“Pierre Lano was voor mij…”: vier ingewijden aan het woord

Pierre Lano, afgebeeld op een bidprentje op zijn begrafenis. © Kurt
Kurt Vandemaele
Kurt Vandemaele Reporter

Je zou boeken kunnen vullen met mensen uit zijn omgeving, vol ontroerende en sappige verhalen. Pierre Lano was een opvallende verschijning, een flamboyante man die je niet kon ontmoeten zonder er een mening over te hebben. Zijn vrouw Myriam Deryckere spreekt over Pierre als ‘mijn aangename, slimme, sociale, liefhebbende echtgenoot’. We hadden tientallen mensen kunnen spreken, herinneringen ophalend aan Pierre Lano. We spraken met vier van hen.

Marleen Vanhoutte, 18 jaar persoonlijke secretaresse van Pierre Lano: “Pierre was o zo menselijk”

Marleen Vanhoutte.
Marleen Vanhoutte.© KVDM

“Ik werkte op de dienst Bevolking in het stadhuis van Harelbeke en er kwam een nieuw bestuur. En elke burgemeester heeft recht op een kabinetsmedewerker. Het ouderlijke huis van Myriam, de vrouw van Pierre, was in Hulste, vlak bij het huis van mijn ouders. En zij zei: ‘Ik ken iemand die op het stadhuis werkt, die ideaal zou zijn voor u.’ Pierre zei toen: ‘Ik luister nu en dan naar mijn vrouw, want ze heeft vaak gelijk.’ En zo ben ik overgestapt.”

“Aanvankelijk was het een moeilijke aanpassing, want hij was veeleisend. Als hij A zei, moest je meteen B kunnen zeggen. Als hij wat vroeg, moest je weten waarover het ging. Voor hem was die job ook nieuw. En zwaar wellicht, bedrijfsleider zijn en dan ook nog eens burgemeester. Zijn zitdagen begonnen om 17 uur en waren nooit voor 22 uur afgelopen. Iedereen die kwam was welkom, klasse of stand maakte niet uit, iedereen kreeg een koffie aangeboden. Nadien ben ik meegegaan naar de firma, als directiesecretaresse. En daar sprak hij allerlei opdrachten in via dictafoon of kreeg ik allerlei notities toegespeeld die ik in documenten moest gieten. Hij was een wervelstorm. Maar o zo menselijk. Toen hij verkozen werd als volksvertegenwoordiger ben ik parlementair medewerkster geworden, maar ik bleef ook in de firma, en later ben ik naar ‘t Schuurke gegaan, zijn politiek hoofdkwartier. Dat was nog zwaarder.”

“Mijn man zegt nog vaak: ‘Je was meer bij Lano dan je thuis was.’ En dat was zo. Maar je kreeg er immens veel waardering voor terug. Toen ik eens een weekendje wegging met mijn man, wou hij weten waar we gingen. In het hotel wilden we afrekenen en kregen we te horen: ‘Alles is vereffend. Ene mijnheer Lano heeft betaald.‘ Zo’n joviale, warme man.”

Alain Top, burgemeester van Harelbeke: “Pierre heeft zijn stempel enorm gedrukt”

foto LLV
foto LLV

“Als je buiten Harelbeke komt, zijn er twee politici die mensen zich herinneren: Marc Bourry en Pierre Lano. Twee figuren die tegenover mekaar kwamen te staan. Zij waren zeer charismatisch, zeer extravert en je kon er niet naast kijken. Twee voluntaristen die wisten waar ze naartoe wilden, populisten bijna. Allebei. Hun wil was wet. Het draaide evenzeer om het individu als om de partij. Het was ook een heel andere tijd.”

Maar ze hebben hun stempel gedrukt. Pierre Lano ook met zijn bedrijf. Het bedrijf was en is een heel belangrijke speler voor Harelbeke, qua tewerkstelling. Een familiebedrijf in elke zin van het woord. Niet alleen omdat het van de familie Lano is, maar omdat er weinig families in de stad zijn waar niet minstens één iemand ooit bij Lano aan de slag was. De mensen die er werkten en vaak nog werken, kwamen traditioneel vanuit een kleine cirkel, van Harelbeke en het omliggende. Het bedrijf is altijd heel lokaal verankerd geweest. Dat is ook een van de sterktes ervan. De werknemers waren sterk gehecht aan het bedrijf, ze waren er trots op.”

“Als je in Gent werkt, en je hebt voor de rest geen band met de streek, ga je ook minder snel die verbinding voelen met je werkgever en je collega’s. Lano is een heel belangrijke werkgever voor onze stad. Mijn ouders waren inwijkelingen van de westhoek, van Poperinge. Als ik nu het oude, Harelbeekse dialect tegenkom, vraag ik gewoonlijk aan mensen: ‘Heb je gewerkt bij Lano?’ Wel, één op de twee keer zit ik erop. Dat is het dialect dat daar aangehouden is. Als je het echte Oarelbeeks wil horen, dan moet je daar zijn.”

Vincent Van Quickenborne, burgemeester van Kortrijk: “Pierre was mijn politieke vader”

Vincent Van Quickenborne.
Vincent Van Quickenborne.© TVK

“Pierre Lano is mijn politieke vader geweest. Ik ben begonnen in 2001 op een lijst met hem. Ik zat toen bij VU-Id en we hebben toen een kartel gemaakt. Omdat ik toen al geloofde in de liberalen. Ik ben later naar de VLD overgestapt. En we maakten samen een lijst, die dat eigenlijk verrassend goed heeft gedaan. Hij had heel veel lokale ervaring, als burgemeester van Harelbeke. Hij is toen op een bepaald moment overgestapt van de CVP naar de VLD en heeft zijn sjerp teruggegeven.”

“De meesten lopen over en houden hun mandaat. Hij was een visionair voor zijn stad. Zijn Oranje Plan, een visie voor de toekomst van Harelbeke, heeft me nog geïnspireerd om het boekje te maken, ‘Ontdek het Kortrijk van morgen’. Daar heeft hij toch wel zijn politiek talent bewezen. Bij zijn overstap naar de VLD moest hij op een gegeven moment verhuizen naar Kortrijk van Verhofdstadt. Maar het klikte niet altijd goed tussen die twee. Pierre was iemand die zijn gedacht zei en dat lukte dan niet in de nationale politiek. Het was een ondernemer met een groot publiek imago. Hij had die politiek ook wel nodig. Omdat hij naast business en geld verdienen heel graag de mensen zag.”

“Pierre Lano was een flapuit. Een zeer volkse man die met iedereen overweg kon. Hij had de onhebbelijke gewoonte, als hij binnenkwam in een restaurant, om in ieders bord te gaan proeven. ‘En? Smaakt het?’ zei hij dan. Als hij je belde zei hij altijd: ‘En? Oewest? Waar zit je?’ En dan volgde: ‘En met wie zit je daar?’ Als hij het gezelschap interessant vond, zei hij ‘ik ga eens komen,‘ en plots stond hij er. Ik ween heel zelden, maar op zijn begrafenis heb ik echt gehuild.”

Alain Top, burgemeester van Harelbeke: “Pierre heeft zijn stempel enorm gedrukt”

foto LLV
foto LLV

“Als je buiten Harelbeke komt, zijn er twee politici die mensen zich herinneren: Marc Bourry en Pierre Lano. Twee figuren die tegenover mekaar kwamen te staan. Zij waren zeer charismatisch, zeer extravert en je kon er niet naast kijken. Twee voluntaristen die wisten waar ze naartoe wilden, populisten bijna. Allebei. Hun wil was wet. Het draaide evenzeer om het individu als om de partij. Het was ook een heel andere tijd.”

Maar ze hebben hun stempel gedrukt. Pierre Lano ook met zijn bedrijf. Het bedrijf was en is een heel belangrijke speler voor Harelbeke, qua tewerkstelling. Een familiebedrijf in elke zin van het woord. Niet alleen omdat het van de familie Lano is, maar omdat er weinig families in de stad zijn waar niet minstens één iemand ooit bij Lano aan de slag was. De mensen die er werkten en vaak nog werken, kwamen traditioneel vanuit een kleine cirkel, van Harelbeke en het omliggende. Het bedrijf is altijd heel lokaal verankerd geweest. Dat is ook een van de sterktes ervan. De werknemers waren sterk gehecht aan het bedrijf, ze waren er trots op.”

“Als je in Gent werkt, en je hebt voor de rest geen band met de streek, ga je ook minder snel die verbinding voelen met je werkgever en je collega’s. Lano is een heel belangrijke werkgever voor onze stad. Mijn ouders waren inwijkelingen van de westhoek, van Poperinge. Als ik nu het oude, Harelbeekse dialect tegenkom, vraag ik gewoonlijk aan mensen: ‘Heb je gewerkt bij Lano?’ Wel, één op de twee keer zit ik erop. Dat is het dialect dat daar aangehouden is. Als je het echte Oarelbeeks wil horen, dan moet je daar zijn.”

Bart Vroman, 21 jaar zaalmeester in Lano-restaurant De Mart: “Pierre liet nooit in zijn ziel kijken”

Bart Vroman.
Bart Vroman.© KVDM

“De Mart was aanvankelijk louter voor klanten van Lano bedoeld. Meneer Lano ging vroeger altijd naar Damier in Kortrijk eten, maar toen daar de deuren sloten, kwam hij op het idee om hier iets te beginnen. Dat was ergens halverwege de jaren 80. In die tijd spraken zakenmensen nog af op restaurant, maar omdat hij zijn eigen zaak had, kwam iedereen naar hem toe. Toen at men vaak nog in drie of vier gangen, met bijbehorende wijnen. Het was echt nog tafelen.”

“Na een tijdje vroeg de rest van de industrie in Harelbeke of ze hier ook niet binnen konden. En zo betaalden zijn klanten ook om hem te zien. In het begin was er beneden café. Niet dat iedereen hier kwam. Zakenmensen, bankiers, industriëlen. Er was een drempel, het is een statig gebouw ook. De gewone mens zocht hij liever zelf op. Wekelijks passeerde onder meer in Petit Paris, bij Claude. Soms maar 10 minuten, maar hij had iedereen gezien, begroette alleman, voerde hier en daar een babbeltje en was weer weg.”

“Ik ben ook twaalf jaar meegegaan naar een belangrijke beurs in Hannover. De verkopers en de klanten van in het restaurant zagen daar weer een bekend gezicht. Die mensen voelden zich meteen weer een beetje thuis. Pierre dacht altijd verder. Pas later drong het tot je door dat hij niet gewoon gemoedelijk was, maar dat hij een plan had. Hij wou altijd alles van iedereen weten. ‘En hoe is het? Zeg eens.’ Maar zelf liet hij nooit in zijn ziel kijken. Maar ik voelde in zijn laatste dagen wel dat hij niet goed in zijn vel zat. De avond voor zijn dood was hij hier nog. Normaal wanneer hij vertrok, zwaaide hij en riep ‘Bart!’. Maar die dag kwam hij een stevige handdruk geven. Het is pas later dat ik besefte dat hij afscheid nam.”

Vincent Van Quickenborne, burgemeester van Kortrijk: “Pierre was mijn politieke vader”

Vincent Van Quickenborne.
Vincent Van Quickenborne.© TVK

“Pierre Lano is mijn politieke vader geweest. Ik ben begonnen in 2001 op een lijst met hem. Ik zat toen bij VU-Id en we hebben toen een kartel gemaakt. Omdat ik toen al geloofde in de liberalen. Ik ben later naar de VLD overgestapt. En we maakten samen een lijst, die dat eigenlijk verrassend goed heeft gedaan. Hij had heel veel lokale ervaring, als burgemeester van Harelbeke. Hij is toen op een bepaald moment overgestapt van de CVP naar de VLD en heeft zijn sjerp teruggegeven.”

“De meesten lopen over en houden hun mandaat. Hij was een visionair voor zijn stad. Zijn Oranje Plan, een visie voor de toekomst van Harelbeke, heeft me nog geïnspireerd om het boekje te maken, ‘Ontdek het Kortrijk van morgen’. Daar heeft hij toch wel zijn politiek talent bewezen. Bij zijn overstap naar de VLD moest hij op een gegeven moment verhuizen naar Kortrijk van Verhofdstadt. Maar het klikte niet altijd goed tussen die twee. Pierre was iemand die zijn gedacht zei en dat lukte dan niet in de nationale politiek. Het was een ondernemer met een groot publiek imago. Hij had die politiek ook wel nodig. Omdat hij naast business en geld verdienen heel graag de mensen zag.”

“Pierre Lano was een flapuit. Een zeer volkse man die met iedereen overweg kon. Hij had de onhebbelijke gewoonte, als hij binnenkwam in een restaurant, om in ieders bord te gaan proeven. ‘En? Smaakt het?’ zei hij dan. Als hij je belde zei hij altijd: ‘En? Oewest? Waar zit je?’ En dan volgde: ‘En met wie zit je daar?’ Als hij het gezelschap interessant vond, zei hij ‘ik ga eens komen,‘ en plots stond hij er. Ik ween heel zelden, maar op zijn begrafenis heb ik echt gehuild.”

Alain Top, burgemeester van Harelbeke: “Pierre heeft zijn stempel enorm gedrukt”

foto LLV
foto LLV

“Als je buiten Harelbeke komt, zijn er twee politici die mensen zich herinneren: Marc Bourry en Pierre Lano. Twee figuren die tegenover mekaar kwamen te staan. Zij waren zeer charismatisch, zeer extravert en je kon er niet naast kijken. Twee voluntaristen die wisten waar ze naartoe wilden, populisten bijna. Allebei. Hun wil was wet. Het draaide evenzeer om het individu als om de partij. Het was ook een heel andere tijd.”

Maar ze hebben hun stempel gedrukt. Pierre Lano ook met zijn bedrijf. Het bedrijf was en is een heel belangrijke speler voor Harelbeke, qua tewerkstelling. Een familiebedrijf in elke zin van het woord. Niet alleen omdat het van de familie Lano is, maar omdat er weinig families in de stad zijn waar niet minstens één iemand ooit bij Lano aan de slag was. De mensen die er werkten en vaak nog werken, kwamen traditioneel vanuit een kleine cirkel, van Harelbeke en het omliggende. Het bedrijf is altijd heel lokaal verankerd geweest. Dat is ook een van de sterktes ervan. De werknemers waren sterk gehecht aan het bedrijf, ze waren er trots op.”

“Als je in Gent werkt, en je hebt voor de rest geen band met de streek, ga je ook minder snel die verbinding voelen met je werkgever en je collega’s. Lano is een heel belangrijke werkgever voor onze stad. Mijn ouders waren inwijkelingen van de westhoek, van Poperinge. Als ik nu het oude, Harelbeekse dialect tegenkom, vraag ik gewoonlijk aan mensen: ‘Heb je gewerkt bij Lano?’ Wel, één op de twee keer zit ik erop. Dat is het dialect dat daar aangehouden is. Als je het echte Oarelbeeks wil horen, dan moet je daar zijn.”