Geen Facebook en geen website, toch is het werk van Johan en Nancy Pyncket gegeerd bij de grootsten der aarde. Kaders Pyncket leverde gepersonaliseerde frames tot in Canada en zelfs bij Elton John hangt een stukje ambacht uit Menen in de living. Opvolging is er helaas niet meer, maar niet getreurd. “Pensioen? Dat heb ik nog niet nodig hoor”, klinkt het met heel wat goesting.
Brute boomstammen rijden het atelier in de Moorselestraat binnen en op maat gemaakte kaders vertrekken er, in de handen van tevreden klanten. In de afgelopen 70 jaar slaagde Kaders Pyncket er in zich op te werken tot dé referentie op gebied van het inkaderen van onze mooiste souvenirs. “Vroeger waren het vooral foto’s van een huwelijk of van een communiefeest, maar ondertussen is die wereld ook veranderd. Kunstwerken zijn en blijven wel de onmiskenbare klassiekers.”
Unieke ambacht
Johan Pyncket (55) en Nancy Seynhaeve (52) zijn sinds 1986 de vertrouwde gezichten van het bedrijf met naam en faam. “Het was mijn vader die de zaak 70 jaar geleden uit de grond stampte.” Johan spreekt met overduidelijke trots over de geschiedenis van zijn familie. “Hij was een meubelmaker, maar toen de grote meubelwinkels de markt begonnen te veroveren, kon hij absoluut niet meer concurreren. Hij merkte wel dat die grote ketens overal kaders in hun showroom hadden hangen en dacht bij zichzelf dat hij dan even goed die kaders kon gaan maken en leveren. Zonder dat hij het goed besefte, lag hij aan de basis van een ambacht die ondertussen uniek in België is geworden.”
Midden in de nacht werden we wakker gemaakt om een kader voor Elton John te maken – Johan Pyncket
Uniek, een letterlijke term in het geval van de kadermakers, want geen ander bedrijf in België biedt dit traditioneel vakwerk aan. “De grootste uitdaging is vandaag de dag om uit te blinken in een wereld van goedkope massaproductie.” Met een massief stuk hout in de hand legt Johan meteen uit waarom ze tot een uitstervend ras behoren. “Je gaat naar een supermarkt en koopt er een grote, plastieken kader uit China. Je betaalt er een habbekrats voor en als het kapot is, dan gooi je dat gewoon weg. Voor een kader betaal je hier misschien tien keer zoveel, maar dan heb je wel maatwerk in handen. Gouden verf? Neen, hier gebruiken we echt bladgoud!”
Het is een kunst die, dankzij de perfecte harmonie tussen Johan en Nancy, alle eer wordt aangedaan. “Johan is natuurlijk de man van de machines en het handwerk”, pikt Nancy in. “Ik ben dan weer de persoon die de klanten gaat begeleiden in hun keuze. Kleuren, vormen of afmetingen, dat is helemaal mijn ding. We hebben het altijd kunnen doen via mond-tot-mondreclame omdat mensen weten dat ze hier geen kat in een zak kopen. Als iets niet mooi is, dan gaan we dat ook zo zeggen, of het nu duurder is of niet. Een kader moet mooi zijn zonder dat het opvalt. Je hebt immers graag dat je kunstwerk opvalt en dat mensen niet zeggen van ‘wat een mooie kader’ zonder dat ze het effectieve werk zien.”
Kennersoog als geen ander
Het is een uitspraak die leidt tot groot jolijt bij de kinderen van het gezin. “Op restaurant gaan met mama en papa is vaak hilarisch”, grapt zoon Tom. “Willen we aan tafel gaan zitten, vinden we plots ons mama niet meer. Blijkt dat ze de kader in de inkomhal van het restaurant aan het inspecteren is om te kijken of het om vakwerk of goedkope rommel gaat. Zo moesten we ooit eens een aflevering van ‘De Kotmadam’ op pauze zetten omdat ons mama een van de kaders in het decor had gespot. Het ging om een fractie van een seconde, toch had ze het gezien. Een kennersoog als geen ander.”
Vroeger waren het vooral foto’s van een huwelijk of van een communiefeest, maar ondertussen is die wereld ook veranderd
De liefde voor het vak en de kunde die de familie Pyncket eraan heeft gekoppeld, heeft gezorgd voor een klantenbestand waar bewonderenswaardig door gebladerd kan worden. “Plots kregen we, in het midden van de nacht, een telefoontje van een klant.” Johan spreekt onterecht bescheiden over een waanzinnige gebeurtenis. “Het was een fotograaf waar we al jaren mee samenwerkten en hij verontschuldigde zich meteen. Hij had zich in New York geïnstalleerd en was vergeten dat we hier met een tijdsverschil zitten. Hij vroeg me om een foto van Elton John in te kaderen en het was dringend. Toen ik hem vroeg hoe dringend kreeg ik te horen dat de foto met een taxi van de luchthaven onderweg was. Ik trok mijn werkplunje aan, Nancy maakte de koffie klaar en we gingen aan de slag. De chauffeur bleef wachten, terwijl we een kader maakten en een paar uur later zat de foto, ingekaderd, op het vliegtuig richting Engeland. Later die dag werd het kunstwerk cadeau gedaan aan Elton John. De fotograaf wist dat het in orde ging zijn en liet ons ons ding doen, wij zorgden er dan natuurlijk voor dat het op tijd klaar was, ongeacht het tijdstip.”
Kleinkinderen gaan voor
Een keiharde werkethiek en heel veel goesting. Aan pensioen wordt nog niet gedacht, al werd de planning ietwat aangepast doorheen de jaren. “Zelfs als we in verlof zijn, houden we steeds een oog op de deur gericht”, sluiten Johan en Nancy in koor af. “Je weet nooit dat er misschien nog een klant langskomt, dan kunnen we die niet aan de deur laten staan. Ondertussen hebben we ook kleinkinderen en die gaan voor. Als er een schoolfeest is of een moment voor de grootouders, dan gaat de zaak dicht, ongeacht wat. We zijn content met wat we hebben en op die manier houden we de leute erin.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier