Rode gids als bondgenoot

Mieke Verhelle
Mieke Verhelle Chef Nieuws Online

Onze redactrice Mieke Verhelle is een foodie van het zuiverste ras.

Het was na een heerlijke maaltijd in het Kortrijkse sterrenrestaurant Table d’Amis dat het idee kiemde om eens de geschiedenis van Michelin in West-Vlaanderen in kaart te brengen. Het was november en de uitgifte van de diverse culinaire gidsen stond weer voor de deur. Na de maaltijd bleven we met de chef wat keuvelen over kanshebbers voor winst en verlies en over hoe in de jaren tachtig er toch wel veel meer sterrenrestaurants waren in Kortrijk. Matthieu Beudaert was geïntrigeerd door die jaren tachtig en wou wel eens weten welke gerechten toen op het menu stonden.

“Michelin-inspecteurs kunnen carrières maken, maar ook kraken”

Het idee werd overgoten met wijn en twee weken later stonden we in de Koninklijke Bibliotheek in Brussel met onze neus in oude Michelin-gidsen. ‘Moh’ was het woord dat we meest lieten vallen. Veel werd ons duidelijk over het huidige sterrenlandschap. Mijn honger om er iets over te schrijven werd aangescherpt. Na bijna twee jaar ligt de kaart van West-Vlaanderen voor mijn neus en zie ik heel wat sterretjes.

Vijf procent van de eetbijbel

Als foodie volg ik ook wel de blogs, de andere gidsen en de recensies in weekbladen. Toch blijft ook de rode gids mijn trouwe bondgenoot. Het eerste exemplaar dat we kochten, was in Italië. Ik herinner me zelfs nog de winkel in Lucca. Het eten in ons halfpension-hotel was niet te vreten. Nooit gedacht dat zoiets kon in Italië. Niet dat we op zoek gingen naar de sterrenrestaurants, we zochten een goede gids om de plaatselijke keuken te leren kennen. Sterrenzaken vullen trouwens niet meer dan vijf procent van de eetbijbel. Zo vonden we een restaurantje na weggetjes die niet meer waren dan karrensporen. De vrouwen die het uitbaatten begrepen ons niet en wij hen niet, maar we aten er hemels. Sindsdien gaat de rode gids altijd mee op reis, tegenwoordig in een handige app op onze smartphone.

Door de jaren heen en de vele gesprekken met chefs, verwondert het me dat klassebakken als Geert Van Hecke na al die jaren nog altijd bezorgd zijn om het verliezen van een ster. Eigenlijk zouden ze voor iemand die zoveel voor de gastronomie heeft betekend en zoveel nieuwe chefs heeft voortgebracht, een erkenning ‘hors categorie’ moeten maken, zeker nu hij zijn afscheid in 2016 heeft aangekondigd. De Brugse driesterrenchef sterkte me overigens in de overtuiging dat de Michelin-inspecteurs niet licht oordelen. En dat is maar goed ook, want ze kunnen carrières maken, maar evengoed kraken.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier