ik geef nu zelf ook wat les aan mensen met een eigen paard, maar ik rij ook wedstrijden. Dat is de jongste jaren echt op gang gekomen. Zo werd ik twee jaar geleden West-Vlaams kampioen.”

“Met mijn trainer Jan Dupont uit Aalter proberen we nu ook nationaal hoge ogen te gooien. Met mijn merrie Arencio heb ik al veel progressie gemaakt. Ik heb met Dear Project ondertussen ook een tweede bedrijfje opgericht om al mijn hippische activiteiten in onder te brengen.”

En sinds anderhalf jaar is er nog iemand in je leven gekomen.

“Jawel, ook een hond houden was een kinderdroom. Maar dat is niet evident. Nu ik het bedrijf sinds twee jaar alleen leid, besloot ik om toch voor deze droom te gaan. Ik vind het erg belangrijk dat we de hond elke dag kunnen meenemen naar het werk. Toto is een Amerikaanse Akita. Dat was altijd al mijn droomhond. Overdag ligt hij bij mij in het bureau, over de middag en ‘s avonds na sluiting mag hij hier rondlopen. Ik heb er ook hondenschool mee gevolgd, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het wat onderschat heb. Nu komt er geregeld nog een hondengedragstherapeut langs om de puntjes wat op de i te zetten.”

Verkennen jullie – in niet-coronatijden – ook het uitgaansleven?

“Echte ‘uitgaanders’ zijn we niet. Maar we gaan wel graag eens goed uit eten. En we genieten ook van een vakantie. Maar dat is dan echt om uit te rusten. Veel vakantiedagen hebben we niet en als we die hebben spenderen we die in de zon aan het zwembad.”