Dertien seconden. Zolang had Matthias Spriet uit Wingene nodig om zijn noodkreet in het VRT-journaal over te brengen. Tijdens een protest aan het diepvriesgroentebedrijf Ardo verwoordde de landbouwer het gevoel dat onder ál zijn sectorgenoten leeft. “We hebben het gevoel dat we moderne slaven zijn.”
Altijd ‘t zelfde. Kwille maar alleen zeggen begrip, begrip. Tistèt geen begrip, hé! ‘t Is geen begrip, ‘t komt daarop neer. En al die schone klapkes en schone lachen, ‘t helpt niet. ‘t Helpt niet! Er is geen begrip. En als ik het zo niet zeg, geloof je mij niet, versta je mij niet en ben je met de glimlach weer na je bureau.
Wat Matthias Spriet (32) donderdag aan de poorten van het diepvriesgroentenbedrijf Ardo in een opwelling zei, zorgt voor een pak beroering. Het fragment uit het VRT-journaal ging in geen tijd viraal op sociale media en Matthias’ telefoon staat sindsdien amper nog stil.
Het respect voor de boer en wat die doet moet dringend hersteld worden
“Ik ben wel geschrokken van de tsunami aan reacties”, zegt hij. “Maar die zijn unaniem positief. Veel sectorgenoten zeggen me dat ik de nagel op de kop sloeg en deze ochtend was ik zelfs op radiozender MNM te horen, waarna Peter Van de Veire het voor de boeren opnam. Dat doet deugd.”
Bon. Opnieuw.
— Xavier Taveirne (@ksavjee) February 10, 2022
Dit is een West-Vlaamse landbouwer van wie het water aan de lippen staat.
De emotie waarmee hij zijn betoog doet komt aan.
En voor veel mensen herkenbaar. Jammer genoeg.
En, durf ik het nog zeggen, onbedoeld ook grappig. De twee sluiten elkaar niet uit. pic.twitter.com/f9YENDCGZT
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Matthias, die samen met zijn echtgenote Jolien Vercoutere (26) de derde generatie binnen het familiebedrijf vormt, focust zich – naast melk- en vleesvee en varkens – vooral op gemengde akkerbouw. “We telen spinazie, boontjes, bloemkolen, prei, wortelen, gras, maïs en aardappelen”, legt hij uit. “Onze oogst leveren we aan een zevental diepvriesgroentenbedrijf in West-Vlaanderen.”
Niet vol te houden
Dat zijn betoog zoveel losmaakt, kan Matthias alleen maar toejuichen. “Al wil ik me ook ergens excuseren, want ik besef dat mijn woorden fel overkwamen.”
“Maar ik blijf wel achter de boodschap staan. Er moet dringend iets aan onze situatie veranderen. De prijzen zijn al dertig jaar dezelfde. Vroeger stegen die nog in functie van rendement en productie, nu dalen ze.”
“In december krijgen we te horen dat er begrip is voor onze situatie, maar in februari – wanneer de nieuwe contracten onderhandeld worden – zijn betere prijzen niet mogelijk. Dit verhaal is niet vol te houden.”
Ook de vele regels maken het lastig werken, klinkt het. “Onze kosten voor meststoffen, gewasbescherming, personeel en materiaal zijn met zo’n 15 procent gestegen en dan moeten we ons nog eens aan honderd-en-één voorwaarden houden.”
“De bijzonder strenge stikstofwetgeving, het wegvallen van gewasbescherming, oppompverbod in droge periode… Die vergroten de kans op een teeltmislukking.”
Belangrijkste schakel
De consument wil producten aan zo laag mogelijke prijzen, maar daar is de boer op het einde van de rit de dupe van. “Laat me duidelijk zijn: zo kan het gewoon niet verder. Er komt alleen maar reactie wanneer er niet meer geteeld wordt, maar dan is het te laat.”
“Er wordt vergeten dat de landbouwer de allerbelangrijkste schakel in het hele proces is. Wij staan aan de basis, maar we kreunen. Als wij bezwijken, zullen ook alle schakels achter ons kraken. Het respect voor de boer en wat die doet moet dringend hersteld worden.”
“Anders kunnen de diepvriesgroentenbedrijven doen wat ze ons al jaren wijs maken: hun groenten in het buitenland aankopen. Eén iets is zeker: dat zal hen méér kosten en de kwaliteit zal veel minder zijn.”
“Onze bodem en klimaat zorgen voor topproducten, alleen moet daar meer erkenning voor komen. En betere prijzen. Dat de fabrieken zeggen zelf geen winst te maken, is in onze ogen bullshit.”
“Wij zullen wel zwoegen, terwijl zij de rijkste Belgen kunnen vervoegen. Nu hebben we het gevoel dat we moderne slaven van de landbouwsector zijn. Nogmaals: zo kán het niet meer.”
Aan opgeven denkt Matthias niet. “We zijn in deze stiel opgegroeid en doen het met hart en ziel. De landbouwector is ons hele leven. We kunnen enkel hopen dat er snel een kentering komt.”
Intussen is er een akkoord gesloten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier