Vorig jaar overleed Marcel Verstraete (96), die zijn Kortrijkse roots verliet om zich in 1966 aan een nieuw avontuur te wagen aan zee: Bazar Cri-Cri. Zijn kinderen Christine en Frank zetten de zaak verder, maar nu komt er dan toch een einde aan het strandwinkeltje.
Meer dan 60 jaar lang was Bazar Cri-Cri op het Astridplein in Oostduinkerke het winkeltje waar alle vakantiegangers hun strandspulletjes en souvenirs, windschermen en speelgoedjes kochten om de kinderen zoet te houden.
De coronapandemie en de zoveelste infrastructuurwerken gaven voor zijn kinderen Christine en Frank de doorslag om voorgoed de deuren te sluiten van de familiezaak.
Met een vleugje weemoed en nostalgie blikken Frank (62) en Christine Verstraete (58) terug op het levenswerk van hun ouders. “Vader was eigenlijk een ‘vlasser’ in het Kortrijkse”, vertellen broer en zus. “Maar de vlasstiel begon stilletjes aan uit te sterven. De woorden van zijn broer die een villa had in De Panne: ‘hier zijn zaken te doen!’ bleven in zijn hoofd spelen. Eigenlijk hadden mijn ouders plannen om een kruidenierszaak aan zee te beginnen, maar het is anders uitgedraaid. Ze huurden uiteindelijk het pand ‘Bazar Marguerite’ van de oorspronkelijke eigenares die tussen de twee wereldoorlogen een heel gebouw had neergepoot, tot aan de hoek van de Albert I laan. Het was ongetwijfeld een grote stap voor onze ouders die nog nooit de zee hadden gezien!”
Winterwerk
Aan de winkel van ‘mijnheer Cri-Cri’ hebben meerdere generaties nostalgische herinneringen. Frank en Christine hadden oorspronkelijk andere toekomstplannen: Frank studeerde voor ingenieur en Christine heeft een marketingdiploma op zak.
“Toen we afgestudeerd waren moesten we eerst het seizoen meewerken, en pas daarna mochten we werk zoeken”, vertellen ze.
“Maar we zijn alle twee blijven hangen en hebben de zaak van onze ouders verdergezet. We herinneren ons nog levendig hoe papa als hij maar even kon iedereen aansprak, van ministers tot campingtoeristen. Dikwijls duwde hij hen een windscherm in handen om hen te overtuigen van de kwaliteit. Dat was ook zo, want we kochten onze stof in bij Belgische topweverijen. Dat was ‘winterwerk’: vader knipte de patronen, moeder naaide de windschermen in elkaar. Er waren toen ook geen herfst- of krokusvakanties. Kinderen waren toen nog snel tevreden, met een strandbal, een schopje, een snorkel, een setje soldaatjes, smurfen of schelpen. En ze waren allemaal gek op de ‘bommetjes’.”
Generaties
“Onze ouders en ook wij, toen we in 1984 de zaak overnamen, hadden heel wat trouwe klanten die elk jaar steevast naar Oostduinkerke op vakantie kwamen. Sommigen huurden de hele zomer een appartement en kwamen beurtelings met de familie naar zee, we hadden ook heel wat campingklanten, maar net zo goed BV’s, ministers …“
“Onze ouders sprongen ook dan nog regelmatig in de bres tijdens het seizoen. En we zagen de generaties opgroeien. De laatste jaren ontmoetten we oma’s met hun kleinkinderen die hier zelf als kind hun vakanties doorbrachten! Maar de tijden zijn veranderd: de interesses van kinderen zijn niet meer hetzelfde, ze zijn de kleine attenties en speelgoedjes die ze hier krijgen of kopen snel beu.”
Altijd maar werken
“En al die jaren kregen we om de haverklap te maken met bouwwerken, infrastructuurwerken zoals de heraanleg van het Astridplein, de garages die werden vernieuwd enz. Die hadden zeker een impact op de handel. Nu deden de coronapandemie en de langdurige werken aan de Albert I laan er nog een schep bovenop. Dat heeft ons doen beslissen om het pand te verkopen. Maar net als onze ouders zullen we nog regelmatig terugdenken aan de mooie seizoenen en de herinneringen aan onze trouwe klanten koesteren”, besluiten broer en zus Cri-Cri.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
