De Ieperse horeca droegen dinsdag hun sector symbolisch ten grave door samen te komen op de Grote Markt met chrysanten. De tweede verplichte sluiting in één jaar kan op weinig begrip rekenen. “Ondanks alle investeringen om onze zaken coronaveilig te maken, zijn we de enige sector die moet sluiten”, zucht voorzitter Jurgen Crombez van Horeca Ieper.
Een vijftigtal horeca-ondernemers uit Ieper verzamelden dinsdagvoormiddag op de Grote Markt van Ieper. Elk hadden ze een pot chrysanten, die ze als rouwsymbool voor hun zaak zullen plaatsen. “We hebben er alles aan gedaan om onze zaken zo coronaproof in te richten en onze klanten veilig te ontvangen”, sprak voorzitter Jurgen Crombez van Horeca Ieper hen toe. “We hebben investeringen gedaan, handgels gekocht, bijkomend personeel ingezet… Nu zijn we nog de enige sector die moet sluiten. Een stad zonder horeca is géén stad. De horeca staat niet los van de kleinhandel en de kleinhandel staat niet los van de horeca. Horeca is essentieel onderdeel van de maatschappij en dat moet zo blijven. Nu zie je het resultaat als de horeca sluit. De maatregelen werden dan nog eens aangekondigd op het beste moment van de dag. De vrijdagavond om 19.30 uur midden in de service.”
Hoopvol
“Daarom zijn we hier allemaal samengekomen met een pot chrysanten, die symbool staat voor rouw en verlies”, vervolgt Jurgen. “Wij tonen nu aan iedereen dat wij in rouw zijn. Het idee kwam van Stefaan Depoorter van The Times die zei: ik ga vanaf nu een chrysant voor mijn deur plaatsen. Niet om te protesteren, maar om aan te tonen hoe erg het met de horeca gesteld is, en dit voor de tweede keer. Ik koos voor witte chrysanten. Wit is de kleur van de hoop en wij blijven dan ook hoopvol en ik hoop dat wij binnen vier weken weer open mogen en dat het geen scenario is zoals in het voorjaar dat we begonnen met twee weken sluiting en eindigden met drie maanden. We blijven elkaar steunen en collegialiteit hoog in het vaandel dragen. Het doet me deugd als horecavoorzitter om zo veel samenhorigheid te zien. Samen slaan we ons er zeker door.”
Goede zomer
Een van de aanwezigen is Mathijs Schoonaert (24) van restaurant Vivaldi op de Grote Markt. “Ik werk nu al vijf jaar mee samen met mijn broer bij mijn ouders. De bedoeling is dat mijn broer en ik het voortzetten. Gelukkig hebben we dat dit jaar nog niet gedaan”, vertelt Mathijs. “Ondertussen gaan we al maand vier van de sluiting in. Dat is allemaal niet meer voor te lachen. We hebben een redelijk goeie zomer gehad, zoals alle horeca in de binnenstad, denk ik. We hadden het weer mee en de cijfers waren ook altijd stabiel, niettegenstaande dat de horeca weer open was gegaan. Door de horeca te openen waren er dus geen besmettingen bijgekomen. Het is pas toen de scholen openden in september dat de situatie weer keerde. Het is jammer dat wij daardoor opnieuw geviseerd worden.”
Nochtans had Vivaldi veel geïnvesteerd in het coronaveilig maken van de zaak, met onder meer plexiglazen wanden tussen de tafels. “De investering in het plexiglas alleen al bedroeg 3.500 euro. Na corona ben je daar niets meer mee. Het heeft wel zijn vruchten afgeworpen want de klanten appreciëren dat ze veilig zitten, maar als je moet sluiten ben je er niets mee”, vervolgt Matthijs, die vrijdag verrast was te horen dat de horeca weer moesten sluiten. “Ik had het niet verwacht dat we volledig gingen moeten sluiten”, vervolgt Mathijs. “Met een nog vroeger sluitingsuur had ik wel rekening gehouden, maar direct weer alles toe? Gelukkig hadden we sinds de eerste lockdown geleerd om niet te veel voorraad in de frigo’s te hebben, maar alles helemaal weg krijgen op twee dagen lukt nooit. Of we afhaal gaan doen? Daar zijn we nog niet uit. De hamvraag is of we effectief weer gaan kunnen openen over vier weken. Het ziet er niet naar uit dat de cijfers snel zullen beteren. Ik weet het niet.”
Bloeddruk van 18
Ook Robert Van Eygen van restaurant Pacific Eiland onderbrak de werkzaamheden aan zijn nieuw terras om erbij te zijn. “Ik wil vooral mijn solidariteit tonen met de collega’s. Iedereen heeft zo veel geïnvesteerd. Mijn zaak is ook zo groot. Ik heb 150 plaatsen binnen, 150 buiten. Door corona heb ik nog maar 100 mensen binnen en buiten gezet, dus aan mij kan het zeker niet liggen. Maar het is een kwestie van samenhorigheid, de kleine en grote horecazaken. Het is goed dat we eens allemaal samen gegroepeerd zijn, maar anderzijds moet iedereen nu weer zijn rekening maken en gas geven. Voor mij is het gemakkelijk spreken. Ik ben al twintig jaar bezig, maar voor de gasten die nog maar pas begonnen zijn is het veel erger. Maar bon, we moeten erdoor. Ik ben net zoals in de eerste lockdown weer begonnen met traiteur. Dat was hard werken, aangezien ik er helemaal alleen voor sta. Anders heb ik vijftien mensen in dienst. In het voorjaar heeft me dat veel stress bezorgd. Ik had nog een bloeddruk van 18 en moest pillen slikken voor mijn hart. Het is zo, we moeten erdoor. We verliezen natuurlijk veel omzet. Persoonlijk vind ik de steunmaatregelen niet slecht, maar voor de meeste zaken is dat net genoeg om de kosten te dekken. Mijn medewerkers moeten opnieuw rondkomen met 70% van hun normale inkomen. Voor hen is het ook weer moeilijk.”
Zelfs geen offertes meer
Bert Vandenbussche van De Zeeparel zag alle hoop om nog een goed najaar te draaien met catering en de feestzaal vrijdag in duigen vallen. “Ik dacht: heel het jaar is nu kapot. We hadden gehoopt in het najaar nog wat feesten te doen, maar dat zal ook een ramp zijn. Als er niks is, komt er ook niets binnen. We zien stilaan ook volgend jaar in het water vallen, we krijgen niks van reservaties binnen. Mensen vragen zelfs al geen prijsoffertes meer op. De traiteur houdt de zaak draaiende, maar het is nog ver van wat het was voor corona. Er zitten bijvoorbeeld nog altijd personeelsleden thuis. Als er geen catering en feestzaal, dan kunnen we hen gewoon niet tewerkstellen. Voorlopig heb ik gelukkig nog geen personeel verloren dat ander werk gezocht heeft, maar dan mag het zeker niet meer te lang duren.”
Van nul herbeginnen
Voor Pascal Roegiers van Markt 22 betekent de tweede sluiting weer van nul herbeginnen: “Alles wat we geïnvesteerd hebben, daar zijn we nu niets mee. En we draaiden nog maar op halve snelheid. In plaats van veertig couverts hebben we de afgelopen maanden gewerkt met slechts 24 couverts. We hebben geen jobstudenten meer, geen extra’s meer… De klanten waren nochtans tevreden. Zelfs mijn ouder cliënteel begon terug te keren omdat ze zich veilig voelden. Nu zijn we weer naar af. Mochten we weer open mogen over vier weken, dan zullen we weer moeten bouwen om het vertrouwen te herwinnen. Opnieuw zullen de mensen hun angst moeten overwinnen, ze worden het weer gewoon om thuis te eten… De reserve raakt op. Opstarten kost geld, sluiten kost geld, en opnieuw opstarten kost weer geld. Zeker omdat we maar twee dagen hadden om alles op te krijgen. Je kan lang niet alles diepvriezen.” (TOGH)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier