Kortrijkse topkapper Julien Thibaut legt boeken neer: “Kijk rond, er is geen volk in de stad”

Julien Thibaut moet noodgedwongen de boeken van zijn kapperszaak in de Steenpoort neerleggen: "Ik zou beter een winkel in rollators beginnen, in Kortrijk verdien je daar een fortuin mee." © KVDM
Kurt Vandemaele
Kurt Vandemaele Reporter

De vaste klanten zullen het al gemerkt hebben. Sinds eind november is het gloednieuwe kapsalon van Julien Thibaut gesloten. Bijna negen jaar lang had hij een heel mooie en befaamde zaak rechtover de ingang van het Begijnhof. Zijn reputatie smeekte om meer en begin juli verhuisde de Franse Kortrijkzaan zijn kapsalon naar een pand dat vier keer ruimer was en een dure, kosmopolitische look had. Was hij overmoedig of had hij pech? In ieder geval, de Kortrijkzanen volgden hem niet in zijn ambities. Nog geen vijf maanden na zijn verhuis legt de befaamde kapper verslagen en ontgoocheld de boeken neer.

Toch wel verrassend nieuws. Zo kort na de lancering van een groot project waarin hij zwaar geïnvesteerd had. “Een faling komt doorgaans als een verrassing”, zegt hij. “Ik voelde al een paar maanden dat het heel moeilijk werd, maar als je aan het wankelen bent of eraan denkt om te stoppen, dan ga je dat niet aan de grote klok hangen, of ze komen helemaal niet meer terug. Nee, ik heb tot het laatste moment alles gegeven. Ik bleef mijn best doen en hield mijn masker op, ik bleef lachen alsof er niets aan de hand was, in de hoop dat het tij nog zou keren. Op de duur was het pompen of verzuipen.”

Anders en beter

Voor Julien zelf zijn er meerdere factoren voor het falen. Eerst en vooral geeft hij toe dat hij nooit in nauwe schoentjes was geraakt, had hij zijn zaak niet verhuisd. “Nee, dat zou niet gebeurd zijn. Ik heb grote kosten gemaakt, zwaar geïnvesteerd. Wie niet waagt, niet wint”, zegt hij. “Ik heb nu wel verloren, maar het was met de beste bedoelingen. Ik heb al die inspanningen niet voor de lol gedaan. Ik wou vooruit, anders en beter. Ik zat bijna negen jaar in het pand aan het Begijnhof. Het was tijd voor iets nieuws, iets groters. Ik had een heel mooie klandizie, maar als je naar een pand gaat dat zoveel groter is, dan mik je natuurlijk ook op nieuwe klanten. Ik wou een in en uit van jonge mensen. Op een gegeven moment was ik een theetje gaan drinken in biozaak Sweet Nuts en ik vond dat een prachtige, karaktervolle ruimte. De huur was niet min, maar ik dacht dat het haalbaar was.”

“Iedere zaak kan overkop gaan, ik heb mijn gedaan”

“In de zomer begon het goed. De deuren stonden open en de mensen stroomden binnen. Bij momenten was het een ware stormloop. Maar zodra de zomer afgelopen was, was er plots geen volk meer op straat. Alles sloeg om”, zucht Julien. “En uiteindelijk is het uitgedraaid op een regelrechte ramp. Iedere zaak kan overkop gaan. Ik heb mijn best gedaan. Ik zeg het, ik was negen jaar zelfstandig. Ik heb altijd mijn btw-aangiften op tijd in gediend,… Maar dit. Ja, ik heb het verkeerd ingeschat. De huur was te hoog. En op het laatst kwam dan opeens die onroerende voorheffing, die veel te duur was. Dat was nog zo’n onaangename verrassing. Toen heb ik gezegd: dat gaat niet meer.”

De beste intenties

“Ik heb ook veel pech gehad. Veel dingen zijn anders gelopen dan voorzien. Ik wou een zaak waar meer volk naartoe kwam, maar een van de problemen was dat iedereen die kwam door mij gecoiffeerd wilde worden. Het heeft geen zin uit te breiden en personeel aan het werk te zetten, als iedereen uitsluitend door dezelfde persoon wil gecoiffeerd worden. Het enige waar ik mijn personeel voor kon inzetten, was voor de shampoos en om een beetje te beginnen brushen. Maar niet om te knippen. En doordat ik meer personeel aan het werk zette, kreeg ik meer controles. Ik heb drie controles gekregen in die paar maanden tijd. Het kan niet anders of dat is het gevolg van jaloezie. Ik heb ook een inbraak gehad. Plots stonden ze ‘s nachts aan mijn bed. De ene tegenslag volgde op de andere.”

“Uiteindelijk heb ik beslist om te stoppen. De maat was vol. Maar daarmee was de kous nog niet af. Ik kreeg vervolgens een hele lading verwijten op Facebook naar het hoofd geslingerd. Bepaalde schuldeisers veroorloofden het zich om me publiekelijk te verwijten en te zeggen dat ik een opschepper en een dief ben. Maar dat ben ik totaal niet. Ik ben een jongeman van 32, die zich al negen jaar uit de naad werkt. Ik heb met de beste intenties mijn kans gewaagd. Ik wou vooruit, een volgende stap zetten. Helaas werd het een ongelukkige misstap. Maar daarom moet ik niet aan de schandpaal genageld worden. De zaak is nu in handen van de curator en ik ga mijn best doen om alles netjes af te handelen. Ik werk mee zo goed ik kan.”

Onbetaalbaar

“Het eerste moment was het heel hartverscheurend om de boeken neer te leggen. Ik moest eigenlijk meteen uit mijn huis. Direct. De curator belde me ‘s middags dat ik om 16 uur al het pand moest verlaten. Terwijl ik daar boven woon. Het pand is eigendom van de kerkfabriek. Gelukkig is de beheerder een goed mens en heeft hij me nog wat meer tijd gelaten. Dat ik het gebouw kan verlaten als een mens en niet als een hond.”

“Ga naar Rijsel, de terrasjes zitten er vol met studenten. Zij hebben veel geld, maar hier zijn ze niet te zien”

“Ja, ik heb ook vaagweg iets opgevangen over het grote aanvalsplan voor de handel in de binnenstad. Een trein die ik net gemist heb. Eén jaar gratis huur, ja, dat had ik ook kunnen gebruiken. Maar dat er iets aan de hand is, zoveel is zeker. Kijk om je heen, er is geen volk in de stad. Jarenlang heeft men alle leven naar de rand verbannen: kantoren, ziekenhuizen en studenten. De studenten moeten naar het centrum. Zij hebben meer geld dan de werkende mens: Ze betalen geen belastingen, ze hebben geen kinderen en krijgen centen van mama en papa. Ga naar Rijsel, de terrasjes zitten er vol studenten. Maar hier zijn ze niet te zien.”

De enigen die je in de week tijdens de dag ziet, zijn mensen met rollators. Ik zou beter een zaak van rollators beginnen, ik zou een fortuin verdienen. Kijk naar de leegstand in de K. De hele entree is leeg: de Calzedonia gaat weg, de Massimo Dutti is weg, ook Un Jour Ailleurs gaat weg. Logisch eigenlijk. Je moet die huurprijzen eens horen. Duizelingwekkende bedragen ie simpelweg niet op te halen zijn. En de baas van de K wil die huurgelden niet naar beneden halen. Gevolg, de groten komen niet meer. En dus is er niemand meer content en gaat iedereen weg. De avond voor ik gestopt ben, liep ik daar rond, ik keek om me heen en ik heb gezegd: Julien, stop het gewoon. Waar ben je mee bezig? Stop voor het kalf helemaal verdronken is. Ik heb hier heel graag gewerkt, ik heb aan het Begijnhof heel goeie jaren gehad, maar nu wil ik even rust. Ik wil al mijn klanten verschrikkelijk hard bedanken, maar nu wil ik even een drietal maanden bekomen. Eventjes niemand coifferen, ook niet bij een andere kapper gaan werken en over koetjes en kalfjes praten. Nee, ik heb er echt nood aan om even aan mezelf te denken. Was ik er niet mee gestopt, het zou mijn ondergang geweest zijn.”

Concurrenten zonder diploma

“Het had niet mogen gebeuren, maar als je niet probeert, kan je niet mislukken. Ik ben 32, ik kan uit mijn fouten leren. En tja, fouten. Ik zeg het, er was veel dat me tegenzat. Sommige zaken heb je niet onder controle. Ik denk dat er nog veel gaan volgen in Kortrijk. Er is een probleem in Kortrijk. En eigenlijk in heel België. De personeelskost is verschrikkelijk. En er zijn nog altijd geen efficiënte regelingen mogelijk voor de kleinhandel, waar je vaak vooraf niet kunt voorzien of het druk of rustig zal zijn. Ofwel sta je met veel personeel en staan sommigen met de vingers te draaien, en gok je op weinig mensen, dan zijn de klanten boos omdat ze te lang moeten wachten. Aan kappers geen gebrek. De helft van de leegstaande panden worden ingenomen door barbiers die aan 10 euro coifferen. Zonder diploma. Ik ben naar school geweest, het Sint-Theresia-Instituut, ik heb daar mijn diploma gehaald. Een goeie Kortrijkse kappersschool. Maar nu moet niemand nog een diploma hebben om een kapsalon te openen. Weer een van die maatregelen van overheidswege om het ons nog wat moeilijker te maken.”

“Niemand moet nog een diploma hebben om een kapperszaak te openen, de helft van de leegstaande panden wordt ingenomen door barbiers die aan 10 euro coifferen”

“Ik ben hier op mijn twaalfde aangekomen uit Frankrijk en ik weet nog heel goed als je toen in De Lange Steenstraat om je heen keek, dan zag je dat het chique volk hier rondliep. De Versace zat nog voor Verduyn, de zelfstandigen zagen er goed uit, vol zwier en zwaai, iedere week gingen ze naar de kapper. Nu ziet een zelfstandige er moe, uitgeblust en versleten uit, krom gewerkt en uitgemolken door vadertje staat. Iedereen is moe. Ze zijn allemaal op. Ik wens degenen die nog doorgaan veel succes.”

Of ik in Kortrijk blijf? Dat weet ik nog niet. Voor het ogenblik denk ik van niet. Nee, ik denk het niet. Nog een goeie ziel minder in Kortrijk (lacht). Nu is het een chaotische periode. Ik ga nu niet zomaar in het wilde weg vertrekken. Ik zeg het, ik wil nadenken. Ik wil alles rustig op een rij zetten voor ik ga beslissen wat ik wil gaan doen met mijn leven en waar ik naartoe wil. Ik heb geen kinderen, ik ben niet getrouwd. Ik kan overal naartoe. Ik kan alles aan. Ik zit daar niet mee in.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier