Oostende: “Plots niet meer welkom”

Tony Belpaeme en Sarah De Vriendt, momenteel enkele dagen in Oostende, wonen al 13 jaar in het Britse Plymouth: "We voelen dat er iets veranderd is na de Brexit." (Foto HH)
Redactie KW

Sarah De Vriendt (36) en Tony Belpaeme (44) zijn twee rasechte Oostendenaars die sinds 13 jaar in het Britse Plymouth wonen. Sinds de Brexit is er echt iets veranderd, vinden ze. “Wij hebben ons nooit buitenlander gevoeld”, vertellen ze. “En nu zijn we plots niet meer welkom. Onze kinderen kregen in de weken voor en na het referendum zelfs opmerkingen van klasgenoten te slikken.”

Deze reportage maakt deel uit van ons dossier Brexit.

Sarah De Vriendt, zus van Groen-boegbeeld Wouter, en haar vriend Tony gingen in 2004 kamperen in Cornwall. “Tony maakte van de gelegenheid gebruik om te solliciteren voor een job aan de universiteit van Plymouth. We namen dat niet te serieus, maar hij werd toch aangenomen en we probeerden het voor een jaar. Uiteindelijk wonen we er na 13 jaar nog en groeiden onze twee kinderen, Luna (13) en Elias (11), er op.”

Tony is nu als professor robotica vooral aan de Universiteit Gent, maar ook nog een stukje aan de universiteit van Plymouth verbonden. Sarah is maatschappelijk werker en werkte altijd in de sociale sector. “We wonen in een heel mooie streek op de grens van Cornwall en Devon en voelden ons altijd heel welkom”, aldus Sarah. “Ook professioneel voelden we toen nog meer interesse in wat je kon dan waar je vandaan kwam of welk diploma je had.”

Eilandgevoel

“Opvallend was dat we ons bij aankomst nergens moesten registreren. Je hoeft aan niemand te laten weten dat je in het land bent aangekomen of waar je gaat wonen. In het Verenigd Koninkrijk kan je verdwijnen. Je bewijst je identiteit door bijvoorbeeld je elektriciteitsrekening met naam en adres te tonen. Het is dan ook niet te verwonderen dat het land vandaag een probleem met migratie heeft. En dat is een belangrijke reden waarom veel mensen voor een uitstap uit de Europese Unie hebben gestemd. Hoewel dat op zich niets met de Europese Unie te maken heeft. De meeste migranten komen niet uit Europa.”

“In het Verenigd Koninkrijk kan je verdwijnen”

“De Britten wonen op een eiland. Het gevoel van ‘wij tegen de rest’ is er erg aanwezig”, vertelt Tony. “En dat wordt sterk aangewakkerd door de media, die echt propaganda voeren en bijna geen feitelijke informatie geven. De Britten weten niet wat de Europese Unie is, doet en waar ze voor staat. Cornwall is samen met Wales één van de Britse regio’s die het meest Europese steun ontvingen. Maar de mensen weten dat niet en hebben dan ook in hoofdzaak voor ‘leave’ gestemd. Er worden ook zaken beweerd die totaal niet kloppen. Mocht dat hier gebeuren, de mensen zouden zich bedrogen voelen. Maar de Brit doet door, met de borst vooruit.”

Opmerkingen

“Shockerend voor ons was dat onze dochter Luna op de dag na het referendum een berichtje kreeg van een klasgenoot: Ha ha, you’re out! In de weken voor en na het referendum kregen onze beide kinderen wel meer opmerkingen: ‘je hoort hier niet’ en zo. Luna was overstuur na dat berichtje”, weet Sarah nog. “Ik zei dat ze moest antwoorden: No, you’re out. We’re in. Want wij zijn wel nog bij de Europese Unie. Mijn broer Wouter tweette daarover en kreeg een brief van de Britse ambassadeur in België, die het racisme veroordeelde en ons aanraadde het incident te melden, wat we uiteindelijk niet hebben gedaan.”

“Onze dochter kreeg een berichtje van een klasgenoot: ‘Ha ha, you’re out!”

“Maar ook wij merken dat er iets veranderd is. Een uitspraak als ‘eigen volk eerst’, die vroeger als waanzin ervaren werd, mag nu plots wel. En we krijgen veel meer vragen van waar we komen, wat we hier doen en of we wel werken. Niet in onze vriendenkring, want die waren allemaal tegen de Brexit en betreuren dat ook hen de vrijheid is ontnomen om zomaar in de Europese Unie te studeren of te werken. Maar het is hier toch minder leuk wonen dan vroeger.”