In het centrum van Vlamertinge baatte Arlette Dolfen gedurende 40 jaar haar bakkerij en voedingswinkel uit. Eind deze maand zet Arlette er definitief een punt achter. Bijna 30 jaar heeft ze haar zaak alleen uitgebaat. “Ik wil de mensen die naar mijn winkel kwamen bedanken voor hun steun en vertrouwen.”
Arlette (62) werkte ooit als kinderverzorgster in een instelling voor mensen met een beperking in Klerken bij Diksmuide. “Mijn leven nam een andere wending toen ik tijdens een huwelijksfeest mijn latere echtgenoot Dirk Degraeve leerde kennen”, vertelt Arlette. “Ik was toen amper 17 jaar. Dirk was bakker en werkte in Hooglede. Op 4 augustus 1979 zijn we getrouwd. Dirk wou kost wat kost een eigen zaak beginnen. Dat zat in de familie, want Dirk had twee bakkers, twee landbouwers en twee slagers als broers. Op 1 september 1979 konden we de winkel hier overnemen, want de eigenaars gingen met pensioen.”
“Ik wist niet waaraan ik begon. Ik had nooit in een winkel gestaan, ik kende zelfs niet eens de prijs van een brood. Maar ja, liefde is blind en je begint samen aan iets moois. Dirk was heel zelfverzekerd en ik was gewillig en volgde hem. De winkel had wel klanten, maar eigenlijk hebben we het zelf moeten opbouwen. ‘We hebben geen zulle betaald’, zoals ze dat zeggen”, vertelt Arlette.
Een jaar later werd zoon Christoph geboren. Het jaar daarop volgde Jeroen. “De oven was warm hé”, lacht Arlette. “Drie jaar na ons huwelijk was ons gezinnetje compleet. Dirk was bakker en een echte huisvader. Ik stond in de winkel en rond 10 of 11 uur nam Dirk mijn taak over. Het gebeurde dat de kleintjes in hun park in de winkel zaten. Ik herinner mij nog dat ze van weinig konden afblijven.”
“Na de dood van mijn man kreeg ik veel steun van familieleden
en buren”
Het geluk leek voor Dirk en Arlette weggelegd. Tot die zaterdag van 30 november 1991 het leven van Arlette en haar kinderen helemaal veranderde. “Rond de middag ging het plots slecht met Dirk, ‘s avonds was hij overleden. Een bloeding aan de alvleesklier. Dirk was amper 35 jaar en ik stond er plots helemaal alleen voor”, vervolgt Arlette. “Christoph en Jeroen zaten respectievelijk in het vijfde en het zesde leerjaar. Het communiefeest hebben we hier thuis gevierd. Enkel de familie was aanwezig, want veel reden tot feesten was er niet.”
Moeilijke beslissing
Arlette was 34 jaar en stond voor een moeilijke keuze. “De winkel opgeven, alles verkopen en van een weduwepensioen van 17.500 frank verder leven, ofwel verder werken in moeilijke omstandigheden. Eigenlijk had ik weinig keuze”, vervolgt Arlette. “Met dat bedrag kon ik niet verder leven en daarnaast nog twee kinderen opvoeden. Ik heb toen veel hulp gekregen van familieleden en vooral van de buren. Ook van de overburen Wilfried en Josianne. De inwoners van Vlamertinge toonden heel veel begrip en bleven naar mijn winkel komen. Mijn schoonbroer, Johny Moeyaert, bakte verder voor mij. Ik moest wel elke morgen naar Langemark om het brood op te halen. Eerst gebeurde dat in een kleine gezinswagen, later kwam een stationwagen, wat het wat gemakkelijker maakte.” Arlette werkte verder en kon haar kinderen laten studeren. Christoph werd boekhouder A1 en Jeroen studeerde af als fiscalist.
Band met klanten
“Ik ben erdoor geraakt en heb het mij niet beklaagd dat ik toen die keuze heb gemaakt”, vervolgt Arlette. “Wat zou ik trouwens anders moeten gedaan hebben? Ik kende mijn klanten en in al die jaren is er een hechte band gegroeid. Van sommige klanten die binnenkwamen, wist ik al op voorhand wat ze nodig hadden. Mijn winkeltje moest niet groter worden. Ik wist dat het mijn tijd wel zou uitdoen”, zegt Arlette.
“Voetbal is altijd mijn hobby geweest. Dat was de schuld van mijn vader”, lacht Arlette. “Als klein meisje moest ik mee naar het voetbal. Ik was er echt mee vergroeid. Eigenlijk is voetbal mijn redding geweest tijdens de periode dat ik het echt moeilijk had. Winkelen is nooit iets voor mij geweest. Ik ben graag onder de mensen. Het brengt je eens op andere gedachten. Ik heb mindere momenten gehad, maar dat heeft men nooit aan mijn gezicht gezien. Je moet vooruit hé, of je nu wil of niet. Ik ben altijd een tevreden winkelierster geweest, maar vooral een gelukkige moeder”, zegt Arlette. “Ik heb mijn werk gehad en heb me er elke dag voor ingezet. Ik zou het echt niet willen ruilen hebben. Het was hier een dorpswinkeltje waar de klanten vooral terecht konden voor verse producten als brood, kaas, fruit en groenten. Misschien heb ik de goede tijd van de dorpswinkeltjes gekend, maar de tijden zijn wel veranderd”, weet Arlette.
Dankbaar
“Bijna 40 jaar heb ik een dorpswinkeltje uitgebaat en ben enorm dankbaar voor het vertrouwen dat ik van de klanten kreeg. Ik had het laatste, kleinste dorpswinkeltje in Vlamertinge-centrum dat nu verdwijnt. Mijn interesse voor voetbal en meer bepaald voor KBS Poperinge is verdwenen. Zeker na de samenwerking met KVK Ieper. Nee, ik ga niet naar KVK Westhoek kijken. Er komt nu veel meer tijd vrij om op de twee kleinkinderen te passen”, besluit Arlette. (EG)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier